Επενδυτικές συμβουλές

Κανονικά τώρα, έπρεπε να δουλεύω για μια τεχνοοικονομική μελέτη. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά όταν απαιτείται προσήλωση σε μια δουλειά, ανακαλύπτω ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Να γράψω ένα ποστ ας πούμε. Να μπερδέψω τα όρια. Να φύγω από το θέμα. Αγαπημένη συνήθεια η εκτροπή.

Μια και έφτασα ήδη στη δεύτερη παράγραφο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει έστω και ένας που μπήκε σ’ αυτό το μπλογκ περιμένοντας να διαβάσει οικονομικές συμβουλές, ε; Η μόνη οικονομική συμβουλή που μπορώ να δώσω είναι να μην ακούτε τους οικονομολόγους. Σε καιρό κρίσης, το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι η λεκάνη της τουαλέτας κι αυτό, με τόσες πιθανότητες όσες και κάθε νηφάλιος κύριος.

Για άλλες επενδύσεις θα μιλήσουμε. Τις συνηθισμένες. Τις ασυνάρτητες. Τις φευγάτες. Α και για ένα όνειρο.

Εδώ και χρόνια, το βλέπω αυτό το όνειρο. Η ίδια κεντρική ιδέα με παραλλαγές στο σκηνικό. Έχω ένα σπίτι. Κανονικό, όχι διαμέρισμα σαν αυτό που μένω. Με κήπο, που δεν τον σταματάει κανένας φράκτης. Δεν ξέρω πού τελειώνει ο κήπος. Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να μάθω. Το σπίτι, άλλοτε είναι χτισμένο στην παραλία –πάνω στην άμμο κι άλλοτε κυλάει λίγα μέτρα πιο κει ένα ποτάμι. Σ’ αυτό το σπίτι, μπορεί το κάθε παιδί να έχει το δικό του δωμάτιο κι εμείς χώρους προσωπικούς. Υπάρχουν κρεβατοκάμαρες, δεν έχω ιδέα πόσες, για να φιλοξενηθούν ή να εγκατασταθούν αν θέλουν, όλοι μας οι φίλοι. Το τραπέζι είναι πάντα στρωμένο με πολύχρωμα σερβίτσια. Κόκκινα, κίτρινα, έντονα, ικανά να τρυπήσουν παλιά φωτογραφικά φιλμ με την αγριάδα τους.

Κι όμως δεν είναι όνειρο. Είναι ένας εφιάλτης που καιρό τώρα αποφεύγω να εξηγήσω. Το ήξερα απ’ την αρχή πως αυτό το σπίτι είναι ένα λάθος. Μια ψεύτικη παρηγοριά. Με προσκαλεί να τ’ αγαπήσω, να του δοθώ, αλλά ξέρω –κάθε φορά το ξέρω- πως πρέπει να το γκρεμίσω.  Γνωρίζω βλέπετε πως δεν έχει θεμέλια. Θα γκρεμιστεί έτσι κι αλλιώς από μόνο του. Και τα πολύχρωμα σερβίτσια είναι όλα πλαστικά. Σκληρά και ψεύτικα. Θα σταματήσω να βλέπω το όνειρο όταν αποφασίσω την κατεδάφιση με μια εντυπωσιακή έκρηξη. Ή ίσως με μια φωτιά. Μα το λυπάμαι. Μόνο, που κι αυτή η λύπηση στερεύει όπου να’ ναι.

Για να επανέρθω –έτσι για τους τύπους- στο αρχικό θέμα, αν υπήρξε ποτέ, αυτή είναι μια λάθος επένδυση. Γιατί βέβαια δεν επενδύουμε μόνο χρήματα, αλλά πρωτίστως όνειρα. Επιθυμίες που δεσμεύουν το βλέμμα και την ενέργειά μας.

Θέλω λοιπόν να στρέψω αλλού τους επενδυτικούς μου ορίζοντες. Να μην πονέσει πολύ η πολυαναμενόμενη έκρηξη, μια και το ξέρω πως κάποια κομμάτια του ονειρικού σπιτιού είναι χτισμένα με περίεργα οικοδομικά υλικά. Ανθρώπινα. Δικά μου. Αν όμως οι επιθυμίες στοχεύουν αλλού, τότε όλα θα είναι λιγότερο οδυνηρά. Ένα χαμόγελο ας πούμε, μπορεί ν’ αποσπάσει τη σκέψη με τον ίδιο τρόπο που οι αναπνοές απαλύνουν τους πόνους της γέννας.

Να λοιπόν η επενδυτική μου συμβουλή. Καταθέστε χαμόγελα. Δεν εννοώ ν’ αρχίσετε να γελάτε σαν χαζοί στο δρόμο. Αυτή είναι ενέργεια για προχωρημένους. Μπορούμε όλοι όμως νομίζω να χαμογελάσουμε –τουλάχιστον- στα παιδιά μας. Την κατσουφιά δεν την καταλαβαίνουν. Την ψυχρότητα όμως την εισπράττουν και στο μυαλό και στην καρδιά. Αυτήν θα τοκίσουν και θα μας αντιγυρίσουν αδιαφορία όμοια με σκληρότητα. Ένα χαμόγελο είναι χρονομηχάνημα. Το καβαλάς και ταξιδεύεις για αναλήψεις όταν αυτός που στο χάρισε δεν είναι πια εδώ. Αν ο πατέρας μου δεν χαμογελούσε συχνά, αν δεν το έκανε με τον δικό του αξέχαστο τρόπο - μέχρι την τελευταία στιγμή, θα είχε πεθάνει τότε που τον θάψαμε. Αλλά όχι. Είχε αποφασίσει να ζήσει όσο ζω κι εγώ. Ήθελε να είναι κοντά μου την ίδια τη στιγμή και τις άλλες που θα μας χώριζαν αρρώστιες, θάνατοι, κηδείες κι εκταφές.  Και τα κατάφερε. Αλήθεια! Και μην τολμήσει να πει κανείς για κρίσεις κι άλλες βλακείες. Δεν είμαστε οι πρώτοι που περνάμε δύσκολα. Κακομαθημένοι όμως είμαστε.

Τα παιδιά περιμένουν χαμόγελα. Οι αγαπημένοι μας το ίδιο. Μέχρι κι ο περιπτεράς περιμένει να του χαμογελάσουμε, να του πιάσουμε την κουβέντα. Γιατί η κατάθλιψη είναι μεταδοτική κι εύκολη. Η ανθρωπιά, η πιο πολύτιμη επένδυση, θέλει λίγη προσπάθεια.