προσ-φυγή

Όταν ζορίζομαι, στον ύπνο μου καταφεύγω σε σπίτια, ή μάλλον τα σπίτια προστρέχουν σε μένα, αρωγοί στη θέσπιση των ορίων της προστασίας μου. Χάνομαι μέσα σε οικεία ή ανοίκεια σπίτια, στα σπίτια των παιδικών μου χρόνων, σε διαδαλώδη διαμερίσματα, σε σπίτια με πολλές εισόδους-σίγουρα περισσότερες απ' ότι εξόδους, σε ειδικά διαμορφωμένα σπίτια που να πληρούν τις ανάγκες του ονείρου, ευανάγνωστη ανάγκη και γεννεσιούργημα. Εκεί μέσα εμπλέκομαι με γνωστούς κι αγνώστους, συνήθως φίλους και λιγότερο συγγενείς, συνήθως ζωντανούς και λιγότερο απελθόντες, με διάφορες σχέσεις κι εξαρτήσεις κι εξαρτύσεις. Και παραμένω-τις περισότερες φορές ασυνείδητα, μέσα σε εκείνους τους χώρους που προορίζονται να δεξιωθούν και να απαλύνουν τον ανθρώπινο ψυχισμό, μέχρι λυτρωτικά να ξημερώσει. 

Τότε ξυπνάω με αυτήν τη γνώριμη-πια-αίσθηση του χαμένου χρόνου και του άγνωστου τόπου, με σωματοποιημένη επιθυμία να παραμείνω αδρανής και δραστήρια ταυτόχρονα, γεγονός που με κάνει για αρκετή ώρα να αμφιταλαντεύομαι απρόσκοπτα.

Εκείνες τις φορές παλεύοντας με την απροσδιοριστία του χώρου και κατισχύοντας τη βεβαιότητα του προσωπικού μου χρόνου, καταφέρνω μια στάλα να απωθήσω την πραγματικότητα, φορτώνοντάς τη με λίγη χρυσόσκονη ονειροπόλησης, που βρίσκω δίπλα εύκαιρη, πάνω στο κομοδίνο μου, και μέσα από τη φρούδα λάμψη των ποιητικών εικόνων της γρηγορούσας συνείδησης ανακαλώ όλα αυτά που θα έρθουν, που δεν έχουν έρθει ή που θα ήθελα να έρθουν...έτσι “εν πλήρη περισυλλογή”.