Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Αφλογιστία


Λέξεις, φράσεις, σκέψεις, συνωστίζονται στην έξοδο του μυαλού –αν το στόμα ή το πληκτρολόγιο μετράνε για πόρτες- σαν πρόσφυγες ή σαν τα αγχωμένα σπερματοζωάρια του Woody Allen. Και κάπου εκεί ποδοπατούνται και σιωπούν. Ούτε μια κουβέντα δεν αποτυπώνεται, ούτε ένας σημαντικός λογισμός. Και η συμφόρηση μετατρέπεται σε βάλτο ή σε σούπα. Δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να γράψω. Μόνο ασφυκτιώ, μόνο ονειρεύομαι θάλασσες κι ας ξέρω πως δεν μπορούν να με κρατήσουν. Μα δεν θέλω να σκέφτομαι το μετά.
«Μὴ ον μεριμνήσητε ες τν αὔριον· γρ αὔριον μεριμνήσει τ αυτς· ρκετν τ μέρ κακία ατς.»
Είναι αρκετές οι κακίες της μέρας. Και οι βλακείες και οι παραλογισμοί. Τέλος δεν έχουν.  Μα έλα που το αύριο κουρνιάζει δίπλα μου. Έλα που με κοιτάει όλο εμπιστοσύνη όταν αναζητεί επιβεβαίωση στο αδιάλειπτο: «Ε, μαμά;». Έλα που αντιλαμβάνεται και εμβαθύνει όλο και περισσότερο με ένα μυαλό χειρουργικό νυστέρι. Έλα, που τώρα είναι ανοιχτό το παράθυρο της επικοινωνίας μας κι αν δεν του κουβεντιάσω λόγια αξιόπιστα, θα σφαλίσει. Μα, τι να πω; Ποια αλήθεια γνωρίζω;
Λοιπόν, τέρμα. Η μαμά δεν έχει απαντήσεις. Μόνο ανεπαρκείς αγκαλιές.
(Πόσο μάλλον η μπλόγκερ)

5 σχόλια:

  1. H μαμά είναι άνθρωπος και μέσα από αυτό και τις αγκαλιές της έρχεται η επάρκεια.

    Και ίσως από το να δίνει λάθος απαντήσεις η μαμά είναι καλύτερο κάποιες φορές να μην έχει απαντήσεις.

    Και πού ξέρεις... κάποιες φορές έρχονται απαντήσεις ακόμη και για την ίδια από την αναζήτηση των παιδιών.
    Αυτών με τις επαρκείς αγκαλιές! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε καταλάβαμε, CLARK KENT, πάλι δεν βρίσκεις τηλεφωνικό θάλαμο ν' αλλάξεις τη φορεσιά σου, να ορμήσεις μπροστά και ...ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ, λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εγκαρτέρηση...τι όμορφη λέξη-πυγμή...και συνειρμικά με το βιβλικό απόσπασμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή