Στην αίθουσα αναχωρήσεων

Λένε, για να εκτιμήσεις τη ζωή, πήγαινε σ΄ ένα νοσοκομείο. Δεν χρειάζεται θα σου πω. Πήγαινε σε μια αίθουσα αναχωρήσεων. Να εκτιμήσεις την αγάπη. Όπως έλεγε η πεθερά μου, αξίζει πιο πολλά λεφτά.

Χτες το βράδυ, μια βαλιτσούλα στεκόταν μπροστά στην εξώπορτα. Κάθε που περνούσα μπροστά της, ήθελα να την κλωτσήσω. Τη νύχτα, που ήταν μια σταλιά, το γατί πήγε και κοιμήθηκε μαζί του. Τις υπόλοιπες μέρες, προτιμάει τον μικρό.

Μέχρι πριν λίγο, στο καφέ του αεροδρομίου, καθόταν απέναντι, το αγόρι μου το όμορφο. Ούτε καν 5:30 το πρωί, άνοιξε η πύλη της πτήσης. Βιάζονται οι βλαμμένοι να τηρήσουν τους χρόνους. Σήμερα βρήκαν.

Σηκώθηκε. Νυσταγμένο, λίγο ανυπόμονο για την καινούρια και τελευταία χρονιά στο Πανεπιστήμιο και τις αιτήσεις για δουλειά που θα ζυγίσουν τις ολόφρεσκες γνώσεις, λίγο στενοχωρημένο που μας φεύγει πάλι. 

Πώς το λέει η Λίτσα Διαμάντη; Νύχτα στάσου! 

Γιατί η αγάπη πάει με τα λαϊκά όσο ο ελληνικός με το τσιγάρο. 

Να χαζέψω λίγο ακόμα το μαλλί που θέλει κούρεμα. Πάλι. Να ισιώσω λίγο το τσουλούφι. Να τραβηχτεί, να το ξανασκεφτεί, να κάτσει τελικά να τον αγκαλιάσω. Όταν φεύγει, μ’ αφήνει να τον αγκαλιάζω. Όταν επιστρέφει, μ΄ αγκαλιάζει κι αυτός. Για λίγο. Όσο απομακρύνεται από την εφηβεία, αυτό το λίγο γίνεται μια σταλιά περισσότερο. Να χαζέψω τα μάτια κυρίως.

Ναι, εντάξει, όλες οι μαμάδες θεωρούν τα μάτια των παιδιών τους τα ομορφότερα, αλλά του όμορφου είναι αντικειμενικά ξεχωριστά. 

(η μαμά)

Αυτή η χορογραφία πρέπει να έχει παιχτεί εκατομμύρια φορές στις αίθουσες αναχωρήσεων.

Φεύγει, κατεβαίνει τις σκάλες. Η Ryanair είναι στο κάτω πάτωμα. Γυρνάει και με ψάχνει. Όπως έκανε πιτσιρικάκι. H ικανοποίηση στο βλέμμα του, που είμαι εκεί και τον χαιρετάω, είναι ένα σημαιάκι στο χάρτη του χρόνου. Μια νίκη. Ένα: ήμουν εδώ. Χρόνε, φάε την σκόνη μας.

Χάνεται από τα μάτια μου και παρατηρώ έναν μπαμπά που αποχαιρετά την κόρη. Το κορίτσι είναι λίγο βαριεστημένο απ’ την πολλή φροντίδα, αρκετά μεγάλο ωστόσο, να την απολαμβάνει. Χαμογελάει. Φιλιούνται, αγκαλιάζονται. Αγάπη σπασμένη σε αιωρούμενα κρυσταλλάκια ολούθε. Ο μπαμπάς έχει αυτό το θαμπό βλέμμα. Παζάρεψε με τα δάκρυα να μην κατρακυλήσουν, οπότε στέκονται μέσα στα μάτια κι αλλάζουν τους δείκτες διάθλασης. Πρέπει να τα βλέπει όλα με τη ματιά του δύτη. Κοιταζόμαστε. Καταλαβαινόμαστε. Καταφατικό γνέψιμο. Κι εγώ δύτρια στην ίδια θάλασσα.  Τα ψαράκια μας απογειώνονται.

Σπλουτς αγάπες μου.

Piety Dsilva