Ερπετό γλυκόπικρο

Δεν αναγνωρίζω καμμιά υποχρέωση παρά το να ερωτεύεσαι

Α. Καμύ

Ήταν μια περιπατητική παράσταση για τη βίωση του έρωτα από γυναίκες δημιουργούς και εκτελεστές, ένα bootcamp, όπως οι ίδιες το χαρακτηρίζουν, ένα εντατικό πρόγραμμα εξάσκησης ενορχηστρώνοντας μια ωδή στον αέναο κύκλο του έρωτα. Μία παράσταση που αν και πλήρως ενταγμένη στον αστικό ιστό αντιστεκόταν στο τρέχον μοτίβο της αποξένωσης και του εκ-τοπισμού, διαρρηγνύοντας τα βλέμματα των θεατών - τι θα ήταν άλλωστε η τέχνη αν, στη σημερινή εποχή, δεν μπορεί να μεταφερθεί στο δρόμο;

Έτσι καταφέραμε να αφουγκραστούμε τη θηλυκή κραυγή μέσα σε ένα ολοζώντανο και σε διαρκή εξέλιξη αστικό τοπίο: άστεγοι και μετανάστες παρακολουθούν μαζί μας, ποδήλατα και δρομείς μάς διασχίζουν, τα σκυλιά αναχαιτίζουν την πορεία τους κι επιστρέφουν διψασμένα για ποίηση στα αφεντικά τους, τα παπαγαλάκια από δέντρο σε δέντρο αλλάζουν συνεχώς τις γωνίες θέασής τους, τα μωρά μπουσουλάνε προς το κέντρο μιας αθέατης σκηνής, τα παιδιά απομένουν να μαζεύουν τα πεσμένα νεράντζια ενώ γλυκοκοιτάζουν τις μπάλες της παράστασης...

Ανάμεσα στην άμπωτη και τη ροή της κίνησης καταλήξαμε στη συνειδητότητα μιας τέχνης που φαίνεται να "μπορεί να πάρει θέση στο πλευρό των πολλών και να αποθέσει τη μοίρα τους στα ίδια τους τα χέρια". 

Σταθήκαμε ακριβώς εκεί όπου τα όρια ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη μπλέχτηκαν γλυκά κι αφήσαμε το απαλό βοριαδάκι να συνομολογεί πως η φύση, εντέχνως παρούσα, παρά, ή μάλλον εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης, παραμένει αστείρευτη πηγή έμπνευσης. 

Στο σημείο 1 το προσωπικό είναι πολιτικό: Ξεκινώντας από το άγαλμα της Αθηνάς, σύμβολο της πόλης που ανακαταλαμβάνεται, ιππεύσαμε τη λέαινα, θηλυκό σύμβολο υπεροχής ανακράζοντας: “όμως το ξέρω πως δε γίνεται ποτέ κανείς να ελπίζει σε ολάκαιρη την ευτυχία· ένα μικρό μερίδιο να προσδοκάει μονάχα· κει που δεν το περιμένει”*

Στο σημείο 2 νοιώθουμε την επιθυμία που γίνεται λαχτάρα, “δεν ήτανε ανάγκη βασίλισσα να με κάνεις του Περού. Ανάγκη ήτανε να σκύψεις από πάνω μου, να δω στα μάτια σου εκείνα τα δυο φωσάκια”**

Το πάθος εκπληρώνεται στο σημείο 3 και στον πικροδαφνοστόλιστο χώρο μπροστά από το μνημείο του Ιερού Λόχου γευόμαστε“την πιο ηδονική αφή που έχει το σταφύλι το πρωί, σαν είναι δροσερό και σκεπασμένο με κείνη την άχνη τη λεπτή”**

Στον πυρήνα του άλσους, στο σημείο 4 κάτω στο μαρμαρένιο αλώνι, η καταληκτική απώλεια αλαφραίνει∙ τα παιδιά σταματάνε την ξέφρενη πορεία τους, ξεπεζεύουν από τα ποδήλατα και παρατηρούν τις περφόρμερ πάνω στα πατίνια, αναρωτιώνται για αυτές τις δυσανάλογες φιγούρες πάνω στα παιδικά πλαστικά ποδηλατάκια, μετράνε τους πήδους τους στο σχοινάκικαι σκάνε χαμόγελα σαν τις βλέπουν να κυνηγάνε μπουρμπουλήθρες∙

“Έγιναν κρίματα και βάρυναν πολύ, κι ό,τι πονά,

για πάντα εδώ, για πάντα μένει, κακό φιλί, για

πάντα το κακό σημάδι του, παραφροσύνη δίχως γυρισμό, φοβέρα σκιάζει, μια ιερή σαρκοφαγία που εξαντλεί***

Για να καταλήξουμε στους ροδώνες, θνήσκουσες τριανταφυλλιές σε φυσική παρακμή―δεν θα μπορούσε να βρεθεί καταλληλότερο σημείο «αποδοχής»―το ερπετό ξεδιπλώθηκε και στραφτάλισε στο δειλινό, λιγοψύχησε και χάθηκε στο ξερό ποτάμι, εγκαταλελειμμένο αρδευτικό χαντάκι για τους ρεαλιστές∙ θα μείνει εκεί μέχρι τον αναπόφευκτο επόμενο έρωτα.

Εξαιρετική απόδοση της ποίησης της Σαπφούς*, της Μάτσης Χατζηλαζάρου** και της Τζένης Μαστοράκη*** σε ένα απόγευμα αναψυχής για μας τους πρίγκηπες-θεατές που με τα φανταστικά καλειδοσκόπιά μας ξαναβρήκαμε τον φωτεινό κόσμο στο κέντρο-απόκεντρο της μητρόπολης. Κι ως εραστές της ζωής, κλείσαμε το δικό μας κύκλο ευτυχίας, χθες, στο κεντρικό πνεύμονα της πόλης, μόνο που, φευ, δεν μπορώ να συστήσω να πάτε τη δείτε, αφού επρόκειτο για την τελευταία παράσταση. 

Σε αναμονή λοιπόν της επόμενης δουλειάς τους, αγαπάμε άλλωστε να παρατείνουμε τις προσδοκίες μας. 

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Άντζελα ΔεληχάτσιουΣυνδημιουργοί – Ερμηνεύτριες: Κατερίνα Δρακοπούλου, Κατερίνα Κλειτσιώτη, Μάγδα Κρυσταλλινού, Ιωάννα Κυρίτση, Βασιλική Νομίδου, Νατάσσα Νταϊλιάνη, Δήμητρα ΣκέμπηΕνδυματολόγος:Μαργαρίτα ΔοσούλαΣύμβουλος δραματουργίας: Νατάσσα ΝταϊλιάνηΠρωτότυπη μουσική: Άντζελα ΔεληχάτσιουΒοηθοί σκηνοθέτη: Ιωάννης Βασιλόπουλος, Δήμητρα ΛούπηΓραφιστική επιμέλεια: Ιωάννα ΚυρίτσηΦωτογραφίες:Σπύρος ΑγριανίτηςΕπικοινωνία:Στέλλα Πεκιαρίδη