Χειμώνας παντού

Ξεκινάς τη μέρα τακτοποιώντας, ρούχα σε κρεμάστρες, παπούτσια από κουτιά, άπλυτα στη φόρα, καθαρά στο ντουλάπι, κατεβάζεις μάλλινα, στιβάζεις καλοκαιρινά, διαλέγεις αυτά που δεν σου χωράνε, κι εσύ να μη χωράς πουθενά-πουθενά, βαδίζεις ασταμάτητα πάνω-κάτω και μετά πέρα-δώθε, συνεχίζοντας να τακτοποιείς πράγματα, μπας και καταφέρεις να ταχτοποιήσεις και τις σκέψεις σου, μπα τίποτε, συνεχίζεις κουνώντας το κεφάλι, μήπως και ηρεμήσει, μπας και καταλάβεις τι γίνεται εκεί έξω. Φωνές, πολλές φωνές, που δεν λένε τίποτα, που επαλλάσσονται άσκοπα, που επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια τόσο συχνά που σε κάνουν να χάνεις την αίσθηση του χρόνου, και εκεί που νομίζεις ότι έχασες μια-δυο μέρες, βυθίζεσαι σε ένα πελώριο deja-vu...Χρησιμοποιείς το «πια», το «διόλου», το «λιγότερο», το «τώρα πλέον» με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα...Ξεχνάς τις λέξεις που είπες, τα ονόματα, τα πρόσωπα, αναζητάς το νήμα από τα νοήματα, ενώ στις φράσεις προστίθενται άλλες φράσεις, άλλες λέξεις και σε σφυροκοπούν και σε αναστατώνουν. Και στο τέλος, οι φωνές σε κρεσέντο γίνονται ουρλιαχτά, για να κατατροπώσουν άλλα ουρλιαχτά, σαν σκυλιά που αλυχτάνε, εν τέλει ορυγμαδός και κούραση, απέραντη κούραση, στάσου να κάνω μια παύση να τηλεφωνήσω στον ατζέντη μου, γιατί χωρίς νταβάδες δεν πρόκειται να προχωρήσει το πράμα, έχει ανάγκη τη φωνή και τη διαταγή για να επαναληφθεί.

Έχεις ανοίξει το παράθυρο στη βία και προσπαθείς μάταια να το γύρεις, αδυνατείς να το σφαλίσεις, αφήνοντας στο βάθος να παίζει η τηλεόραση, ο δράκος της νέας εποχής, για να τσαλαπατά τρυφερά, ψιθυριστά λόγια, για να πολλαπλασιάζει τις εντάσεις και να σε βουτά σε αντίδραση, εξέγερση, απελπισία, και πάλι από την αρχή. Αν η εξουσία καταφεύγει στη βία, της έχεις παραδώσει το μονοπάτι του εφιάλτη, και την έχεις εγκαταστήσει στη ζωή σου για να σε συνθλίψει. Χωρίς να προλαβαίνεις να αντιδράσεις, εκκρεμείς παθητικά, τρομακτικά, ξέχωρα, απόμακρα από την πραγματική ζωή, συνοδοιπόρος των πληγωμένων όντων, που θα καταλήξουν να ζουν σε σπηλιές με τη φωτιά να σιγοκαίει μέσα τους, περιμένοντας να ζεσταθούν, σε μάταιη αναζήτηση μιας καινούργιας εποχή που θα αργοφέξει μέσα από τις χαραμάδες, πίσω από τις συστάδες, ναι τό 'χεις δει να γίνεται σε ταινία επιστημονικής φαντασίας-γιατί η ε.φ. είναι η πραγματικότητα μέσα μας, τα καταγραφέντα στο υποσυνείδητό μας που τα κουβαλάμε στο διηνεκές.

Νοιώθεις μουδιασμένα, ξεροκαταπίνεις και στο ίδιο μοτίβο ξαναπροσπαθείς, επαναλαμβάνεσαι σκληρά και αδυσώπητα, και, ξυπνώντας τη νύχτα πιάνεις το σφυγμό σου μπας και στέρεψε κι αυτός.

Κάθε βράδι διυλίζεις τις φωνές τους μήπως βγάλεις καθαρό απόσταγμα, βουρλίζεσαι προσπαθώντας να τους καταλάβεις, πού το πάνε και με ποιούς είναι, με εμάς ή με αυτούς; και ποιανού το μέρος να πάρεις, ποιόν να σηκώσεις και ποιόν να αφήσεις, είναι προσωπικό, είναι ατομικό ή είναι δημόσιο; Ποια περασιά να κατέβεις και να μην σκεφτείς ότι αυτό που κάνεις δεν σου ανήκει, έχεις γεμίσει ενοχές και φωνές που δεν σταματάνε μέρα μπει, μέρα βγει, και εσύ προσπαθείς να διαλέξεις τις πιο βελούδινες για τα αυτιά σου, μόνο που δεν ταυτίζονται με τις επιταγές τους, σαν να μπαίνεις σε εμπορικό με υφασμάτινα τόπια, όλων των εποχών, όλων των ποιοτήτων, όλων των προελεύσεων και εσύ να μην μπορείς να διαλέξεις το ομορφότερο, το ανθεκτικότερο, το απολαυστικότερο. Γιατί εσύ δεν έχεις μάθει να διαλέγεις, δεν έχεις γεννηθεί για να επιλέγεις, έχεις μάθει να υπηρετείς και απλά να μεταφέρεις τη σκυτάλη. Μόνο που τώρα κουβαλάς μια σκανδάλη και δεν ξέρεις πώς να τη χρησιμοποιήσεις. Νοιώθεις τη βία αλλά δεν έχεις μάθει να τη χρησιμοποιείς, την αναπαράγεις, αλλά δεν ξέρεις που θα την οδηγήσεις και δεν ξέρεις τίποτε για τη μετά-βία, δεν ξέρεις την αντίδραση του άλλου, των άλλων και αυτό είναι τελικά που σε ξεπερνά. Νοιώθεις μουδιασμένα, ξεροκαταπίνεις και στο ίδιο μοτίβο ξαναπροσπαθείς, επαναλαμβάνεσαι σκληρά και αδυσώπητα, μέχρι να στερέψεις.

Κοιτάς έξω και παρατηρείς το φύλλο που πέφτει με εκκωφαντικό θόρυβο και συνειδητοποιείς ότι, σε τελική ανάλυση, είσαι εσύ που πέφτεις, και αυτό σε κάνει να ολοένα και πιο πολύ να βυθίζεσαι στην απραξία, να παραμένεις κάτω από τα βαριά παπλώματα ολοένα και περισσότερο χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία, κάνει κρύο, ενώ θέλεις να πεις, αγκάλιασέ με, αλλά φοβάσαι μη σπάσεις, οι ισορροπίες είναι εύθραυστες και το μέλι λιγοστό στο βάζο, κι έχεις μακρύ δρόμο ακόμη μπροστά σου. Κι έξω ο υδράργυρος να πέφτει και να σταλάζει σιγά-σιγά στην ψυχή σου το δηλητήριο, μέχρι να ξυπνήσεις μια μέρα και να μην μπορείς να κουνηθείς, πάω στοίχημα ότι θα είναι πάλι χειμώνας.