Άριστα

Το ελληνικό καλοκαίρι είναι ήπιο φέτος . Μιλάω για τον καιρό μόνο. Ίσως και να 'ναι η μόνη απ΄τις ευχές μου που εισακούσθηκαν. Να μην βράσετε κι από τη ζέστη, εσείς τα δοκιμαζόμενα παιδιά των εξετάσεων.
Τα άλλα, χάλια καλέ μου. Ο κόσμος ματώνει, δολοφονείται, βομβαρδίζεται και όσοι παίζουν με τις ανθρώπινες ζωές, μας πετούν αυταπάτες και ψίχουλα να 'χουμε να τσιμπάμε και ν' αντιδικούμε. Επιτρέποντας μόνο, να δούμε μια μικρή γωνιά της πραγματικότητας, μέσα από χίλιους μύριους καθρέφτες.Δικούς μας, δικούς τους, παραμορφωτικούς όμως πάντα. Δεν ξέρω την αλήθεια. Γελάω μ' αυτούς που νομίζουν πως τη γνωρίζουν. Για να μην κλάψω, μην νομίζεις. Τους καταλαβαίνω όλους αυτούς τους ερμηνευτές της πραγματικότητας. Ασφυκτιούν. Θέλουν να ανασάνουν καθαρότητα. Οπότε την εφευρίσκουν. Το κάνω κι εγώ συχνά-πυκνά, μην νομίζεις. Αυτόματη αντίδραση. Σου διηγούνται ένα γεγονός και σπεύδεις να πάρεις θέση. Λάθος συνήθως. Εντάξει, δεν πειράζει, Αρκεί να είσαι μια σταλιά γενναίος, μια στάλα ανοιχτόκαρδος πρώτα, κι ανοιχτόμυαλος μετά και να ξανακοιτάς το θέμα. Όταν λίγο ξεκαθαρίσει. Κι αν υπάρχει καιρός.
Είναι τόσο πηχτό  αυτό το καλοκαίρι καλέ μου, που μόνο σε όνειρο μπορείς να το δεις. Κι ας έχουν τόσο υποτιμηθεί τα όνειρα.
Μα όσο πόνο κι αν υποφέρει ο μεγάλος κόσμος, εδώ, ο μικρός, ο δικός μας, ακούγεται δυνατότερα. Κάνει τα ουρλιαχτά και τις εκρήξεις παράσιτα. Θα το πούνε εγωιστικό. Ας το πούνε όπως θέλουν. Λες και δεν είναι ο εγωισμός ο πρώτος κι ο τελευταίος μας σύντροφος. Για μας τουλάχιστον, τους κοινούς ανθρώπους.
Εγωισμός λοιπόν. Γι αυτό και είναι ο δικός σου πόνος που με έχει παραλύσει. Απ όλη την απελπισία του πλανήτη, με σένα γεμίζει το μυαλό μου. Είναι κι οι μαμάδες σαν τους ερωτευμένους βλέπεις. Μονόχνωτες, ακοινώνητες. Κι ας ξέρω πως ο πόνος αυτός, δεν αξίζει τη στενοχώρια σου. Σημασία δεν έχει η δική μου γνώση, μα το τι ξέρεις εσύ. Κι είσαι τόσο νέος. Σου είναι δύσκολο να προεκτείνεις το χρόνο. Ο δικός σου χρόνος είναι το σήμερα, ο άλλος μήνας, άντε ο επόμενος χρόνος. Θυμάμαι -μην νομίζεις- πόσο μακρινά μου φαίνονταν τα τριάντα, όταν ήμουν δεκαοχτώ. Πού να σου λέω, πόσο μακρινότερα μου φαίνονται τώρα.

Να 'ξερες καλέ μου, πόσο με πόνεσε να σε παρακολουθώ, μερικές θέσεις πιο πίσω, να κοιτάς και να ξανακοιτάς τους βαθμούς σου. Τα παλιονούμερα γαμώτο. Κι όσο τους κοιτάς να κυρτώνεις, να χαμηλώνεις, ν’ απομακρύνεις τα μαλλιά που πέφτανε στα μάτια και σε μπερδεύανε. Να τα τραβάς, χωρίς να το ξέρεις. Να θες να τα ξεκολλήσεις. Κι έπειτα, ν' αναζητάς το βλέμμα μου. Όλο απογοήτευση. Πόσο με βούλιαξες να σε ακούω να παραμιλάς: "μα ούτε ένα άριστα;"

Τρομακτική σκοτεινιά.  Γιατί δεν ήξερα πώς θα τη χειριστείς. Κι ας είναι οι βαθμοί ένα ξεθυμασμένο ανέκδοτο. Όποια κι αν είναι η αιτία, η σκοτεινιά είναι παρούσα. Και πρέπει να βρω λόγια που ν' ακούσεις. Να μην είναι κενά, να μην είναι κλισέ, να σημαδέψουν την καρδιά σου με βάλσαμο. 

Άκουσε καλέ μου.
Όταν λέω πως είμαι περήφανη για σένα, το εννοώ.
Γιατί, μόλις πέταξες το χαρτί, στράφηκες στο φίλο σου που έκλαιγε να τον παρηγορήσεις. Γιατί αγκάλιασες και χάρηκες -ή κι ακόμα πιο γενναίο αυτό, έδειξες χαρά στη φίλη σου που αρίστευσε και την άφησες να σε σφίξει στην αγκαλιά της, εσύ που δεν μας αφήνεις να σ’ αγγίξουμε. 

Είμαι περήφανη, γιατί δεν άλλαξες τους στόχους σου. Δεν ταπείνωσες τα θέλω σου. Γιατί, σερνάμενος, πληγωμένος, κατάστρωσες τα σχέδια σου, από δω και πέρα. Είμαι περήφανη καλέ μου, γιατί σηκώθηκες. Γιατί σε ξανάκουσα να γελάς. 

Κι αν δεν είναι αυτό άριστα, τότε τι είναι;

Μα κι αν ακόμα, δεν τα κατάφερνες όλα αυτά, να ξέρεις πως λόγους να ήμουν περήφανη, θα εύρισκα. Στην ανάγκη θα εφεύρισκα έναν, δύο, τρεις -όσους χρειαζόσουν.  Τι στο καλό. Εδώ οι άλλοι εφευρίσκουν την απόλυτη αλήθεια. Και την πιστεύουν κι οι ίδιοι. Θα μαγείρευα κι εγώ λίγη φρέσκια αγάπη, λίγο καμάρι, λίγη περηφάνεια ακόμα.
Άλλωστε, τι άλλο είμαστε οι μαμάδες, αν όχι μαγείρισσες κι εφευρέτες κουράγιου;