Αφλογιστία

Λέξεις, φράσεις, σκέψεις, συνωστίζονται στην έξοδο του μυαλού –αν το στόμα ή το πληκτρολόγιο μετράνε για πόρτες- σαν πρόσφυγες ή σαν τα αγχωμένα σπερματοζωάρια του Woody Allen. Και κάπου εκεί ποδοπατούνται και σιωπούν. Ούτε μια κουβέντα δεν αποτυπώνεται, ούτε ένας σημαντικός λογισμός. Και η συμφόρηση μετατρέπεται σε βάλτο ή σε σούπα. Δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να γράψω. Μόνο ασφυκτιώ, μόνο ονειρεύομαι θάλασσες κι ας ξέρω πως δεν μπορούν να με κρατήσουν. Μα δεν θέλω να σκέφτομαι το μετά.

«Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς.»

Είναι αρκετές οι κακίες της μέρας. Και οι βλακείες και οι παραλογισμοί. Τέλος δεν έχουν.  Μα έλα που το αύριο κουρνιάζει δίπλα μου. Έλα που με κοιτάει όλο εμπιστοσύνη όταν αναζητεί επιβεβαίωση στο αδιάλειπτο: «Ε, μαμά;». Έλα που αντιλαμβάνεται και εμβαθύνει όλο και περισσότερο με ένα μυαλό χειρουργικό νυστέρι. Έλα, που τώρα είναι ανοιχτό το παράθυρο της επικοινωνίας μας κι αν δεν του κουβεντιάσω λόγια αξιόπιστα, θα σφαλίσει. Μα, τι να πω; Ποια αλήθεια γνωρίζω;

Λοιπόν, τέρμα. Η μαμά δεν έχει απαντήσεις. Μόνο ανεπαρκείς αγκαλιές.

(Πόσο μάλλον η μπλόγκερ)