Επειδή, τίποτα δεν πάει χαμένο, δυο εικόνες μόνο που δεν ξεκολλάνε από την καλοκαιρινή μνήμη του σαββατοκύριακου:
Απόγευμα: Τα παιδιά παίζουν στην παραλία. Μια ντουζίνα πιτσιρίκια καταλαμβάνουν με διαθέσεις πειρατών του ταπεινού Ευβοϊκού, δυο κανό. Όλοι οι καλοί χωράνε. Βουτιές υπάρχουν και τα χαχανητά περισσεύουν. Πηδάνε στο νερό, πλατσουρίζουν, ξεφωνίζουν. Πιτσιλάνε ξεγνοιασιά και στάλες νοσταλγίας.
Βραδάκι: Στη συνέλευση της πλατείας, μια νεαρή γυναίκα, παρακολουθεί. Σηκώνεται μετά τη φωτιά, χαϊδεύει τη φουσκωμένη της κοιλιά, καθησυχάζει το έμβρυο που κυοφορεί και ξανακάθεται οκλαδόν στα μισοσπασμένα πλακάκια.
Η χώρα –όση απ’ την κυριαρχία της κι αν χάσει- έχει χώρους για παιδιά, μωρά κι ελπίδα.
Λυπάμαι που δεν έχω φωτογραφίες να σας δείξω.
Ωραίες εικόνες και χωρίς φωτογραφίες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
Φαούδι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα πρωινή επισκέπτρια!
Σ' ευχαριστώ ;-)
Do not worry. Mια καλή ανάρτηση ισον χίλιες φωτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως πάντα υπάρχει χώρος για αγάπη... πολύ αγάπη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδιά και οι μαμάδες είναι το παρόν στο οποίο αξίζει να σταθούμε και να επενδύσουμε - δεν εννοώ απαραίτητα χρήματα (αν και αυτά καλά θα ήταν) αλλά προσοχή, χρόνο, φροντίδα, αγάπη... Είναι μάλλον οι πιο σταθερές αξίες που διαθέτουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήNewagemama,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιστραμμένη κινέζικη παροιμία ;-)
Διονυσία,
Καλώς ήρθες! All we need is love :-)
Ξωτικό αγαπημένο,
Τα παιδιά, οι ανάσες μας, το σκίρτημα όσης ψυχής μας απομένει. Φιλιά στο νεραϊδοδάσος!
Οι φωτό είναι περιττές. Όσα θα μας έλεγαν με μια εικόνα, μας τα είπες σαφώς καλύτερα με τις λέξεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να υπάρχεις για πάντα στο οπτικό μας πεδίο. Σχεδόν αντικαθιστάς την όραση. Μα τι ταλέντο!...
Aχ καλή μου Θεώρημα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι υπέροχα υπερβολική που είσαι...