Ένα χαλαρό Σάββατο (στο Κουρείο)

Η μέρα είχε προχωρήσει κι ο καύσωνας παραμόνευε. Ήταν όμως η μόνη μέρα που αναγκαστικά συμπέσαμε για να πάμε μαζί (με τη Νέφωση) στο κουρείο. Ένιωθα την κάποια αγωνία της, καθώς μέχρι τότε τα μαλλιά της τα εμπιστευόταν μόνο σε διαπιστευμένους επαγγελματίες, και εμείς οι γυναίκες δεν παραδίνουμε τα όπλα μας όπου κι όπου. Με δυσκολία απολαμβάνουμε χάδι στα μαλλιά. Ίσως στο πρώτο ραντεβού μόνο. Αμέσως μετά αρχίζουν να μπαίνουν περιορισμοί. Στο φαντασιακό μας τα μακριά μαλλιά της γοργόνας δε σκεπάζουν τη γύμνια της, αλλά κάποιον κρυφό εραστή.

-Πώς έλεγαν την αδελφή του Μέγα-Αλέξανδρου;

-….

-Κυνάνη! Εντάξει, δεν πειράζει, πολύς κόσμος δεν το ξέρει. Η ιστορία πάει ως εξής, η Κυνάνη είχε υπερβολική αδυναμία στον αδερφό της και γνωρίζοντας ότι ο αδερφός της αποζητούσε την αθανασία έψαξε και του βρήκε το αθάνατο νερό, όμως όταν γέμισε τα ποτήρια τους θέλοντας να του το δώσει στα κρυφά, ο μεγαλέξαντρος από λάθος - ή από παράβλεψη της μοίρας - ήπιε το δικό της, τη συνέχεια την ξέρετε…μας παραμυθιάζει ο Γιώργος,

Κι αφηνόμαστε πρόθυμα στα χέρια του…

Ήδη είχαμε περάσει σε χαλαρούς ρυθμούς από το προηγούμενο βράδυ, φαί και πιοτί με φίλους, αποχαιρετιστήριο σχεδόν, καλό καλοκαίρι, καλή αντάμωση, και εις άλλα με υγεία, ραντεβού του Σεπτέμβρη. Έχουμε φτάσει στο χείλος αυτού που ακόμη λένε διακοπές, που μπορεί απλώς να είναι μια κατάσταση σαν όλες τις άλλες, όταν σε λίγο καιρό-όπως ψυχανεμιζόμαστε, η δουλειά θα είναι η ανάπαυλα, και η αργία η καθημερινότητα. Όμως όλα αυτά από χθες ήδη δεν τα σκεφτόμαστε πια. Σημασία είναι να απολαύσουμε τη χαλαρότητα, το κούρεμα, την αλλαγή και την παρέα. Γιατί στην πραγματικότητα δεν βρισκόμαστε σε ένα κουρείο, βρισκόμαστε στο μέσο της σκηνής μιας θεατρικής παράστασης. Με ηθοποιούς, ερασιτέχνες κι επαγγελματίες, με μουσικούς, γνωστούς ή λιγότερο γνωστούς, με το ριγκολέτο, τον κατά φαντασία ασθενή, και κορυφαίο τον κουρέα.

-Μη στέκεστε στην πόρτα, ελάτε καθίστε να σας δούμε λίγο, να σας χαιρετίσουμε πριν φύγετε, παρακινεί ο Γιώργος, τους φίλους και γείτονες που στέκονται για μια καλημέρα στο κατώφλι της πόρτας-και δεν είναι λίγοι για μεσημέρι κατακαλόκαιρου.

Λίγο ξενυχτισμένες, λίγο αγχωμένες, όταν ξεκίνησαν οι παγωμένες ρακές δεν ακολουθήσαμε.

-Αν έχεις πιει χθες, επιβάλλεται να πιεις και σήμερα.

Προδοσία. Του εαυτού και του οικοδεσπότη. Ευτυχώς που υπήρξαν πρόθυμοι αντικαταστάτες-πώς αλλιώς;

 

(1) Την ανάρτηση αυτή θα τη νιώσετε καλύτερα όταν διαβάσετε και τα:

Το κούρεμα 
Το κούρεμα - Η επιστροφή

(2) Ανωνύμου, Εικαστική Προσφορά 

(3) 

Ριγκολέτο (Rigoletto) - η πρώτη όπερα της περίφημης τριλογίας (Ριγκολέτo, Τροβατόρε, Τραβιάτα) του Γκιουζέπε Βέρντι, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Λα Φενίτσε, της Βενετίας το 1851.

Η υπόθεση του έργου αναφέρεται στη ζωή και τη στάση του Δούκα της Μάντοβας, ηγεμόνα σκληρού και επιπόλαιου με μοναδικό σκοπό την κατάκτηση των γυναικών της περιοχής. Βοηθός του σε όλα του τα σχέδια είναι ο γελωτοποιός, ο καμπούρης Ριγκολέτο που στο βάθος μισεί το αφεντικό του και το ζηλεύει. Ο Ριγκολέτο έχει μια κόρη, την Τζίλντα, που την κρατά μακριά από το παλάτι. Οι αυλικοί που αντιπαθούν τον Ριγκολέτο κλέβουν την Τζίλντα για λογαριασμό του Δούκα που δεν ξέρει την αληθινή της ταυτότητα ενώ εκείνη κρυφά τον αγαπά. Ο Ριγκολέτο θυμώνει και αποφασίζει να πληρώσει επαγγελματία δολοφόνο για να σκοτώσει τον αφέντη του. Τότε η Μανταλένα, η αδελφή του υποψήφιου δολοφόνου και επίσης γοητευμένη από τον Δούκα, πείθει τον αδελφό της να μη τον σκοτώσει αλλά να σκοτώσει τον πρώτο άγνωστο που θα εμφανιστεί. Η Τζίλντα που κρυφακούει τη συζήτηση κτυπάει την πόρτα μεταμφιεσμένη σε ζητιάνο θυσιάζοντας με τον τρόπο αυτό τη ζωή της για τον άνθρωπο που αγαπά. Καθώς ξεψυχά στα χέρια του ίδιου του πατέρα της από το βάθος της σκηνής ακούγεται μία από τις περίφημες άριες, το ερωτικό τραγούδι του Δούκα…

Ο Κουρέας της Σεβίλλης (l barbiere di Siviglia, ossia L'inutile precauzione) – όπερα του Αντόνιο Τζοακίνο Ροσίνι, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Ρώμη το 1816

Ποιητικό κείμενο του Τσέζαρε Στερμπίνι για την κωμωδία σε δύο πράξεις Ο κουρέας της Σεβίλλης που βασίζεται στο ομότιτλο θεατρικό του Πιέρ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί, αλλά και στο ποιητικό κείμενο του Τζουζέππε Πετροζελίνι για την ομώνυμη όπερα του Τζοβάννι Παϊζιέλο (1782). Η υπόθεση αφηγείται τα τεχνάσματα των οποίων μετέρχεται ο κόμης Αλμαβίβα προκειμένου τελικά να νυμφευτεί την αγαπημένη του Ροζίνα, που ο ηλικιωμένος κηδεμόνας της, Ντον Μπάρτολο, προορίζει για τον εαυτό του. Με την βοήθεια του κουρέα Φίγκαρο, ο οποίος μπαινοβγαίνει χωρίς δυσκολία στην κατοικία του Ντον Μπάρτολο, ο Αλμαβίβα επιτυγχάνει.

Ο κατά φαντασίαν ασθενής - (Le malade imaginaire) είναι ένα θεατρικό έργο του Μολιέρου. Είναι το τελευταίο δημιούργημα του διάσημου συγγραφέα και παίχτηκε για πρώτη φορά στο Παλαί-Ρουαγιάλ, στις 10 Φεβρουαρίου του 1673. Κατά ιστορική ειρωνεία, ο Μολιέρος κατέρρευσε επί σκηνής στην τέταρτη παράσταση του έργου και πέθανε μετά από λίγες ώρες. Αποτελείται από τρεις πράξεις και στην αυθεντική του εκδοχή περιελάμβανε χορευτικά νούμερα και μουσικά ιντερλούδια που συνέθεσε ο Γάλλος συνθέτης Μαρκ-Αντουάν Σαρπαντιέ.

Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου ο Αργκάν ένας υποχόνδριος και φιλάργυρος ηλικιωμένος, αισθάνεται συνεχώς άρρωστος, αν και στ' αλήθεια δεν έχει τίποτα. Αδυνατεί να ακολουθήσει τις υποδείξεις των γιατρών και εκείνοι τον εκμεταλλεύονται. Θέλει να παντρέψει την κόρη του, Αγγελική, με ένα γιατρό προκειμένου να έχει δωρεάν ιατρική φροντίδα, αλλά εκείνη είναι ερωτευμένη με τον Κλεάνθη. Ο αδελφός του, Βεράλδος, σε συνεργασία με την υπηρέτρια του Αργκάν, Τουανέττα, θα προσπαθήσει να τον "θεραπεύσει" από τις φαντασιοπληξίες του. Τον πείθουν να παραστήσει το νεκρό ώστε να ανακαλύψει ποιος πραγματικά τον αγαπάει και του είναι πιστός. Θα αποδειχθεί τελικά ότι η δεύτερη σύζυγός του, Βελίνα, κυνηγούσε μόνο την περιουσία του ενώ η κόρη του τον αγαπούσε πραγματικά. Μετά τη "νεκρανάστασή" του, ο Αργκάν θα επιτρέψει στην Αγγελική να παντρευτεί τον άντρα που θα επιλέξει εκείνη.