Η ευτυχία είναι ένα μικρό πλάσμα

Νύχτα. Μια μπύρα και δεν δίνω δεκάρα για την παλιά και την καινούρια κυβέρνηση. Άναψα κάτι φαναράκια. Ρεσώ καπακωμένα με φτηνά μπουκάλια. Όλα κρεμασμένα από ένα μεταλλικό πλαίσιο. Κατασκευή της δεκάρας, που αιωρείται υπέροχα στο καλοκαιρινό μπαλκόνι. Θυμήθηκα ρακόμελα στα Κουφονήσια. Ένα μπαράκι, νομίζω Μύλος λεγόταν, με τα ίδια ακριβώς φαναράκια για να βρίσκεις και καλά το τραπέζι σου. Την τύφλα μας δεν βλέπαμε κι είχε και κάτι χωμάτινα σκαλοπάτια να φας τα μούτρα σου, αλλά τα ρακόμελα σκίζανε. Πριν καταλήξουμε στο μπαράκι, είχαμε ξεκινήσει τη μέρα  νωρίς. Πώς αλλιώς, όταν πας διακοπές με τα πιτσιρίκια. Μαζί με τους φίλους είχαμε τρία μικρά, κοινωνικότατα κι ακούραστα. Παραλία ποδαράτοι, μπάνιο ολοήμερο, παιχνίδι, ατελείωτες ερωτήσεις για τους γυμνούς(-ες) συν-λουόμενους(-ες) και τις ανατομικές λεπτομέρειες του καθενός(-μιάς), επιστροφή στα δωμάτια, ντους, ένας χαμός από μαγιώ, πετσέτες, μετρημένα μανταλάκια, μελτέμια, τα βρεμμένα στη μούρη ή στο χώμα, έξοδος για φαγητό, γεμάτα τραπέζια (τι εποχές, Θε μου!), τα μικρά πεινασμένα, αλλά ευτυχώς απασχολημένα με την παρέα, να τρώνε στη συνέχεια τ’ απίστευτα, που ποτέ-μα ποτέ- δεν θα τολμούσα να τους σερβίρω στο σπίτι και να θέλουμε και ποτό οι μεγάλοι –χαρά στα κουράγια μας- με τα παιδιά ξεσαλωμένα απ το εκδρομικό κι αναπάντεχο ξενύχτι. Να δοκιμάζουν γουλίτσες, να λιγώνονται με το μέλι, να ξαναδοκιμάζουν -λίγο μόνο, αν και κανείς δεν μπορεί να τσεκάρει στο σκοτάδι- να μας κοροϊδεύουν και να ξεραίνονται τα τρία τους αγκαλιασμένα στο διθέσιο καναπέ, απολύτως δικαιωμένα μια και όλα πια τα κατέκτησαν παρέα με τους μεγάλους. Λίγο πιο μεγάλα και τα ίδια κατά μία τεράστια, αξιομνημόνευτη μέρα. Κι οι μεγάλοι, να τα χαζεύουμε, να χαλαρώνουμε, να γελάμε με την κάθε σαχλαμάρα, να πίνουμε, να δακρύζουμε απ’ τ’  αστεία που δεν τα χωράει ένα τόσο δα νησάκι και να συλλογιόμαστε πως τα μελτέμια γεννιούνται απ’ τις ευτυχισμένες εκπνοές των παραθεριστών κι ότι εκείνη ειδικά τη νύχτα, πρέπει όλοι να ήταν πολύ-πολύ ευτυχισμένοι γιατί κόντευε ο αέρας να μας πάρει και να μας σηκώσει κι ένα θεός ξέρει πού ταξίδευαν τώρα τα μαγιώ κι οι πετσέτες. Κι ούτε να θυμάμαι πώς γυρίσαμε στα δωμάτια, μα νομίζω σταματήσαμε για λουκουμάδες.

Είναι ο παππούς (πια), ο μάγκας, ο χιουμορίστας, ο κουλ, ο αγαπημένος μας μέντορας στη δουλειά. Φρεσκοσυνταξιούχος, βαφτίζει το εγγόνι. Κι είναι η στιγμή. Ο παπάς ανακοινώνει το όνομα. Ίδιο με το δικό του, το παράξενο το αλλοπρόσαλλο - που να συγχωρεθούν όλα τα χαζοκλισέ. Τέτοια τιμή ούτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας – που σιγά τ’ αξίωμα. Κι ο μάγκας, ο χιουμορίστας, ο κουλ, με το ετοιμοπόλεμο μπιμπερό ανά χείρας, δακρύζει. Γιατί η ευτυχία είναι ένα μικρό πλάσμα. Αυτό το μικρό πλάσμα που το ταλαιπωρούν άγνωστοι ρασοφόροι βουτώντας το στο νερό και ψάλλοντας ακατανόητα μουρμουρητά που έχουν τον ατελείωτο.

Είναι η γιαγιά, η παλιά μπαλαρίνα. Σηκώνεται για το ζεϊμπέκικο κι απλώνει τα χέρια σαν κύκνος, ταιριάζοντας τους χορούς και τις μουσικές του κόσμου. Έτσι, για ν’ αναρωτιόμαστε αν πετάει ήδη ή θ’ απογειωθεί όπου να ‘ναι πάνω απ’ τη λίμνη του Τσαϊκόφσκι.

Κι είναι το τραγούδι, το ρεμπέτικο, το μπλουζ που βγάζει τον οργασμικό αναστεναγμό του στο ρεφραίν και σκέφτεσαι το συνθέτη την ώρα της δημιουργίας, να χαρτοπαίζει σε στημένο παιχνίδι με κάτι ρεμάλια και το Χάρο τον ίδιο και να ‘χει χαρτί χάλια -σαν και μας καλή ώρα- μα να είναι ή τώρα ή ποτέ. Να ‘ναι λέει, η τελευταία του παρτίδα και να μην έχει μία να ποντάρει στο βρωμόχαρτο, μα να βγάζει στο τραπέζι την καρδιά του και να δίνει τα ρέστα του στη στροφή της διαφυγής, που χορεύει τώρα η γιαγιά-κύκνος κι είναι έτοιμη να πετάξει. Και ναι, πετάει.

Φωτογραφίες του Λεωνίδα