Νιαρ

Στο σπίτι μας ήρθε η αγάπη. Έχει τριχωτά αυτιά και μεγάλα μουστάκια. Η αγάπη είναι μάγισσα. Δεν ξέρω πως το πετυχαίνει, μα τα μάτια της γίνονται μεγαλύτερα απ' το πρόσωπό της. Όταν σε παρατηρεί,  ξέρεις πως κάπου έχει βγάλει σημειωματάριο και γράφει-γράφει. Όχι στ' ανθρώπινα. Σε μια γλώσσα μακρόσυρτη και γουργουριστή. Δεν τη φωνάζουμε αγάπη, αλλά όλοι ξέρουμε ότι  αυτή είναι. Απ την αρχή. Το γράφει στο βλέμμα μας όταν την κοιτάμε, όταν τη συζητάμε.

Καταπληκτικό το τι μπορεί να σου δείξει ένα μικρό πλάσμα.
‘Οπως:

Μην στενοχωριέσαι. Για τίποτα και για κανέναν, γιατί θα έρθει στην αγκαλιά σου να ζυμώσει την πίκρα με το χώμα που είσαι φτιαγμένη. Το ζυμάρι θα φουσκώσει, θα μεταμορφωθεί σε ένα σμήνος χρωματιστών σαπουνόφουσκων. Oι φούσκες θα εκραγούν  μοσχοβολώντας. Μπορεί και να μυρίζουν ψαρίλα, μα εντέλει, θα σε γιατρέψουν.

Μην αγχώνεσαι. Όταν η μάγισσα κοιμάται στην αγκαλιά σου, ο ύπνος φιλάει και τα δικά σου βλέφαρα. Παραφιλάει τους εφιάλτες. Τις νύχτες που εμείς βυθιζόμαστε, τα γατιά ξαγρυπνούν, Πλέκουν ονειροπαγίδες. Γι αυτό κάθε πρωί ξύνουν τα νύχια τους. Κρατιούνται σε φόρμα. 

Και κοίτα την! Τι όμορφα που παίζει μ ένα παραπεταμένο χαρτάκι. Το ακριβότερο παιχνίδι - στο λένε τα παιδιά των ανθρώπων και των ζώων- είναι αυτό που αφήνει τη φαντασία να το ντύσει όπως θέλει. Το σκουπίδι γίνεται ποντίκι. Κουνάει την ουρά του. Κρύβεται, απειλεί, πάει να πετάξει γιατί τώρα είναι καναρίνι και σε λίγο θα γίνει σαμιαμίδι.

Υπάρχει πάντα ο πόνος για να σε μάθει τα δυκολότερα, αλλά ένα αναπάντεχο δώρο αγάπης θα στα δείξει μέσα απ τα μονοπάτια της ομορφιάς. Δηλαδή τις λεωφόρους υπερταχείας κυκλοφορίας.