Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Aπό μικρό κι από τρελό

Ο Γερμανός συνεργάτης έχει λεφτά. 
Εμείς δεν έχουμε.
Θέλει διακαώς να οργανώσουμε την επόμενη συνάντηση στην Αθήνα. Είναι βαρετό το Βερολίνο μωρέ.
Το έχει πει.
Του είπαμε ότι θέλουμε να τους φιλοξενήσουμε μα είναι πολλοί κι οι μέρες αρκετές. Δεν έχουμε budget καρντιά μου...
Αλλά επιμένει. Θα βρει λεφτά. Τα χρήματα δεν είναι το παν.
Κυρίως για όσους τα κραδαίνουν στη μούρη των φτωχών. 
Η μόνη του ανησυχία ...να...πώς να το θέσει;
Αποφασίζει να το εκφράσει ως Γερμανός.
Σαν τον Μπετόβεν ή σαν το Χίτλερ;
Θα είναι το ποιοτικό αποτέλεσμα αντάξιο της γερμανικής οργάνωσης; Είμαστε ικανοί να τοποθετήσουμε σωστά τα στυλό στο τραπέζι; Κατανοούμε τη σημαντικότητα του γεγονότος;
Του απαντάμε ότι αν αμφιβάλλει μπορεί να αναλάβει την οργάνωση στη χώρα του. Μα δεν του αρνιόμαστε τα λεφτά. Όσο κι αν ανταλλάσσουμε οργισμένα βλέμματα. Ό,τι κι αν είπαμε μετά.

Ο συνάδερφος αποχαιρέτησε τον 22χρονο γιο του. Μετανάστης στην Αγγλία. Εδώ έβρισκε δουλειές με ωράριο 8 το πρωί με 4 τα ξημερώματα. 400 μαύρα. Και θα ‘τανε και τυχερός αν πληρωνόταν στην ώρα του. Άλλους τους σκοτώνουν όταν ζητάνε δεδουλευμένα.
Πρέπει να το δεχτώ, λέει ο πατέρας.
Δεν έχω λόγια να τον παρηγορήσω.
Ίσως να πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε. Τα λόγια ξεχειλώνουν μαζί με την αξιοπρέπεια. Με τα όρια του πόνου. Τα λόγια τα μολύνουν στις τηλεοράσεις. Καταντούν καθρέφτες των εκπτώσεων παντός ψυχικού είδους.
Αν δεν έχουμε κουβέντες-λύσεις, να σωπάσουμε, λέω. Μόνο ν' αγκαλιαζόμαστε. Μήπως και μαζέψουμε θραύσματα ζεστασιάς.
 
Είναι ένας συνάδερφος παλαβός. Όχι χαριτωμένα τρελούτσικος. Με τα φάρμακα μένει ήσυχος. Χτες, δήλωσε παραίτηση.
Πάει αλλού είπε.
Έξω; ρώτησαν όλοι.
Όχι, εδώ.
Πώς εδώ; Εδώ δεν βρίσκουν καν και καν.
Ε, εγώ βρήκα.
Μας έφαγε η περιέργεια (καβουρδισμένη στην πράσινη σκόνη της ζήλιας) να μάθουμε τι δουλειά βρήκε.
Και μάθαμε. Αγάπησε μια βορειοελλαδίτισσα και πάει στο χωριό της να τη βρει.
Θ' αφήσει και τα διδακτορικά και τις επιστημοσύνες. Μπορεί και τα φάρμακα.
Λες;
 

2 σχόλια: