Ασυνέχειες

Η Ασημπηλοπιπίνη που για συντομία θα τη λέμε Α., έγειρε το κορμί της πίσω σχηματίζοντας γωνία 45 μοιρών με το έδαφος. Αν δεν εργάζεστε ήδη στο τσίρκο, καλύτερα να το δοκιμάσετε πρώτα στον ύπνο σας. Αν δεν πετύχει στο όνειρο, μην το επιχειρήσετε στον ξύπνιο. Αυτά βέβαια, για την Α. είναι παιχνιδάκια. Τη βοηθάει το ύψος της που δεν ξεπερνάει τους πέντε πόντους, όσο περίπου και το πλάτος με τα φτερά απλωμένα. Με κλειστά φτερά δεν έχει πλάτος. Βάθος δεν έχει έτσι κι αλλιώς. Το κορμί της είναι μια γραμμή ζωγραφισμένη από την τρίχρονη Λο που όταν μεγαλώσει θ' ασχοληθεί με τη συννεφογλυπτική, μια παραγνωρισμένη τέχνη την οποία από λάθος αποδίδουν σε τυχαίες επιδράσεις μετεωρολογικών παραγόντων.

Όλη αυτή την ώρα, η Α. παραμένει γερμένη, με την ευθύγραμμη πλάτη της σε 45 μοίρες με τη γραμμή που έχει τραβήξει η Λο για να σηματοδοτήσει τη χωμάτινη επιφάνεια. Οι κόρες των ματιών της Α., αν δεν ταυτίζονταν ήδη με ολόκληρο το μάτι, θα είχαν διασταλεί τόσο ώστε να καταλάβουν όσο πρόσωπο άφηνε ελεύθερο το χαμόγελό της. Ατενίζει με έκπληξη και ακόμα περισσότερο θυμό το τέλος. Το τέλος του κόσμου της. Το τέλος του χαρτιού όπου την είχαν ζωγραφίσει να περπατάει σε ανθισμένο λιβάδι. Δεν άργησε να διασχίσει όλη τη ζωγραφιά και τώρα φρέναρε στην άκρη της. Ότι βλέπει δεν της αρέσει. Καθόλου. Γωνίες, σκόνες, μύτες επίπλων, μύτες βιβλίων, ανθρώπινες μύτες κι ούτε ένα λουλούδι. Ούτε καν ένα φύλλο. Τώρα πού θα βαδίσει η Α.;  Όλες οι γραμμικές υπάρξεις αναζητούν καμπύλες, στρογγυλάδες, κοιλώματα και παραβολικές τσουλήθρες να σ' εκτοξεύουν στον ουρανό. Τα φύλλα είναι καλά.
Τα λουλούδια καλύτερα. Κυρίως τα σπειροειδή που ζωγραφίζει η Λο
Κάπως έτσι:

Αν η Α. είχε μύτη, θα τη σούφρωνε, αλλά η Λο αρνείται να ζωγραφίσει μύτες γιατί χώνονται εκεί που δεν τις σπέρνεις. Τις βάζεις ανάμεσα στα μάτια κι αυτές τρυπώνουν σε μπουκέτα, βιβλία, περιοδικά, αχνισμένες κατσαρόλες, λαιμούς (αχ-αχ, λέει η μαμά της Λο κάθε φορά που μυρίζει το λαιμό της θυγατέρας). Τέλος πάντων. Μπορεί να μην έχει μύτη αλλά έχει φρύδια αν και αυτή τη στιγμή, έχει ένα συνεχόμενο φρύδι μ΄ενα βύθισμα στη μέση.

Ααα, η Α. είναι έξαλλη. Κι έχει κι ένα σκασμό ερωτήσεις.

- Πού είναι η Λο;

- Γιατί σταμάτησε να ζωγραφίζει;

- Γιατί δεν της έδωσαν μεγαλύτερο χαρτί;

- Γιατί ο κόσμος έξω απ' το χαρτί έχει πάχος, βάθος, γκρεμούς, σκόνες, γωνίες και μύτες μυτερές, σουβλερές, περίεργες, σιναχωμένες, απειλητικές;

- Πώς μπορεί να χοροπηδήσει κανείς ανάμεσα τους χωρίς να κινδυνέψει να διαχωρίσει τη γραμμική του ύπαρξη σε δύο, τρεις ή και περισσότερες κομματιασμένες ζωγραφιές; Ή ακόμα χειρότερα... να τη μηδενίσει. Να γίνει ένα ολοστρόγγυλο, τρισδιάστατο μηδέν.

- Μηδέν; Μα μια στιγμή... Το μηδέν είναι στρογγυλό. Δεν έχει μύτες. Επομένως... Αν η Α. γίνει 0, τότε οι χιλιάδες νέες Α. της Λο θα μπορούν άφοβα να χοροπηδήσουν πάνω της δραπετεύοντας απ' τα δισδιάστατα και σύντομα χαρτιά τους.

Η Α. πήρε μια βαθιά ανάσα, μια μικρούλα και ευκίνητη μύτη φύτρωσε ανάμεσα στα μάτια της και με πλήρη και γραμμική ευθύνη επιχείρησε ένα μεγάλο πήδο απ' την άκρη της ζωγραφιάς ανοίγοντας τα φτερά της στο κόσμο με τις μύτες.

Στην SoDurck ,  που άλλο περίμενε. Όπως κι εγώ.