Δεν θέλω να ξέρω

Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που η ιδέα τους για ένα ικανοποιητικό μέλλον είναι στην πραγματικότητα μια επιστροφή στο εξιδανικευμένο παρελθόν

Ρόμπερτσον Ντέηβις

Το πόσος κόσμος απεργεί, το πόσοι θα κατέβουν στις συγκεντρώσεις το ψυχανεμίζομαι από την ατμόσφαιρα μόλις ξυπνήσω το πρωί. Από τους ελάχιστους θορύβους και τις λιγότερες φωνές στη γειτονιά, που υποδηλώνουν αργία ή απεργία. Κι όταν αρχίσουν οι οικιακές ή κηπευτικές εργασίες, να σέρνονται τα τρόλεϋ της λαϊκής, επιβεβαιώνω ότι είναι απεργία. Γιατί τότε προκύπτουν όλες οι δουλειές στο σπίτι. Δεν θέλουν να ξέρουν τι συμβαίνει πέρα από το σπιτικό τους. Πετάνε τα σκουπίδια στο σκουπιδοτενεκέ του γείτονα, γιατί ο δικός τους πρέπει να παραμείνει καθαρός. Κι όσο πιο μιαρά τα σκουπίδια, τόσο πιο μακριά τα μεταφέρουν. Ας τα βρει ο δήμος. Αν  όχι, ίσως και να βρουν χρόνο για να διαμαρτυρηθούν στη συνέχεια. Δεν θέλω να ξέρω ποιος και πως θα τα μαζέψει όμως, ή που θα πάνε.

Το ποσοστό συμμετοχής στην απεργία που σχηματίζεται μέσα στο μυαλό μου το επιβεβαιώνει η λειτουργία του ταχυδρομείου της γειτονιάς. Δεν απεργείτε, ρωτάω. Άλλα καταστήματα μπορεί, ναι, εμείς εδώ όχι. Έχετε ιδιωτικοποιηθεί και φοβάστε; Όχι, ακόμη στο ενιαίο δημόσιο είμαστε.

Μόλις τελείωσε η διαδήλωση. Χωρίς φασαρίες. Δεν αξίζει τον κόπο να μπούμε σε συνεννοήσεις, συντονισμούς και έξοδα. Λίγος κόσμος, κυρίως όσοι πλήττονται αυτή τη φορά, με αυτό το πολυνομοσχέδιο, το δέκατοτέταρτο…δεκατοπέμπτο; ακόμη κι εκεί έχουμε χάσει το λογαριασμό. Δεν θέλω να ξέρω.

Δάσκαλοι και καθηγητές. Σωματεία του δημόσιου τομέα, προσπαθώντας να συγκινήσουν το ακροατήριό τους. Τους μέχρι τώρα πελάτες τους. Μόνο οι εργάτες του ΠΑΜΕ κλείνουν ιδιωτικές βιομηχανίες και λιμάνια. Δεν λύνεται τίποτε με μια μέρα απεργίας. Δεν βγαίνει τίποτε μέσα σε μια μέρα. Δεν υπάρχει όμως η κρίσιμη μάζα. Θρησκείες και οι αγώνες έχουν πεθάνει ή ψυχορραγούν. Επαφίενται σε λάθος άτομα. Πολύ λίγοι για να σηκώσουν τον σταυρό. Οι αγώνες έχουν ξεφτίσει, κυρίως λόγω των ηγετών αρχηγών τους και λιγότερο βαθμό λόγω των απαίδευτων και ασυνείδητων ακολούθων τους.

/Απογοήτευση/

Βλέπω κόσμο στην Ερμού. Λες;  Όμως είναι οι εκπτώσεις. Αμέριμνοι αγοραστές μπορούν ακόμη να ψωνίζουν και να χαίρονται. Δεν αισθάνονται να τους σφίγγει το χέρι της οικονομίας. Δεν συνειδητοποιούν όμως ότι αυτή τη στιγμή κάποιος τους το επιτρέπει. Όπως παλιότερα, κάποιοι τους ενθάρρυναν να ξοδεύουν. Έχουν αφεθεί και δεν θέλουν να ξέρουν. Γιατί όταν ξέρεις μπορείς και να αντιδράσεις. Όταν κάνεις όνειρα μπορεί και να τα πραγματοποιήσεις.

/Απογοήτευση/

Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου, λίγος κόσμος κι εδώ, πεσμένη η ανάπτυξη της ημέρας. Ζητιάνοι παντού, όλων των φυλών και των όλων πόνων. Στο  μεταξύ στα καφέ, τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας. Ξεπουλάμε ότι-κι-ότι, όπως-κι-όπως. Κι εδώ και στη χώρα. Το κεφάλαιο καταστρέφεται και συμπαρασύρει και τους προλετάριους μαζί του.

Βρέχει σταγόνες από τα αιρ-κοντίσιον. Ίσως αυτός να είναι κι ο γλυκύτερος Ιούλιος των τελευταίων χρόνων. Ίσως να θέλει να μας καλοπιάσει. Για να μη λιώσουμε μαζί με τις καμένες ελπίδες. Για να μην εξατμιστούν τα όνειρα που δεν προλάβαμε να πιάσουμε.

Δεν θέλω να ξέρω. Τουλάχιστον μην ακούς αυτούς που κρατάνε μαχαίρι. Δεν θέλω να ξέρω. Βρες το σοφό και περπάτα δίπλα του. Δεν θέλω να ξέρω. Πόσοι άστεγοι, πόσοι ξένοι, πόσοι τσαλαπατημένοι. Τίποτε δεν φεύγει από μόνο του. Να το διώξεις μπορείς; Δεν είμαι εγώ για τέτοια.  Δεν κατέβηκες στη διαδήλωση. Τι θα γινόταν κι αν κατέβαινα; Δεν θα μάθεις ποτέ.