To βρετανικό φλέγμα των Ελλήνων

Edvard Munch, Η κραυγή

Υπάρχει ένα είδος συνεδρίας διαλογισμού που λέγεται Θανατοθεραπεία (κι ας ελπίσουμε να μην διαβάζει η Ιερά σύνοδος το μπλογκ, το αφορήσει και πάνε τα κλικ κατά διαβόλου).

Στη Θανατοθεραπεία, ο διαλογιζόμενος μαθητεύει στην ιδέα του θανάτου. Συγκεντρώνει τη σκέψη του στη σταδιακή αποδόμηση του κορμιού του, του δέρματος, των οστών, των οργάνων, του μυαλού, των αναμνήσεων, των συναισθηματικών δεσμών, των ψυχικών τραυμάτων. Εναλλακτικά, μπορεί να ασκηθεί στο θάνατο πολύ αγαπημένων προσώπων, που ενδέχεται να αποτελεί προοπτική πολύ πιο επώδυνη από τον προσωπικό χαμό.

Η αλήθεια είναι, πως αν καταφέρεις να φιλιώσεις με το Χάρο, όλοι οι άλλοι φόβοι μοιάζουν παρακατιανοί. Αν η συνεδρία πετύχει, θωρακίζεται ο ασκούμενος από τον υπέρτατο υπαρξιακό φόβο. Για κάποιους ανθρώπους, ίσως τους περισσότερους, κάτι τέτοιο μπορεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο της ζωής τους.

Μπορεί να σας φαίνονται αστεία όλα αυτά, αλλά κατά τα χρόνια της κρίσης, οι Έλληνες έχουν υποβληθεί σε μια μαζική θανατοθεραπεία. Κάτι τέτοιο δεν περιλαμβανόταν στους στόχους της συστηματικής μιντιακής προπαγάνδας ή των μνημονιακών παράπλευρων απωλειών της ανεργίας, της φτωχοποίησης, της ανόδου του φασισμού, της μετανάστευσης, αλλά ήταν αποτέλεσμα φυσικών νόμων. Τους φυσικούς νόμους ακόμα και το ΔΝΤ δεν μπορεί να τους ανατρέψει. 

Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Όλοι βιώσαμε υλικές απώλειες. Αυτό ήταν στην αρχή και δεν ήταν το χειρότερο. Αγαπημένοι φίλοι έχασαν τη δουλειά τους, άλλοι βουτήξαν στην απελπισία και στα χρέη, όσοι μπόρεσαν μετανάστευσαν. Κάποιοι το παλεύουν αξιοθαύμαστα. Και αξιοπερίεργα μην σου πω. Αναρωτιέμαι πώς τα καταφέρνουν. Σιωπώ.

Άλλοι έβαλαν τέρμα στη ζωή τους. Έγινε καθημερινότητα στο μετρό, η αναγγελία καθυστερήσεων λόγω αυτοκτονίας. Καθημερινότητα η παγωμάρα. Η ανταλλαγή βλεμμάτων, το γρήγορο γύρισμα του ματιού, το σφίξιμο στο στομάχι, το σκύψιμο του κεφαλιού μια και κανείς δεν φοράει πια καπέλο για να το βγάλει σε ένδειξη σεβασμού προς το θανόντα.

Πολλοί αλλάξανε. Γίνανε τέρατα. Δεν ξέρω αν ήταν πάντα και το κρύβανε. Ούτε θα τους κρίνω για τις επιλογές τους. Μπορεί να σκέφτηκαν: καλύτερα τέρας παρά νεκρός. Ή τρελός. Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να τους κρίνει. Μόνο φεύγω μακριά τους. Κι ο κόσμος μου μικραίνει.

Προχωράμε αποχαιρετώντας , παρηγορώντας και μετρώντας απώλειες. Δεν μιλάμε για μακρινές εκρήξεις αλλά για προσωπικές πληγές. Για καθημερινές ήττες που συρρικνώνουν τη χώρα, τις παρέες, την οικογένεια, το διπλό κρεβάτι, την αγκαλιά.  Όσοι διαμαρτυρηθήκαμε, πνιγήκαμε στην καταστολή, στα δακρυγόνα, στο χλευασμό της κυρίαρχης αφήγησης.

Κοντά σε όλα τούτα, βομβαρδιστήκαμε από καθημερινές οβίδες πανικού. 

Αν δεν κόψουμε αυτό, αν δεν παραχωρήσουμε το άλλο, αν δεν θυσιάσουμε το τρίτο, θα καταστραφούμε. Αν όχι σ’ αυτό, στο επόμενο κρίσιμο γιούρογκρουπ.

Έπρεπε όλοι να πεισθούμε πως δεν υπάρχει εναλλακτική. Κι έτσι πλέξαμε ο καθένας το προσωπικό μας κομποσκοίνι από κρίσιμα γιούρογκρουπ. 

Παλιά οι Έλληνες μετράγαμε τον καημό μας βράχο-βράχο. 

Τώρα μετράμε κρίσιμες συνεδριάσεις.

Μετά από πέντε χρόνια κρίσης, εθιστήκαμε στο δηλητήριο της κρισιμότητας. Πλέον, η επόμενη οριακή βδομάδα, η καταστροφή που θα είναι μεγαλύτερη από την καταστροφή που εσωτερικεύσαμε, προκαλεί βαριά-βαριά ένα ανασήκωμα του φρυδιού.

Η θανατοθεραπεία ολοκληρώθηκε.

Υ.Γ.

Μου φαίνεται πολύ αστεία η αντίδραση φίλων και συνεργατών που ζουν στο εξωτερικό, δεν έχουν βιώσει τίποτα από τα παραπάνω κι αναρωτιούνται –μετά τον βομβαρδισμό των δικών τους κυρίαρχων αφηγήσεων- πώς τα καταφέρνουμε. Πώς δεν τρελαινόμαστε. Πώς επιβιώνουμε. Πώς δεν κάνουμε κάτι –που δεν ξέρουν τι είναι αυτό. Έχουν όλοι τους ξεχάσει τον Μιθριδάτη. Ούτε καν θυμούνται το παραμύθι του Πέτρου και του λύκου.