2013, έτος μιας στιγμής

‹‹...οὐ δύνατον γένεσθαι λωστὸν ἀνθρωπὼι πεδέχην δ'ἂρασθαι τ'εξ ἀδοκήτω.››*

Σαπφώ

“Δεν υπάρχει τίποτε πιο σκανδαλώδες από το θάνατο ενός παιδιού και τίποτε πιο παράλογο από το θάνατο από τροχαίο ατύχημα”, φερόταν να είχε πει κάποια στιγμή ο Αλμπέρ Καμύ, και σκοτώθηκε πριν από ακριβώς 63 χρόνια, σε μια στιγμή απροσεξίας, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο φίλος του (ξ)έφυγε από το δρόμο. Ένα λάστιχο που έσκασε. Φρένα που ούρλιαξαν. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 100 ετών. Ο Καμύ σημάδεψε μια εποχή. Τα κειμενά του διαβάζονται, τσιτάρονται, σχολιάζονται και μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά. Ολόκληρο το νεώκοπο έτος είναι αφιερωμένο σε αυτόν.

Χθες το πρωί, ένα αυτοκίνητο παρέσυρε και σκότωσε τη Γιάννα. Αχάραγο. Σε κάποια άσφαλτο της πόλης. Βάδιζε με σκυμένο κεφάλι. Πρωινή παγωνιά. Περνούσε το δρόμο κοιτάζοντας να δει αν ερχόταν το λεωφορείο που θα την έφερνε στη δουλειά. Η Γιάννα συμμετείχε γράφοντας βιβλιοκριτικές σε μπλογκ της πόλης της. Κάποια στιγμή κάποιος θα διαβάσει ένα κάποιο κείμενό της. Στο διηνεκές του χρόνου μόνο η οικογένειά της θα τη θυμάται και ίσως να αντέχει να διαβάζει αυτά που έγραψε.

Αρχή του χρόνου που...όπως πάντα, ίσως περισσότερο από άλλοτε, σίγουρα αυτή τη φορά είναι διαφορετικά. Κι όμως, κάπου (σ)τον ίδιο κύκλο βαδίζω. Είμαι, δεν είμαι καλά. Πρέπει να φανταστώ τον Σίσυφο ευτυχισμένο**. Στοχοθετώ, όπως είθισται για κάθε αρχή. Ξεκινώ πορεία απεξάρτησης από αυτά που με θλίβουν και με πονάνε. Παλεύω με τα μέσα μου, μην και βγουν παραέξω. Είναι τόσα τα βάσανα του κόσμου τριγύρω, δεν περισσεύει συμπάθεια και συμπόνοια από κανέναν. Σε λίγο ούτε καν δύναμη. Οι μικρότεροι σαστισμένοι αδιαφορούν. Οι μεγαλύτεροι πιστεύουν ότι θα τα αντέξουν.

Είχα καλά προετοιμαστεί και είχα πάρει φόρα σήμερα. Θα τα κατάφερνα. Ένα μικρό ψεματάκι θα αρκούσε-να μην αποκαλύψω το θάνατο του πατέρα στο σκουριασμένο υπάλληλο πίσω από το γκισέ. Μια στιγμή λανθάνουσας γλώσσας μου χρειαζόταν και το σύστημα θα έμενε ακλόνητο. Θα παρέμενε κοιμισμένο μέχρι την επόμενη φορά που θα το αντιμετώπιζα. Είναι κι αυτή η πορεία απεξάρτησης που σιγόβραζε μέσα μου και με θόλωνε. Με παρέπεμψε στη διευθύντρια που με τη σειρά της ύστερα από δυο-τρία τηλεφωνήματα κι ένα κομμάτι χαρτί που αναζήτησε στο φάκελο “για τη διευθύντρια” με ξαπόστειλε στην επόμενη υπηρεσία, με συμπάθεια και ανακούφιση. Κι η μέρα μου ανατράπηκε. Έχω υποσχεθεί, αρχή του χρόνου, έχω βάλει στόχο να μην ουρλιάζω πια-πλέον-ποτέ. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και οδηγώ προς τη θάλασσα. Το νερό θα με συνεφέρει.

Στη μέση μιας σχεδόν έρημης παραλίας απλώνεται αγκαλιασμένο ένα μεσήλικο ζευγάρι. Σε μια στιγμή εκείνη σηκώνεται. Ο θαλασσινός αέρας της ανακατεύει τα ξανθά μαλλιά, που σκεπάζουν το πρόσωπό της. Αρχίζει να πετά με μανία βότσαλα στη θάλασσα. Νοιώθω το θυμό της στα πενήντα μέτρα. Γυρίζει και του λέει κάτι σε μια απέλπιδη προσπάθεια-τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω εγώ, που συμπάσχω με όλους τους θυμωμένους σήμερα. Την επόμενη στιγμή εκείνος σηκώνεται, την πιάνει από το λαιμό, της ρίχνει πίσω το κεφάλι και τη φιλά, για ώρα πολύ. La fin justifie les moyens ? (...) Mais qui justifie la fin ? (...)***

Κοιτάω τον ήλιο που σβήνει (σ)τα μάτια μου. Η κηδεία πρέπει να έχει ξεκινήσει, τώρα πια. Τη Γιάννα, δεν τη γνώριζα. Δουλεύαμε σε διπλανά γραφεία, αλλά δεν την ήξερα. Μια καλημέρα λέγαμε κι αυτή βιαστική. Θα μπορούσε να είναι αγαπημένη μου φίλη.

*όμως το ξέρω πώς δε γίνεται ποτέ κανείς να ελπίζει σ'ολάκαιρη την ευτυχία‧

ένα μικρό μερίδιο να προσδοκάει μονάχα εκεί που δεν το περιμένει (μτφ Ο.Ελύτης)

**« Il faut imaginer Sisyphe heureux. » Α.Camus, Le Mythe de Sisyphe, 1942

*** "La fin justifie les moyens ? Cela est possible. Mais qui justifie la fin ? À cette question, que la pensée historique laisse pendante, la révolte répond : les moyens ". Α.Camus,

L'Homme révolté, 1951