Απελθέτω απ' εμού

Ξεκινάω να γράφω αυτό το ποστ χωρίς σχέδιο. Μόνο και μόνο για να ξορκίσω αυτή την πικρή γεύση που πλημμύρισε το στόμα από τα ξημερώματα της Κυριακής. Λίγες ώρες πριν τη Συμφωνία. Τότε που χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου έγραφαν στον Τσίπρα: Αλέξη φεύγα!

Πάω μια βδομάδα πίσω. Στην πλατεία Συντάγματος, λίγο πριν το δημοψήφισμα. Όμορφος νέος κόσμος παντού. Οι νέοι της ανεργίας και της σίγουρης μετανάστευσης, αυτοί που παρά ή ίσως εξαιτίας της απουσίας μέλλοντος, παρέμεναν αμέτοχοι κι απολιτίκ, είχαν επιτέλους κινηματοποιηθεί. Ακούστηκαν πολλά ωραία και ποιητικά σε κείνη τη συγκέντρωση, απ’ αυτά που οι αριστεροί γνωρίζουν καλά να εμπνέουν και ν’ανασαίνουν. Τίποτα όμως δεν ήταν τόσο συγκινητικό όσο οι ίδιοι οι άνθρωποι της πλατείας. Αυτοί που είχαν επιλέξει τα αχαρτογράφητα νερά. 

Το πρωθυπουργικό  διάγγελμα ήταν σύντομο και χλιαρό. Πώς αλλιώς; σκέφτηκα. Βαραίνει όλος αυτός ο κόσμος στους ώμους του. Πολλοί λένε πως είχε πάρει ήδη τις αποφάσεις του. Αλλά δεν νομίζω. Αν ήδη ήξερε τι θα κάνει, θα ήταν πιο αλαφρωμένος.

Απ΄όσα ειπώθηκαν εκείνη τη μέρα, ένα κατέγραψε η μνήμη μου: 

Μεγάλε, ούτε ψύλλος στον κόρφο σου. 

Παρά τις γιγαντοοθόνες, ο κόσμος ήταν τόσος πολύς που δεν μπόρεσα να διακρίνω ποιος το είπε. Πάντως απευθυνόταν στον Τσίπρα. Ο γελαστός Αλέξης είχε ήδη αντικατασταθεί από έναν σκυθρωπό και άυπνο άνθρωπο, στα όρια της εξάντλησης και ίσως πέρα απ’ αυτά.

Ακολούθησε ο θρίαμβος και η ανατροπή. Αν οι ψηφοφόροι του Όχι ανέμεναν τη θεαματική πτώση του ευρώ, οι Γερμανοί ήταν προετοιμασμένοι να μην μας κάνουν τη χάρη. Ποσά πολλαπλάσια του ελληνικού χρέους δαπανήθηκαν στα χρηματιστήρια για να αποσοβηθεί ο αντίκτυπος του δημοψηφίσματος. 

Οικονομικά,  το Όχι εμφανίστηκε ως μη γενόμενο, όμως δεν συνέβη το ίδιο με την παγκόσμια κοινή γνώμη που έμοιασε επιτέλους να αφυπνίζεται. Κι αυτή ήταν η μοναδική νίκη του Σύριζα σε ό,τι αφορά την υπόθεση της διαπραγμάτευσης. Γιατί πέρα από αυτό-που δεν το λες και λίγο- η αριστερά κατέγραψε μόνο ήττες. 

Συναντήσεις πέρα δώθε, χωρίς καμιά ελπίδα. Μέχρι τη συμφωνία που θυμίζει τραγικά Βάρκιζα. 

Καταλαβαίνω -όσο μπορώ- και αναγνωρίζω την κούραση, τη θλίψη, τη συντριβή του Τσίπρα. Φαντάζομαι μόνο το μέγεθος του εκβιασμού, που εμείς, ένα μέρος του μάθαμε. 

Όταν κάποιος φέρεται τόσο εκδικητικά σε περίπτωση συμφωνίας, σκέψου τι θα έκανε σε περίπτωση διαφωνίας. Και βέβαια μιλάω μόνο για τη Γερμανία γιατί φαντάζομαι πως έγινε σαφές και στον πιο ανίδεο πως Ενωμένη Ευρώπη δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο μία χώρα που κατάφερε επιτέλους να κερδίσει όλους τους χαμένους της πολέμους. 

Εξάλλου η σύγχρονη Γερμανία έχει μακριά παράδοση στην υποδαύλιση πολέμων και διχασμών σε τόσες και τόσες χώρες. Στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία, στη Συρία. Γενικά, απ΄όπου περνάει η γερμανική εκδοχή του βυζαντινού διαίρει και βασίλευε, οι χώρες γίνονται παρελθόν. Αποκτούν ένα πρόθεμα «πρώην» και στη συνέχεια διασπώνται σε πολλά μικρά αιματοβαμμένα κρατίδια. Πιθανόν να είχε έτοιμο σχέδιο και για την Ελλάδα. Αν και θα ήταν λίγο δύσκολο να το εφαρμόσει χωρίς να ταυτιστεί πλήρως με το ναζιστικό παρελθόν της. Κι αυτό είναι κάτι που καθόλου δεν θα αρέσει στους Γερμανούς ψηφοφόρους.

Το τι θα γινόταν αν έλεγε και ο Πρωθυπουργός όχι, δεν το ξέρουμε. Σίγουρα το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καλό. Σίγουρα θα ήταν χειρότερο από τη σημερινή μέρα, αλλά ενδεχομένως να ταυτιζόταν με τις μέρες του επόμενου μήνα. Το τι ειπώθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες, μας είναι επίσης άγνωστο. Κι όταν η λογική δεν έχει στοιχεία, είναι ανίσχυρη. Βλέπουμε μόνο αυτό που έχουμε . Και  είναι τόσο ειρωνικά αυτοαναιρούμενο που είναι αδύνατο να εφαρμοστεί και να προσκομίσει έστω την παραμικρή ωφέλεια.  Αυτά έχουν ήδη αναλυθεί αρκετά και δεν υπάρχει λόγος να τα καταγράψω. Διαπραγματευτικά επίσης, η Κυβέρνηση αφοπλίστηκε.

Η Βάρκιζα που λέγαμε.

Χάθηκε και η αμυδρή-αμυδρότατη πιθανότητα να οδηγηθεί ο καταστροφικός για την Ευρώπη Σόιμπλε σε παραίτηση. Απίθανο, αλλά αν δεν συνέβαινε στο απόγειο του φιλελληνικού ρεύματος που γέννησε το Δημοψήφισμα, μάλλον δεν θα συμβεί ποτέ. Ας πούμε πως κάποιες σχετικές προτροπές είχαν αρχίσει να ακούγονται. Μετά τη συμφωνία, όχι μόνο σίγησαν, αλλά ο Γερμανός Υποικ εμφανίστηκε θριαμβευτής.

Στο εσωτερικό της χώρας, ο Τσίπρας απογοήτευσε τους ανθρώπους που τον στήριξαν. Οι μόνοι που χάρηκαν, ήταν οι κοινοβουλευτικοί και τηλεοπτικοί αντίπαλοί του. Απ’ αυτό και μόνο, καταλαβαίνεις το μέγεθος της αστοχίας. Θα έλεγε κάποιος ανίδεος στην Ελληνική πραγματικότητα πως να σε αναγνωρίζουν οι αντίπαλοί σου, συνιστά τιμή. Μόνο που αυτό ισχύει μεταξύ έντιμων αντιπάλων.

Τι μας προσφέρει αυτή η συμφωνία; Τη συνέχεια του pretend and extend. Με ένα pretend ερμηνευμένο από ηθοποιούς που δεν τους πάει ο ρόλος και δεν έχουν το κουράγιο να τον φέρουν στα μέτρα τους κι ένα extend πιο κοντό κι από ανάσα ασθματικού σε κρίση. Μια παράταση που ενδέχεται να λήξει πριν καν πατήσω το κουμπί της δημοσίευσης αυτού του ποστ.

Τι μας μένει λοιπόν; 

Τι άλλο από το να σχεδιάσουμε επιτέλους την επόμενη μέρα.