Mια διαδρομή με το λεωφορείο

Η όμορφη στιγμή του διημέρου, η μισή ώρα που χόρτασε την ψυχή μου, ταξίδεψε σ’ένα λεωφορείο-φυσούνα. Ο οδηγός σχολούσε και βιαζόταν, βαριόταν, γκάζωνε και φρενάριζε με νεύρα: θέλω να πάω σπίτι μου-να πας, αλλά να φτάσουμε κι εμείς αρτιμελείς.

Χαμογελάμε στα φρεναρίσματα εγώ κι ο όμορφος. Το αγόρι που έγινε έφηβος και φέτος τελειώνει το σχολείο. Τον κοιτάω αχόρταγα. Αναγνωρίζω την ανάμνηση του μωρού μου, τα μεγάλα μάτια του πιτσιρικιού που πάντα βυθίζονταν σ' αυτό που είμαι. Έχει ακόμα αυτόν τον τρόπο που λέει: η ψυχή μου είναι δω. Δες με. Τον καμαρώνω γιατί τον έχει φυλάξει ετούτο το θησαυρό του βλέμματος.  Ανιχνεύω το πρόσωπο που άρχισε να χνουδίζει. Είναι μια σπάνια διαδρομή, γιατί πλέον δεν βγαίνει μαζί μας. Πια, δεν μας πολυμιλάει. Προτιμάει τους φίλους του και καλά κάνει. Έτσι είναι το φυσικό. Ο καθένας με τη γενιά του. Έτσι έκανα κι εγώ τότε.

Μα σήμερα, τώρα, είναι κοντά μου. Είναι στο απέναντι κάθισμα κι επιτέλους συζητάμε. Για το άγχος του, για τον καθηγητή που δεν τα εξηγεί καλά, για τις εκτιμήσεις και τις προσδοκίες των δασκάλων του, για τις προθεσμίες, τις εργασίες, τα διαγωνίσματα. Του δηλώνω πως είμαι δω. Πώς μπορεί να ζητήσει όποια βοήθεια  θέλει, όποτε θελήσει. Χαλαρώνει.

Κάπου κλείνει ένα νοητικό συρτάρι. Θέλει να ρωτήσει κάτι άλλο:  

Όταν όλα αυτά με τις εξετάσεις τελειώσουν, πού του προτείνω να πάει εκδρομή με τους φίλους του; Αρχίζουμε να μιλάμε για νησιά. Για τις δικές μου αναμνήσεις, για τις παλιές αγαπημένες εκδρομές, τα μέρη που θα θελα να χαρεί τόσο και περισσότερο απ' όσο τ΄ανάσανα εγώ. Για τόπους που θα ναι ωραίο να βρεθεί με όσους τώρα απολαμβάνει να περνάει την ώρα του. Που δεν είμαι πια εγώ, αλλά δεν έχει σημασία, γιατί ταξιδεύω στην ματιά την απαράλλαχτη και σκέφτομαι πως η αγάπη είναι μια σκυταλοδρομία. Όσο πιο καλά διανύσεις την πορεία σου, όσο πιο ομαλά περάσεις τη σκυτάλη- την αγάπη την ίδια, τόσο περισσότερα θα κερδίσετε όλοι. 

Εγώ κέρδισα μια διαδρομή με το λεωφορείο.