The Itchy bitchy spider

Το σπίτι είναι το βασίλειό μας. Το δικό της βασίλειο είναι η αριστερή γωνία στο ταβάνι. Πάνω απ’ την μπαλκονόπορτα. Μιλάμε βέβαια για τη μακροπόδαρη Εριέττα, τη διάσημη υφάντρα. Από ψηλά παρατηρεί τις ζωές των άλλων οικόσιτων αρθρόποδων. Μυρμήγκια, μύγες, κουνούπια, κατσαρίδες. Δεν είναι μόνο θηράματα, έχουν και πλάκα, τόσο μικρά κι ασήμαντα, τόσο φαντασμένα κι άχρηστα. Άξια όλα της μοίρας τους και του εντομοκτόνου, που αργά ή γρήγορα –η Εριέττα η αράχνη το ξέρει- θα βγει το δηλητήριο απ’ το ντουλάπι για να ψεκάσει τις ανούσιες ζωές τους. Ποιες ζωές δηλαδή; Έτσι που τις ξεφτίλισαν, χειρότερες από το θάνατο είναι. Μια παρέα αχρήστων που ζει σε βάρος του Ανθρώπου. Του μόνου που φέρνει φαγητό στο σπίτι και που μέχρι τώρα όλα τα έντομα παραφύλαγαν για να τσιμπολογήσουν τα ψίχουλά Του, τα ξεσκέπαστα πιάτα Του, να ρίξουν απλωτές στα φλυτζάνια με το  γάλα ή τον καφέ Του, χωρίς τα ίδια να παράγουν τίποτα. Μια ζωή δανεική. Παράσιτα. Η ντροπή των αρθρόποδων. Μόνο αυτή η Εριέττα δεν έχει ανάγκη τον Άνθρωπο. Βρίσκει τροφή μόνη της. Υφαίνει ακούραστους ιστούς, με σταθερή και υψηλή ποιότητα. Μόνο αυτή είναι σύμμαχός του Ανθρώπου στον περιορισμό του πληθυσμού των εντόμων. Ισάξια Εκείνου.

 

Μα τώρα, όπως ακούει η Εριέττα, τέρμα τα ψέματα. Τέλος στην παρασιτική ζωή των σιχαμένων. Η τροφή έχει περιοριστεί. Ο Άνθρωπος περνάει κρίση για την οποία φταίνε οπωσδήποτε και τα μυρμήγκια, τα κουνούπια, οι μύγες και φυσικά οι κατσαρίδες. Δεν αρκεί που τα φάγανε μαζί με τον Άνθρωπο, δυσκολεύουν και τη ζωή Του. Τα μυρμήγκια παρελαύνουν την ώρα που Εκείνος έχει καλεσμένους, με αποτέλεσμα να διώχνουν τους νέους κουβαλητές τροφής. Τα κουνούπια πίνουν το αίμα Του, χωρίς να δίνουν ούτε μια στάλα δική τους, οι μύγες τον τσιμπούν και βγάζουν γλώσσα. Σίγουρα αυτές παρακινούν όλα τα άλλα έντομα που κατά καιρούς -όλο και συχνότερα τελευταία- του επιτίθενται. Κι οι κατσαρίδες …θου Κύριε Άνθρωπε. Ω πόσο τον αηδιάζουν, πόσο τον απωθούν, πόσο περιθωριακές και πόσο άξιες είναι να συνθλιβούν κάτω απ' την παντόφλα του.

Μονολογεί η μοναχική αράχνη, την ώρα που μερικά απ’ τα μάτια της παρακολουθούν ένα μυγάκι να γυροφέρνει τον ιστό της.

Έλα χρυσό μου. Μην μας ζαλίζεις και μην ζαλίζεσαι,

στην αγκαλιά μου θα βρεθείς

και τα φιλιά της μακροπόδαρης Εριέττας θα γευτείς.

Χαχαχα και χεχεχε.

Η Εριέττα έχει πάντα δίκιο. Είναι τόσο πιο έξυπνη απ΄ όλα τα κατώτερα ζώα. Η Εριέττα πεινάει και όσο το μυγάκι πλησιάζει, η κοιλιά της γουργουρίζει δυνατότερα κι απ’ το ζουζούνισμά του. Και νάτο! Η μία του φτερούγα κολλάει στον ιστό της. Θα αρχίσει να παλεύει και σε λίγο θα παγιδευτεί εντελώς. Χαχαχα και χεχεχε.

Περίεργο όμως. Το μυγάκι δεν παλεύει. Απλώνει τα έξι του πόδια στον ιστό λες και ... Μα αυτό δεν το' χει ξαναδεί! Παραδίνεται αμαχητί! Ούτε για τη ζωή τους πια δεν αγωνίζονται οι νέοι! Πόση κατάντια;

Η Εριέττα πλησιάζει το μυγάκι κι εκείνο την κοιτάζει. Πού είναι ο φόβος; Ούτε σε ένα από τα 8.000 μάτια του βλέπει πανικό. Ούτε μια σταλίτσα τρόμου. Τι στο καλό; Μεταλλαγμένο είν' τούτο; Να μην το φάει μήπως μπας και την πειράξει;

Η Εριέττα είναι περίεργη. Πλησιάζει το θήραμα κι αντί να το συσκευάσει για επιτόπια κατανάλωση, του πιάνει κουβέντα.

-Δεν μου λες παιδάκι μου. Βλαμμένο είσαι και δεν χτυπάνε τα δόντια σου;

-Γιατί κυρία αράχνη να χτυπάνε; Δεν κάνει κρύο.

- Καλέ ποιο κρύο; Δεν με φοβάσαι; Δεν έχεις παραλύσει; Δεν βλέπεις και τις τρεις μέρες της ζωής σου να περνάνε μπροστά στα μάτια σου;

- Όχι!

- Μπα! Και πώς έτσι; Έφαγες τίποτα περισσότερο χαλασμένο απ' ότι συνηθίζεις;

- Δεν έχω φάει τίποτα! Δεν έχει πια φαΐ. Ο Άνθρωπος πτώχευσε! Βάρεσε κανόνι! έδωσε ότι είχε και δεν είχε να πληρώσει το ρεύμα. Δεν έχει λεφτά για σούπερ μάρκετ. Την πείνα την αντέχει. Τις ειδήσεις δεν μπορεί να κόψει.

- Α, μάλιστα! Απ' τη πείνα το 'παθες... 

- Όχι εγώ! Αυτός! Του καρφώθηκε η ιδέα πως εμείς φταίμε για τη φτώχεια του. Τον καταστρέψαμε λέει και θέλει να μας ψεκάσει!

- Ααααα. Ότι φταίμε, φταίμε!

- Μα τι λες κυρά αράχνη; Η κρίση πλήττει τους Ανθρώπους όλης της πολυκατοικίας. Και για το γείτονα, εμείς φταίμε;

- Ε, βεβαίως! Οι κρίσεις είναι ζηλιάρες. Αν έχει ο γείτονας, τον μιμούνται όλοι! Αμέ!

- Κυρία Αραχνούλα. Να χαρείτε τον ιστό και τα μακρυά σας πόδια, πρέπει να μας βοηθήσετε!

- Εγώ; Ντιπ ζαβό είσαι; Να βοηθήσω εσάς; Ποιούς εσάς; Τα μυρμήγκια; τις μύγες; Τις κατσαρίδες; Ποιούς; Εσείς όλο χώρια είστε και όλο τσακώνεστε.

- Τώρα, κάποιοι από μας προσπαθούν να πετύχουν παύση τσακωμών. Να μας ενώσουν!

- Α, μπα! Και με ποιο σκοπό;

- Να καταστρέψουμε το εντομοκτόνο του Ανθρώπου. Να το βουλώσουμε και να μην μπορεί να μας ψεκάσει.

- Χαχαχα και χεχεχε! Μ΄εκανες και γέλασα! Και πώς θα το βουλώσετε;

- Θέλουμε να μας βοηθήσεις. Να φτιάξεις ιστό και να μπουκώσεις την έξοδο του αερίου.

- Καλέ θεοπάλαβο, γιατί να το κάνω αυτό; Ο Άνθρωπος εμένα μ' αγαπάει! Ο Άνθρωπος είναι φίλος μου! Και δικός σας, εδώ που τα λέμε. Ξέρει καλύτερα απ' όλους. Φέρνει τροφή για όλους σας!

- Όχι πια!

- Σιωπή αναιδέστατο! Κι αν τον ενοχλήσετε; Κι αν φύγει; Ποιος θα κυβερνάει το σπίτι, μου λες; Ε, ποιος; Υπάρχει καμιά εναλλακτική, ε; Για πες! Πώς θα τρώτε;

- Καταρχήν, φαΐ δεν υπάρχει πια. Θα πεθάνουμε έτσι κι αλλιώς. Ή από πείνα ή από εντομοκτόνο! Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

- Α, ναι; Και πώς θα το πετύχετε αυτό;

- Θα βγούμε έξω απ' το σπίτι. Θα πάμε στο μπαλκόνι! Θα τραφούμε απ' τις γλάστρες, θα κατέβουμε τις υδρορροές κι ακόμη παραπέρα. Θα βρεθούμε στο δρόμο! Όπου χρειαστεί! Θα ζήσουμε όπως οι πρόγονοί μας. Απ' τη φύση! Χωρίς μεσάζοντες! Χωρίς τον Άνθρωπο!

-Χραπ! έκανε η Εριέττα και κατάπιε το μυγάκι με μια χαψιά. Να μάθει να βγάζει γλώσσα. Άκου εκεί παλαβομάρες! Να επιτεθούν στον άνθρωπο... Νέοι! Χα! Και όχι μόνο αυτό. Αναιδέστατοι. Χωρίς σέβας πουθενά! Νέοι! Μπλιαχ! Μόνο για μεζέδες είναι καλοί! 

Χαχαχα και χεχεχε.

Την ίδια στιγμή, ο άνθρωπος άρχισε να ψεκάζει. Κι αφού όλα τα μαμούνια πέσαν νεκρά, πήρε μια σκούπα και τα μάζεψε. Πέταξε τα κορμιά τους στα σκουπίδια σφυρίζοντας. Μετά σήκωσε την σκούπα ψηλά και σάρρωσε τον ιστό και την αράχνη απ' τη γωνία αριστερά πάνω απ' την μπαλκονόπορτα. Η Εριέττα με το σπίτι, τον ιστό της, το άπαρτο βασίλειό της, βρέθηκε στα σκουπίδια παρέα με τα σιχαμένα αρθρόποδα που παρατηρούσε από ψηλά. Δηλητηριασμένη απ' το διάχυτο εντομοκτόνο.

Χαχαχα και χεχεχε.

Διαλέγετε και παίρνετε: