Κόσμοι

Ο κόσμος όπως θα ήθελα να είναι

Την Παρασκευή το βράδυ, συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια, με φίλες απ' το τουήτερ. Με τις περισσότερες δεν γνωριζόμαστε εκτός δικτύου. Πέρα από την έκπληξη, την αρχική αμηχανία που σύντομα ξεπεράσαμε, τα γέλια, το θυμό, τη συγκίνηση, την ένταση της κουβέντας και το γεγονός πως χωριστήκαμε σαν πραγματικές και όχι διαδικτυακές φίλες, αυτό που κατακάθισε στο μυαλό του σύννεφου, ήταν ο χώρος. Το Κονσερβοκούτι αυτοπεριγράφεται ως μεζεδοπωλείο-κολεκτίβα.Σερβίρουν, μαγειρεύουν και διαλέγουν μουσική, εμβληματικές-για τα δικά μου μάτια- περσόνες του τουήτερ. Πειραματίζονται, μαθαίνουν, ρωτούν με το πάθος πλατωνικού Ερασιτέχνη.  Γύρω μας γελαστές παρέες, από ανθρώπους που ποτέ δεν είχα συναντήσει, μα ήταν όλοι γνωστοί. Είχα διαβάσει τα λόγια τους, τα είχα επικροτήσει, είχα διαφωνήσει, είχα μιλήσει, είχα χαμογελάσει, είχα συμπορευτεί μαζί τους σε ηλεκτρονικούς δρόμους. Τώρα τρώγαμε δίπλα-δίπλα και χαζεύαμε ο ένας τον άλλο. Σαν σε οικογενειακό τραπέζι με συγγενείς χαρισματικούς. Διαλεγμένους έναν-έναν να σου πηγαίνουν. Μια ουτοπία ψηλοτάβανη, απτή και παρούσα.


Ο κόσμος όπως κάποιοι άλλοι θα ήθελαν να είναι

Το βράδυ του Σαββάτου, σε σπίτι φίλων. Οι άλλοι καλεσμένοι, τύποι comme-il-faut. Ντυμένοι με ρούχα επώνυμα. Οι κυρίες με άψογο μανικιούρ και ψυχολογικά. Οι κύριοι με σκάφη, τις φωτογραφίες των οποίων επιδείκνυαν ως λατρεμένα παιδιά. Και τα πραγματικά παιδιά, προηγούμενων και νυν γάμων, απόντα. Οι φίλοι των φίλων μας, δεν είναι συνήθως και δικοί μας φίλοι. Άλλες πλευρές των φίλων ταιριάζουν μαζί μας, άλλες με διαφορετικούς ανθρώπους. Οι φίλοι των φίλων μοιάζουν με συγγενείς αγαπημένων. Μας φορτώνονται σαν παράπλευρες απώλειες. Τρώγωντας, σχολιάσαμε τη στικακιάδα, τη Σώτη Τριανταφύλλου, το Χωμενίδη, το Σαββόπουλο, το φόρο μεγάλης περιουσίας. Σταμάτησα να μιλάω όταν αντιλήφθηκα πως με κοιτούσαν ως εξωγήινο έντομο κι άρχισα ν' αναρωτιέμαι αν μου ταιριάζανε οι κατσαριδοκεραίες. Μετά, ξεχωρίσαμε άντρες-γυναίκες.Δεν είχα τίποτα να πω. Μόνο άκουγα για μοναξιά, ευθύνες παιδιών ανεύθυνων γονιών, προβλήματα ανώριμων σχέσεων που αναζητούσαν λύσεις σε ψυχολόγους, σαν τα κακομαθημένα που προστρέχουν στους γονείς να σκεφτούν γι αυτά. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε στη γυναικοπαρέα ο καλός μου με βλέμμα "σώσε με". Τα μαζέψαμε άρον-άρον και φύγαμε. "Δεν άντεχα άλλο να βλέπω φωτογραφίες αυτοκινήτων", μου είπε στο δρόμο. "Μα πώς ζουν έτσι αυτοί οι άνθρωποι;" με ρώτησε. Οι παιδικές του απορίες γλυκαίνουν τη νύχτα.
(Ζουν ή επιλέγουν το ρόλο σκηνικού νεκράς φύσης;)

Ο κόσμος

Το πρωί της Κυριακής, έκανα ένα ταξίδι. Αυτό:

 Το βίντεο μου το έστειλε ο @nomorelle απαντώντας σε ένα -μάλλον σουρεαλιστικό μου- σχόλιο στο τουήτερ.