Η Εκδήλωση

“Πάντα το μυαλό τιμονιέρης! Κάθε φορά και πάντοτε ξάγρυπνος ο νους με τον κοινωνισμό συντροφιασμένος, η στοχασιά ζευγαρωμένη με την αλληλεγγύη”

Αν το φθινόπωρο είναι η εποχή της μελαγχολίας, ο χειμώνας της ενδοσκόπησης κι ο Μάης των γάμων, ο “Θεριστής” έχει καταλήξει να είναι ο μήνας των συνάξεων, των βαφτίσεων, της οικογενειακής και κοινωνικής εξωστρέφειας.

Ο Σύλλογος Μυγδαλιωτών αποφάσισε να υλοποιήσει-επανερχόμενο αίτημα πολλών από τα μέλη του-μια σειρά εκδηλώσεων προς ανάδειξη των πνευματικών ανθρώπων του χωριού της Μυγδαλιάς, ή όπως οι παλιότεροι αγαπούν να κατονομάζουν, της Γλανιτσάς Αρκαδίας. Ξεκίνησαν με μια τιμητική εκδήλωση για τον Κώστα Μαρίνη, τον παππού μου, ως έναν από τους επιφανέστερους πνευματικούς ανθρώπους του χωριού και πρωτεργάτη του συλλόγου από το 1958.

Κι ενώ αρχικά η εκδήλωση  προτάθηκε να έχει τοπικό κυρίως χαρακτήρα, η προσωπικότητα του Κώστα του Μαρίνη, ή Κωστούλη, όπως επίσης προτιμούν να τον αναφέρουν οι συντοπίτες του, δεν το επέτρεψε. Ξάφνου πολλοί επιφανείς και μη, κοντοσυγγενείς και μη, παλιοί και νεώτεροι, θέλησαν προθυμότατα να συμμετάσχουν και να μιλήσουν γιαυτόν. Γιατί η μνήμη μιας οικογένειας κι ενός λαού είναι η περιουσία του, περιουσία που δεν μπορεί αν κλέψει κανείς, μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά και χαρτογραφεί την ανθρώπινη κατάσταση.

Καθηγητής, συγγραφέας, ποιητής, οραματιστής, ένθερμος δημοτικιστής, αγνός κομμουνιστής,  αγωνιστής συνδύασε όλες τις παραπάνω ιδιότητες κάτω από την ομπρέλα του λαογράφου. Γιατί πάνω από όλα τη λαογραφία υπηρέτησε ευδοκιμότατα. Αγαπημένος μαθητής του Ν.Γ.Πολίτη, στο κάλεσμα του οποίου  για τη συνέχιση του έργου του μέσα στο Πανεπιστήμιο "δυσμενείς συγκυρίες δεν επέτρεψαν να ανταποκριθεί", βρίσκει στη μελέτη του λαϊκού πολιτισμού τη σπίθα που του είναι απαραίτητη για να συνταιράξει τα ακούσματα του χωριού του και του λαού με τη επιστήμη. Κι η αγάπη του και η αφοσίωσή του στη "λαολογία" τον στήριξε όταν πόλεμοι και κατατρεγμοί αντάριαζαν τις σκέψεις του. Αυτή τον ξαπόσταινε στις εξορίες και τα στρατόπεδα. Αυτή τον ενέπνεε ώστε να ονειρεύεται και να στήνει με το μυαλό του το πρότυπο λαογραφικό μουσείο. 

Η λαϊκή παράδοση είναι ζωντανός οργανισμός και πρέπει να την τροφοδοτεί. Ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, είναι αγώνας δίκαιος και πρέπει να τον υπηρετεί:

“μόνο το ήμερο, γλυκό και καλόκαρδο “ΕΜΕΙΣ” δύναται να διαφεντέψει αποτελεσματικά το καράβι...γόνιμα κι εθνώφιλα”

Όπου κι αν στάθηκε όπου κι αν υπηρέτησε, κατέγραφε, μελετούσε, ταξινομούσε και δημοσίευε. Το μέλημά του δεν ήταν να καταδείξει έναν κόσμο αδέκαστο μπροστά στην αδυναμία και φιλόξενο μόνο για τους ισχυρούς, αλλά να αγγίξει την αυθεντικότητα της λαϊκής παράδοσης και πλούτου με έναν εγγενή αβίαστο ουμανισμό που στάθηκε ωστόσο αρκετός για να τον χαρακτηρίσει «επικίνδυνο» και αιρετικό για το σύστημα και τους θεσμούς.

Οι Γλανιτσιώτες, κρατάνε ζωντανή τη μνήμη του παππού μου· από την ιστοσελίδα της Μυγδαλιάς, από τη Λιάσκοβα και μέχρι τον Κουρπό, μέσα από το Σύλλογο των Μυγδαλιωτών και τους μακρινούς συγγενείς και συντοπίτες του, έμαθα, τα τελευταία αυτά χρόνια, πράγματα, που η ίδια η οικογένεια αποσιωπούσε, κρατώντας τα σε μια κρύπτη συναισθημάτων και ιδιωτικής μνήμης, γιαυτό και θα τους είμαι πάντοτε ευγνώμων.