Η τάξη

Τελευταία κοιμόταν πολύ. Τραβούσε τα κλινοσκεπάσματα προς το μέρος του και καμιά φορά έχωνε και το κεφάλι του μέσα τους. Ένιωθε ότι έτσι μόνο θα έπαιρνε δύναμη για να αντιμετωπίσει όσα του συνέβαιναν. Αρνιόταν να σηκωθεί κι ακολουθούσε τα όνειρά του μέχρι το τέλος. Ολιγωρούσε λες και δεν είχε ένα σωρό πράγματα να φτιάξει. Δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι παρά μόνο αφού είχε τελειώσει τις διαπραγματεύσεις. Προσπαθούσε να αποδιώξει τους φόβους του. Όσο πλησιάζε το τέλος τόσο αυτοί μεγάλωναν.

Βαθιά μέσα του πίστευε ότι το δικό του τέλος πλησιάζε. Το δικό του ή κάποιου άλλου κοντινού του. Αν ήταν το δικό του δεν είχε και πολύ σημασία, βέβαια. Αν ήταν κάποιου άλλου ίσως και να χρειαζόταν να διορθώσει κάποια πράγματα. Να έβρισκε το χρόνο επιτέλους να ασχοληθεί. Ήθελε να ξεμπερδέψει με τις εκκρεμότητες.

Να, ας πούμε, έπρεπε να χαμηλώσει λίγο το ένα βουνό και να ανυψώσει το διπλανό του. Να έδειχνε στο ρυάκι τον δρόμο μέχρι να συναντήσει το ποτάμι. Να δώσει ένα φα στα πουλιά πάνω στα σύρματα. Να προλάβει να χαϊδέψει τους ανεμόμυλους. Να καθαρίσει λίγο το βαλτότοπο. Να σιάξει τα κουτάκια των ρυθμών του. Να ξεριζώσει τα αγριόχορτα από το δρόμο του. Να γεφυρώσει δύο συνεχόμενες επιτυχίες του. Να ξαναχτίσει τη γκρεμισμένη σκάλα των αξόδευτων κόπων του. Να γυαλίσει λίγο τα σύννεφα της ψυχής του. Και προπάντων να βάλει σε τάξη τα όνειρά του.