Πάμε γι άλλα

Είναι ένα δέντρο στον αρχαίο κήπο. Ένας φοίνικας, γιγάντιος σαν γοτθικός καθεδρικός, ίσως και το ίδιο αλαζόνας. Δεν κοιτάει εμάς τα κοντά πλάσματα. Ο κορμός του είναι ψηλόλιγνος και τσιγκούνης στους ίσκιους και το φύλλωμα, το κεφάλι του δέντρου,παραείναι όμορφο για να ναι του κόσμου τούτου. Γι αυτό και κάπου συγχωρείς το ψηλομύτικο φυτό κι αναρωτιέσαι πού αγναντεύει. Στο δικό του όπου, σταματάς να τον κρίνεις ετούτον . Μπορεί μόνο να είναι αφηρημένος ή να ονειρεύεται τυρκουάζ ακρογιάλια να γείρει πάνω τους και να τους ψιθυρίσει όσα  μας κρατάει κρυφά.  Αδιαφορεί ή κρύβει την καλοσύνη του. Γιατί, δεν μπορεί να είναι τυχαίο που τα θυσανωτά  σπαθιά του φιλοξενούν φωλιές και πεινασμένα μωρά χελιδονιών. Ως κι ένας κοκκινοτρίχης τεμπελόγατος καταφέρνει να δροσιστεί στη γραμμική σκιά του. Αλλά πώς γίνεται ένα πλάσμα τόσο επιβλητικό ν αδιαφορεί για τα βάσανά μας;Να είναι άχρονος  ο πλανήτης του, μια ανάσα οι ζωές μας; Ή μήπως έχει αηδιάσει με του λόγου μας και δεν μας χαλαλίζει τη ματιά του; Μήπως κρυφά, όταν κοιτάμε αλλού, χαμογελάει στα προστατευόμενα του τ αποδημητικά και κουνάει με νόημα το σπαθωτό κεφάλι του για την κατάντια μας;  Αν και νομίζω, τα βράδια, εμάς σκέφτεται και γίνεται η ανάσα του ασφυκτική.