Μια μέρα (40 χρόνια μετά) στο Πολυτεχνείο

^{Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω που να τ' ακουμπήσω
Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο
έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει*}

40 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχενείου, αναζητώ το μονοπάτι που έχει χαθεί. Και συμφωνώ να πάω με φίλους και τα παιδιά τους. Να αποτίσουμε φόρο τιμής. Να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στα παιδιά τι συνέβη. Αυτά που σε τετριμμένες γιορτές φτάνουν να ακούγονται βαρετά στα αυτιά τους. Και μετά να συζητήσουμε, όλοι μαζί. Να μεταλαμπαδεύσουμε στους επόμενους το πάθος για αντίσταση και ελευθερία. Να τους διδάξουμε την αξία της έντιμης ζωής.

Κάτι άστραψε/ Κάτι έσπασε/Κάτι έμεινε/Κατέβηκα τις σκάλες και μπήκα**

Το σκηνικό μέσα στο προαύλιο χώρο γνώριμο και ξεφτισμένο. Πηγαδάκια, τραπεζάκια, συζητήσεις, κατάθεση στεφάνων. Στο κτίριο του Γκίνη, ένα φθαρμένο και πρόχειρα βαλμένο σκηνικό προσπαθεί να ζωντανέψει μνήμες, η επανάληψη που με το ζόρι συντηρείται. Η γενιά του Πολυτεχνείου λοιδωρείται γιατί εξαργύρωσε τους αγώνες της. Η επόμενη γενιά στέκεται και σχολιάζει. Συζητά ζητά όρους και προϋποθέσεις. Αγώνες εκ του ασφαλούς. Δικαιώνονται οι νεκροί σε κουρασμένες ψυχές;

Το μήνυμα έχει χαθεί. Των ανθρώπων που ξεχύθηκαν έξω στους δρόμους και συσπειρώθηκαν γύρω από το Πολυτεχνείο για να ανασάνουν ελεύθερα. Που τους βρήκε ένα βόλι εκεί που έτρεχαν να κρυφτούν.

Όταν κάτι περνά στην ιστορία, πυροδοτείται το χρέος σου απέναντί του. Κι όταν το ιστορικό γεγονός έχει βαφτεί με αίμα αθώων, αυτών που βρέθηκαν εκεί, που ξεπέρασαν φόβους, που μέθυσαν από τη στιγμή, που ανάσαναν μαζί με αυτούς που φώναζαν πάνω στα κάγκελα, τότε το χρέος βαραίνει τους ώμους σου. Θα χρειαστεί να ψάξεις και να δεις ποιος γράφει την ιστορία. Θα χρειαστεί να ξύσεις πληγές και μνήμες. Θα χρειαστεί να διαβάσεις...να μιλήσεις με τους γονείς, τους δασκάλους, τους φίλους και προπάντων να διαλέξεις πλευρά αυτής της αντικειμενικής ψυχρής ενημέρωσης ή της θερμής καρδιάς των παιδιών.

*Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα

**Λ.Μπόρχες