Eγώ, εσύ κι ο ξένος

Φίλη. Ναι, φίλη αγαπημένη. Μου έστειλε το παρακάτω e-mail, το οποίο τιτλοφόρησε: «Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια»:

ΗΡΘΕ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΟΥΣΕ
ΝΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΩ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΗΡΩ.
ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΠΟΙΟΝ ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ,
ΑΦΟΥ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: "ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΕ"
ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΤΑ ΕΞΗΣ:
-500.000 ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.
-1.500.000 ΑΝΕΡΓΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ 500.000 ΜΕ ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ.
-100.000 ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ, ΠΟΥΦΙΛΟΞΕΝΟΥΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.
-ΤΗ ΜΙΣΗ ΑΛΒΑΝΙΑ, ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ. ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ.
-ΚΑΙ, ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ, ΤΟΥΣ ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΥΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ.

ΕΣΕΙΣ ΛΕΤΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΑ ΚΑΠΟΙΟΝ????

Δεν ξέρω αν το διάβασαν οι υπόλοιποι αποδέκτες –είχε κάμποσους- δεν ξέρω αν το προσπέρασαν (ανησυχητικό), αν συμφώνησαν (ανατριχιαστικό) ή αν της απάντησαν , όπως έκανα εγώ, γιατί μου σηκώθηκε η τρίχα. Ακολούθησε ένας διάλογος όπου ειπώθηκαν εκατέρωθεν τα αυτονόητα. Ότι για την κρίση δεν φταίνε οι άνεργοι, οι φυλακισμένοι κι οι μετανάστες, αλλά κάποιοι μαφιόζοι εργολαβο-εφοπλιστο-εκδότες που την έχουν βγάλει λάδι, λαδώνοντας πολιτικούς και δημοσιογράφους. Μου είπε πως τους φόρους τους πληρώνει για τους άνεργους, τους μετανάστες και τους φυλακισμένους. Πάει και τελείωσε. Ανέφερα πως παρόμοια ξεκίνησε ο Ναζισμός στη Γερμανία, απάντησε πως δεν τη νοιάζει η Γερμανία αλλά η Ελλάδα. Της έγραψα για τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που εισπράττει η Ελλάδα για τους μετανάστες και σχολίασε πως δεν ξέρουμε πόσοι είναι, αλλά τα ανηψάκια της δεν βρίσκουν θέση στο παιδικό σταθμό γιατί οι θέσεις καταλήφθηκαν από Αλβανάκια. Και όχι δεν είναι Χρυσαυγίτισσα και σιγά μην κάνει και δήλωση μετάνοιας, αλλά τους φυλακισμένους τους πληρώνουμε, εμάς ποιος θα μας πληρώσει; Της έστειλα και λινκ με την κυρία της ΝΔ που νομιμοποιούσε παρανόμους, με το πόσοι χωράμε ή δεν χωράμε σ’ αυτό τον τόπο.  Δεν μου απάντησε. Υποθέτω θύμωσε.

Δεν είναι αμόρφωτη. Αντιθέτως. Πρόκειται για μια καλλιεργημένη, δυναμική νέα γυναίκα, με πρόσβαση στο διαδίκτυο , κριτική ικανότητα και καλές προθέσεις. Αλλά τότε γιατί ενώ διαθέτει τα εργαλεία και τις ικανότητες, εκχωρεί την ανθρωπιά της;
Σκέφτηκα την προπαγάνδα σε κανάλια κι εφημερίδες. Σίγουρα υπάρχει θέμα εδώ, μα όχι για τους νοήμονες σύγχρονους ανθρώπους που γνωρίζουν με ποιο τρόπο θα ενημερωθούν σωστά.
Και δεν ξέρω για σας , τους φίλους ή τους γνωστούς σας, μα νομίζω, πως το πρόβλημα είναι λίγο βαθύτερο. Ο φόβος. Ο φόβος μας στραγγαλίζει με ή χωρίς προπαγάνδα. Εντάξει, η προπαγάνδα τον κατευθύνει στα ορατά θύματα, μα η καρδιά  αυτού του εύκολου χειρισμού ριζώνει στα βασικά μας ένστικτα. Λέγεται επιβίωση. Επιβίωση σε βάρος του άλλου. Πες το κι αυτοάμυνα, αν θες. Δικαιούμαι να ζήσω  εγώ και να πεθάνεις εσύ. Είσαι άνεργος, μετανάστης, φυλακισμένος; Είσαι ο πρώτος μου στόχος. Μα δεν θα σταματήσω εδώ. Γιατί κι όταν εκλείψουν οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι φυλακισμένοι κι η κρίση χειροτερεύει, θα βρω άλλους στόχους. Είσαι ο γείτονας που με στραβοκοίταξε; Είσαι ο διπλανός, το παιδί του διπλανού, το ξένο, το ελληνάκι από την άλλη πόλη, ο γάβρος και είμαι ο βάζελος; Ε, όποιος κι αν είσαι, είσαι σε σχέση με μένα υπάνθρωπος. Γιατί δεν είσαι εγώ. Γιατί το παιδί μου έχει προτεραιότητα απ’ το δικό σου. Γιατί δικαιούμαι να σου αποσπάσω την μπουκιά απ’ το στόμα. Γιατί πεινάω. Ή ενδέχεται να πεινάσω.
 Γιατί η ανθρωπιά είναι σαν τη Δημοκρατία μας. Αχυρένιο σπιτάκι του άλλοτε ανέμελου γουρουνιού. Είναι σαν τα καναρίνια στα παλιά ανθρακωρυχεία. Πεθαίνει πρώτη στη διαρροή επικίνδυνων αερίων. Γιατί όταν το εγώ μας νομιμοποιείται  να κυριαρχήσει στην ύπαρξη του άλλου, ανθρωπιά δεν θεμελιώνεται. Και τι σου λέω τώρα; Ν’ απαρνηθούμε τα βασικά μας ένστικτα; Μπας και να κρατήσουμε την ανάσα μας;
Ε, λοιπόν μπορείς ν’ ανασάνεις. Βαθιά. Δεν σου ζητάω τίποτα. Μα το δικό μου το εγώ, θα το φιμώσω. Δεν θ’ αποδέχομαι πως η ζωή μου είναι ακριβότερη απ’ τη δική σου. Όχι γιατί δεν μ’ αγαπάω, μα επειδή μου είναι αδύνατο κι ολότελα περιττό να ζήσω χωρίς αγάπη. Γιατί πώς θα ζήσω, αν εσύ μου πεθάνεις; Βλέπεις, παραμένω εγωίστρια. Εμένα σκέφτομαι και τη μοναξιά μου. Και που δεν μπορώ χωρίς εσένα. Δεν θα ξέρω τι να με κάνω, αν μείνω μόνη. Πάρε λοιπόν τη σειρά και την μπουκιά και το σπίτι και το ΕΣΥ, κυρίως όμως πάρε το εγώ μου.

 Υ.Γ.

Και τη φίλη μου, θα συνεχίσω να την αγαπάω. Την έχω αγαπήσει χρόνια πριν και δεν περνάει αυτό όπως το συνάχι.