Δεν περνάς, περνάς!

Τη μακρινή δεκαετία του '80, τέσσερις μέρες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των 'πανελληνίων εξετάσεων' ένας φίλος από την παρέα οργάνωσε ένα μεγάλο πάρτυ. Ήταν ο μόνος που δεν είχε περάσει σε κάποιο από τα ιδρύματα των μετέπειτα φοιτητικών μας χρόνων. Για όλους μας ήταν μια αξέχαστη βραδιά. Η ευτυχία έρεε ανάμεσά μας πολλαπλασιάζοντας τα φιλιά, τις ευχές και τα συγχαρητήρια. Ήταν η αρχή της ενηλικίωσής μας. Το ξεκίνημα της νέας μας ζωής. Και το γιορτάζαμε αχόρταγα, ανέμελα και ανεξίτηλα.

Σήμερα, τη μέρα που βγήκαν οι βαθμοί των πανελληνίων εξετάσεων, που μάλλον αφορούν τα παιδιά της γενιάς εκείνης, χρόνια μετά το βράδυ εκείνο σκέφτομαι όλους αυτούς τους παλιούς μου φίλους και γνωστούς - πολλοί από αυτούς είναι πλέον και δημόσια και αναγνωρίσιμα πρόσωπα, τις διαδρομές μας, τις μετέπειτα κατακτήσεις μας, τα κέρδη και τις χασούρες μας, και αναρωτιέμαι όλη μέρα αν τις στιγμές της τότε ευφορίας μας γνωρίζαμε τι είναι επιτυχία. Και μετά, σκαλίζοντας τα κατάστιχά μου, βρίσκω (και μεταφράζω) το τσιτάτο του Ralph Waldo Emerson, που συμπυκνώνει έξοχα όλες αυτές τις ανάκατες σκέψεις της ημέρας μου:

“Να γελάς συχνά και πολύ · να κερδίζεις το σεβασμό των ευφυών ανθρώπων και την αγάπη των παιδιών · να κερδίζεις την εκτίμηση των έντιμων επικριτών και να υπομένεις την προδοσία των ψεύτικων φίλων· να εκτιμάς την ομορφιά, και να βρίσκεις το καλό στους άλλους · να αφήσεις τον κόσμο λίγο καλύτερο, είτε με ένα υγιές παιδί, είτε με ένα μπάλωμα στον κήπο ή με μια αναγνωρίσιμη κοινωνική κατάσταση · να ξέρεις ότι τουλάχιστον ένα πλάσμα ανέπνευσε ευκολότερα μόνο και μόνο επειδή εσύ υπήρξες. Αυτό σημαίνει ότι τα κατάφερες”.