Μια αγάπη για το καλοκαίρι

Κάθε χρόνο πριν τις διακοπές ανασύρω τη λίστα μου με τα βιβλία, λίστα που έχει ξεκινήσει από παλιά και ενημερώνεται δις ετησίως. Φέτος δίσταζα. Τον τελευταίο καιρό ελάχιστα βιβλία διαβάζω. Εκ των πραγμάτων μένω στα ηλεκτρονικά. Αποκοιμιέμαι μέσα στο twitter με το τηλέφωνο στην αγκαλιά. Ενημερώνομαι από τα blogs και εντρυφώ σε κείμενα που ανεβάζουν μπλόγκερς. Τα πάντα ταιριάζουν με την τρεχούμενη ζωή μου: το χρόνο που κυνηγάω, τις εξελίξεις που δεν τις προλαβάνω, τη φαστ-φουντ πνευματική τροφή. Κι ενώ σκεφτόμουν “ας αγοράσω μερικά βιβλία, πριν ενταχτούν στην υψηλότερη κλίμακα φόρου”, κοιτώντας όλα όσα έχουν στοιβαχτεί στη βιβλιοθήκη σε αναμονή της κατάλληλης διάθεσης, του απερίσπαστου χρόνου περιμένοντας να τα επιλέξω για να διαβαστούν είχα κάνει επίσης λίγο πίσω. Προς στιγμήν. Γιατί όταν έχεις φτάσει στο καλοκαίρι της ζωής σου, τα κοιτάς και με κάποια ειρωνία, ενώ αναρωτιέσαι αν θα προλάβεις να τα διαβάσεις όλα πριν το φθινόπωρό σου.

Φέτος, έχω την αίσθηση ότι ζω σε έναν κόσμο που δραστικά και ταυτόχρονα με εμένα αλλάζει. Τα γεγονότα, η ματαιότητα στη δουλειά, οι συλλογικότητες στις πλατείες, οι συνελεύσεις,  οι συγκρούσεις, με καθυστέρησαν και με αποπροσανατόλισαν. Δεν είδα καμία παράσταση, πήγα μόνο σε συναυλίες, αλλά οι συναυλίες απλώς σου ανανεώνουν την χαμένη σου ενέργεια. Δεν σε περιθάλπουν ψυχικά. Ένοιωσα ξανά την ανάγκη για διάβασμα. Η λογοτεχνία όπως και όλη η τέχνη, που έγραψε και ο Πεσσόα, είναι η απόδειξη πως η ζωή δεν αρκεί.

Θέλω και πάλι κάτι να με ρουφήξει, κάτι να κουβαλήσω μαζί όταν θα φύγω για διακοπές και κάτι να φέρω πίσω, να μου κρατάει συντροφιά, δίπλα στο κύμα, στη δροσιά του πρωινού, πριν όλοι οι άλλοι να σηκωθούν και ξεκινήσει η μέρα, μια εικόνα να συζητήσω με τους φίλους τσιμπολογώντας μεζεδάκια ή πίνοντας το ποτάκι μας, αυτό που θα με περιμένει υπομονετικά και αγόγγυστα το βράδυ δίπλα στο κρεβάτι, που θα μου παρασέρνει το μυαλό σε μέρη απρόσμενα, σε καταστάσεις απρόβλεπτες, με ήρωες του κόσμου τούτου και του άλλου-της ψυχής μου, κάτι να σταλάξει μέσα μου το πιο δυνατό, το πιο φευγάτο, το αντίδοτο στο χρόνο που ρέει, την αναζήτηση της ισορροπίας ανάμεσα στο πιθανό και το απίθανο, στο πραγματικό και το μαγικό.

Παραμέρισα λοιπόν τους ενδοιασμούς μου, απέφυγα την πρόκληση του ηλεκτρονικού βιβλίου, έχουμε λίγο καιρό ακόμη, έριξα μια πονεμένη ματιά στα βιβλία που αράζουν στη βιβλιοθήκη, έκανα τις επιλογές μου και παράγγειλα.  Όταν τα πράγματα σφίγγουν ξαναγυρνάς στα βασικά.

Ο κολλητός μου, όπως πάντα στις λίστες που εντελώς τυχαία πέφτουν στην αντίληψή του, έγραψε δίπλα τα σχόλιά του. Δεν αντιστάθηκα να μην τα μαρτυρήσω. Άλλωστε με τέτοιες μικρές απολαύσεις συνεχίζουμε τη ζωή μας.