α-κακία

Όταν βλέπω ένα τσούρμο μαθητούδια στο δρόμο, τη μέρα που ανακοινώνονται οι βάσεις του μέλλοντός τους, σκέφτομαι τις βάσεις ενός συστήματος που τα ταλαιπώρησαν τις τελευταίες μια-δυο χρονιές, και που ταυτόχρονα τα απελευθέρωσαν μέσα σε ένα απόγευμα και τα νιώθω όλα επιτυχημένα, κι όσες πιο πολλές αηδίες κάνουν για να τραβήξουν την προσοχή, τόσο πιο χαρούμενα τα νιώθω.

Όταν περνώ δίπλα από έναν άστεγο αναπλάθω στα γρήγορα μια ιστορία οικογενειακής ίντριγκας και προσωπικής γενναιότητας και τον χρίζω δραπέτη μια 
ανήλεης πραγματικότητας.

Όταν χάνεται ένα αδέσποτο από την αγέλη, που ζει γύρω από τη γνώριμη καντίνα, φαντάζομαι ότι ήταν τόσο όμορφο που κάποιος το αγάπησε και το πήρε σπίτι του και βρήκε επιτέλους όλα αυτά που τόσο καιρό στο δρόμο στερούνταν.

Όταν ακούω ένα παιδί να κλαίει πίσω από μια πόρτα που ’κλεισε πίσω του με πάταγο, το πρώτο που μου περνά από το μυαλό είναι ότι μπήκε σαπουνάδα στα μάτια του πλατσουρίζοντας την ώρα του βραδινού του μπάνιου ή ότι έπεσε και χτύπησε χοροπηδώντας και πως σε λίγο η πόρτα θα ξανανοίξει μαζί με μια αγκαλιά παρηγοριάς.

Όταν ακούω από τα ανοιχτά παράθυρα μια έφηβη να ουρλιάζει, πιστεύω ότι απλώς φωνάζει για να την ακούσει η κουφή γιαγιά της και παραβλέπω τα έντρομα μάτια της και τις σκληρές λέξεις της που σφυροκοπούν τα αυτιά μου.

Όταν βλέπω τους Πακιστανούς κάτω από το καυτό ήλιο του μεσημεριού να μαζεύουν τη σοδειά από τα ξενοχώραφα, ταξιδεύω στην πατρίδα τους παίρνοντάς τους μαζί, ανέφελους και γαλήνιους, μεθοδικούς και πειθήνιους και στα δικά τους μέρη.

Όταν ακούω μια εξώπορτα να κλείνει πίσω μου με δύναμη και βρόντο, κοιτάζω τα φύλλα στα κλαδιά, να δω μήπως φύσηξε αέρας.

Και με αυτές ή άλλες σκέψεις επιστρέφω κάθε βράδυ σπίτι, παίρνω το καβούκι από την εξώπορτα, χτυπάω μια δόση τεκίλας-λεμόνι ή βότκας-φουντούκι, γυρίζω κάποιο διακόπτη, φορτώνω ελαφριά μουσική, σβήνω τα πρέπει και παραχαράζω τα έπρεπε της ημέρας, χαϊδεύω τα αγαπημένα, και ξαπλώνω.

Κι έτσι μετρώ τα καλοκαίρια με κάλπικες ιστορίες και μυρωδιές από ακακίες Κωνσταντινουπόλεως.