Ιστορίες Διαφθοράς και Δικαιοσύνης

-

- Δεν υπάρχει άλλος τρόπος! Μόνο με τη βοήθεια της Ευρώπης και του ΔΝΤ, θα επιβιώσουμε. Κανείς άλλος δεν μας δανείζει! Κι εμείς δεν παράγουμε τίποτα! Τα μέτρα είναι αναγκαία και έρχονται χειρότερα. Πρέπει όμως να τ’ αποδεχθούμε. Είναι η μόνη λύση για να μην κοπούν εντελώς μισθοί και συντάξεις. Με το να διαδηλώνεις στο Σύνταγμα με τους φασίστες που φωνάζουν «και Α και Ο-Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από ΄δω», ρίχνεις το επίπεδό σου. Και το δικό μου επίπεδο, γιατί είσαι φίλη μου. Και με ποιους είσαι δηλαδή; Μ’ αυτούς που δεν έχουν τίποτα ρεαλιστικό να προτείνουν; Αυτούς που υποστηρίζουν βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους και διεφθαρμένους επαγγελματίες; Μην τρελαθούμε κιόλας! Αυτοί που πλήττονται, δικαίως τα παθαίνουν! Καλά που ήρθε η τρόικα να μας δείξει τι έπρεπε να είχαμε κάνει μόνοι μας τόσο καιρό.

Εδώ ο φίλος μου ο Κώστας ξεκινούσε τις ιστορίες και τ’ ανέκδοτα της σαπίλας. Για τους συνδικαλιστές, τους ταξιτζήδες, τους γιατρούς, τους χαλυβουργούς, τους πολεοδόμους, τους εφοριακούς,  τους καθηγητές, για σένα, για μένα, για τον Χαζηπετρή, για όλους μας ήξερε πράγματα. Όλα τα ράμματα της γούνας μας. Και για τους πολιτικούς ήξερε και για τους μεγαλοεργολάβους, αλλά εντάξει. Γι αυτούς δεν μιλούσε πολύ. Αν του ανέφερες κάποιο περιστατικό, θα συμφωνούσε μαζί σου, αλλά δεν το έκανε μεγάλο θέμα. Δεν ήταν αυτοί οι λίγοι το πρόβλημά μας. Εμείς οι πολλοί διαμορφώναμε το χαρακτήρα της χώρας. Και το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο Κώστας χειριζόταν θαυμάσια το λόγο. Ποιητής βλέπεις. Εξαιρετικός ντοκυμαντερίστας επίσης και δραστήριος δημοσιογράφος. Καλλιτέχνης, δημιουργός κι ελιτιστής.

Η Βάσω δουλεύει στο γηροκομείο. 10 ώρες τη μέρα. Καθαρίζει πατώματα, πλένει ανάπηρους γέρους, τους ντύνει, τους στολίζει, τους χτενίζει, στρώνει τα κρεβάτια τους, τους ταΐζει στο στόμα σαν μωρά. Από την κούραση δυσκολεύεται να καταπιεί. Ο βασικός της είναι 400 ευρώ και δεν τολμά να δει στα μάτια την ιδιοκτήτρια του γηροκομείου. Φράου-Χρυσώ, τη λέω την ιδιοκτήτρια. Είναι της άποψης πως οι επιχειρήσεις διοικούνται με πυγμή κι αυστηρή πειθαρχεία και το δείχνει ακόμα κι όταν στέκεται ακίνητη κι ανασαίνει.

Τη μέρα που έκλεισε η ΕΡΤ, η Βάσω τάιζε στο σαλόνι τους ανήμπορους γέρους κι είχε καλή διάθεση. Το έβλεπες απ’ τον τρόπο που κουνούσε το κορμί της, το τσακισμένο όλες τις υπόλοιπες ώρες. Έτοιμη έδειχνε να ρίξει μια γυροβολιά με το κουτάλι στο ένα χέρι και το πιάτο με την αλεσμένη σούπα στο άλλο.
-  Και πόσοι δούλευαν στην ΕΡΤ; 3.000; Πολλοί δεν ήταν; Δηλαδή τι έκαναν αυτοί; Κράταγαν ο ένας το χέρι του άλλου; Ας την κλείσουν την ΕΡΤ! Να μην την πληρώνω κιόλας. Σάμπως προλαβαίνω να δω τηλεόραση; Κι αν προλάβαινα, ΕΡΤ θα ‘βλεπα; Όλο κάτι ντοκυμαντέρ δείχνει και κάτι ποιητές που δεν τους ξέρει κανείς.

Ο Κώστας κι η Βάσω έχουν ιστορίες διαφθοράς να διηγηθούν. Θα συμφωνήσουν σε πολλά. Βέβαια, δύσκολο το βλέπω να βρεθούν μαζί. Είναι βλέπεις και το επίπεδό τους διαφορετικό.

Όταν έκλεισε η ΕΡΤ, τον Κώστα σκέφτηκα πρώτο. Ν' απολυθείς απ' αυτούς που υποστηρίζεις με όλη σου την ψυχή, πέρα από επαγγελματική ακύρωση, σε πασαλείβει και με μια αποφορά προδοσίας. Τόσο καλά πληροφορημένος για όλα που ήταν, άραγε είχε μάθει τι τον περίμενε; Δεν τολμάω να του τηλεφωνήσω. Κάποιες ήττες είναι πιο αβάσταχτες από άλλες.  Οι ήττες των φίλων μας για παράδειγμα. Κάποιες δικαιώσεις είναι τόσο πύρρειες που ανάθεμα την ώρα που ήρθανε.
 Θα πάω και σήμερα στην ΕΡΤ, αλλά δεν θα επιδιώξω να τον βρω. Ντρέπομαι λίγο. Ντρέπομαι την ντροπή του. Κι είναι τόσο παράξενο σε πόσα συμφωνεί με τη Βάσω. Και σε πόσα διαφωνεί με μένα. Η Bάσω χαίρεται για την κατάστασή του.  Εμένα η απόλυσή του με στοίχειωσε. Γιατί, ότι και να λέν οι δυο τους, όσο κι αν απολαμβάνουν αυτή τη διάχυτη δικαιοσύνη που έχει κατακλείσει τη χώρα, υπάρχει εναλλακτική. Την λένε αλληλεγγύη κι αν ψοφήσει, να πάμε να πνιγούμε. Όλοι!