Και πίστεψα στη μέρα

Σήμερα το πρωί στο γραφείο βρήκα ένα ετεροχρονισμένο πασχαλινό δώρο, ένα objet d’art με ένα μήνυμα αναγνώρισης, πασπαλισμένο με μπόλικη αγάπη και απόδειξη φιλίας. Και αφού το απέσπασα από τη μουντή μελαμίνη του γραφείου και το φωτογράφησα σε πιο αισιόδοξο φόντο, αφουγκράστηκα τη στιγμή, ξετρύπωσα την ανάμνηση,  χάιδεψα τις λέξεις και διάβασα:

Ένα από τα πράγματα που ο θείος Άλεξ έβρισκε μεμπτό για τα ανθρώπινα όντα ήταν πόσο σπάνια παρατηρούν ότι είναι ευτυχισμένοι. Ο ίδιος έβαζε τα δυνατά του ώστε να αναγνωρίζει κάθε γλυκιά στιγμή. Θα μπορούσαμε να πίνουμε λεμονάδα στη σκιά μιας μηλιάς μες στο κατακαλόκαιρο, και ο θείος Άλεξ να διακόψει τη συνομιλία και να πει, " Αν αυτό δεν είναι ωραίο, τότε τι είναι; "(*)

 (*) από την παρουσίαση του βιβλίου του Kurt Vonnegut “If this isn’t nice, what is?” στο λατρεμένο brainpickings.org