τρεις καλοκαιρινές μέρες

Σχεδόν εύχομαι να είμαστε πεταλούδες και να ζούσαμε μόνο τρεις καλοκαιρινές μέρες

John Keats

Την πρώτη μέρα να την περάσουμε αμίλητοι, με την αύρα να φυσάει τις λέξεις μέσα στα στόματά μας. Να κοιταζόμαστε σαν να μην ξέρουμε την ετυμηγορία, σαν να είναι όλος ο χρόνος μπροστά μας. Κι από τα χάδια τα πολλά, τα σώματά μας, τα συμπαντικά, ν' αρχίσουν να πονάνε. Ας είναι η αρμύρα να σφραγίζει τα ρουθούνια, εμποδίζοντάς μας να αναπνεύσουμε της γης τα χρώματα. Μέχρι το κύμα το βουβό τα πόδια μας να δροσίσει κι

κοχύλια και όστρακα να μας χαρίσει. Ξέπνοους να μας βρει της αυγής το πρώτο φως λυτρωμένους από την αγωνία να καταπιούμε ο ένας τον άλλον.

Τη δεύτερη μέρα, να μιλήσουμε ασταμάτητα, μεθυσμένα, ασυνάρτητα...Να μην πούμε λέξεις που πονάνε, μόνο φράσεις ατελείωτες κι ο καθένας μας να συμπληρώνει τη δική του εκδοχή. Να γευτούμε καρπούς απαγορευμένους που στραγγίζουν τα δάκρυα και γιατρεύουν τις πληγές. Κι όταν η αρμύρα κάψει τα ρουθούνια μας να ξεδιψάσουμε με χυμούς από ώριμα φρούτα.

Με την παλιά ανάμνηση από φρεσκοκομμένο χορτάρι να χαϊδέψουμε τα ξεροκαμένα των βράχων αγριολούλουδα κλέβοντάς τους θαλασσινά αρώματα.

Να εξεγερθούμε, ενάντια στη μοίρα που εξακολουθεί τον αδυσώπητο ιστό της να υφαίνει, να παλέψουμε, να κόψουμε τα νήματα που μας κρατάν' ακίνητους.

Όταν έρθει το δείλι, να δυναμώσουμε ρουφώντας μέλι απ’ της αυλής τα γιασεμιά, αφήνοντας τα ξύλινα παντζούρια να χτυπάνε στο ρυθμό του ανέμου. Σφιχταγκαλιασμένοι, κάτω από τον έναστρο ουρανό, να ξαναβρούμε τα όνειρα που για πολλά χρόνια απαρνηθήκαμε.

Να ξυπνήσουμε την τρίτη μέρα εξουθενωμένοι, προδομένοι από τις αισθήσεις που δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Ν’ αφυπνιστούμε απ’ τα πουλιά που ατέρμονα τιτιβίζουν, προσπαθώντας ν’ αποφύγουν την ελαύνουσα ζέστη. Να χαζέψουμε τα θαλασσοπούλια να κυνηγάνε την τροφή τους.

Ανέστιοι, να κρυφτούμε σε σπήλαια παμπάλαια, ίσαμε εκεί που το φως δεν μας φτάνει. Να ρίξουμε τους φόβους μας σε πηγάδια βαθιά και να κλείσουμε τις ελπίδες μας σαν χρυσαλίδες σε γυάλινα κουδούνια.

Να ζωντανέψουμε από τον κάματο των τζιτζικιών το μεσημέρι. Όταν όλα τριγύρω ανάβουν και φλέγονται. Σαν το πιο λαμπερό άστρο.

Να τυλιχτούμε σε πέπλο πεταλούδας και να αποκοιμηθούμε με το χουχούτισμα του γκιώνη.

Τότε, θα βρεθούμε, ξυπνώντας μακριά από τον παράδεισο του ονείρου μας...

Was it a vision, or a waking dream? / Fled is that music: - Do I wake or sleep?

JK