Lisboa

“...πόλη που ανάμεσα στις άλλες είναι άκοπα η πριγκίπισσα”

                                                                                          Luís Vaz de Camões

Αυτά τα λόγια της στιγμής μου υποβάλλονται από το εντυπωσιακό θέαμα της πόλης που απλώνεται ευρύχωρα κάτω από το οικουμενικό φως του ήλιου, καθώς την αντικρίζω από το ύψωμα του Σαν Πέντρου ντε Αλκαντάρα.

Ο Τάγος στο βάθος είναι μια γαλάζια λίμνη κι οι λόφοι της απέναντι όχθης ένα είδος πατικωμένης Ελβετίας. Ένα μικρό καράβι-ένα μαυριδερό φορτηγό-βγαίνει από το λιμάνι, από την πλευρά του Πόσου ντου Μπίσπου και πάει προς τις εκβολές οι οποίες δεν φαίνονται από εδώ.

Αγαπώ τα αργοπορημένα εκείνα βράδια του καλοκαιριού, την ησυχία της Κάτω Πόλης, και κυρίως την ησυχία που η αντίθεση κάνει ακόμη εντονότερη στα μέρη που το πρωί σφύζουν από κίνηση και δραστηριότητα.

Κατόρθωσε να συρθεί μέχρι την πιο κοντινή στάση και πήρε ένα τραμ που τον έφερε μέχρι το Τερέιρο ντο Πάσο.

Στο μεταξύ από το παράθυρο του τραμ έβλεπε να παρελαύνει μπροστά στα μάτια του αργά η Λισαβόνα, κοίταξε τη Λιμπερτάντε με τα ωραία μέγαρά της,

κι ύστερα την Πλατεία ντο Ροσίο, αγγλικού στυλ και στο Τερέιρο ντο Πάσο κατέβηκε και πήρε το τραμ που ανέβαινε μέχρι το Κάστρο.

Κατέβηκε στο ύψος του Καθεδρικού ναού γιατί κατοικούσε εκεί, στην οδό Σαουντάντε. [2]

Η Λισαβόνα μου ήταν πάντα εκείνη των φτωχών συνοικιών, και όταν πολύ αργότερα, οι περιστάσεις μ'έφεραν να ζήσω σε άλλα περιβάλλοντα, η μνήμη που προτίμησα να κρατήσω ήταν της Λισαβόνας των πρώτων μου χρόνων, της Λισαβόνας του κόσμου που είχε λίγα κι ένιωθε πολλά, αγροτικής ακόμα στις συνήθειες και στην κατανόηση του κόσμου...

Η Λισαβόνα έχει μεταμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, κατάφερε να ξυπνήσει στη συνείδηση των πολιτών της μια ανανέωση δυνάμεων που την ξεκόλλησε από το μαρασμό στον οποίο είχε πέσει. Στο όνομα του εκσυγχρονισμού υψώνονται τείχη από μπετόν πάνω σε αρχαίες πέτρες, παραμορφώνονται τα περιγράμματα, αλλάζουν τα πανοράματα, διαφοροποιούνται οι γωνίες όρασης…[3]

[1] Fernando Pessoa, Το βιβλίο της ανησυχίας (Livro do Desassossego)

[2] Antonio Tabucchi, Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα (Sostiene Pereira)

[3] José Saramago, Το τετράδιο (o Caderno)