Tης Αγίας Σαχλαμάρας

Βγαίνοντας απ' τη γαλάζια σπηλιά. Φωτογραφία του Λεωνίδα

Αυτό ήταν ένα καλοκαίρι γεμάτο νεκρούς. Από την από κει, από την από δω μεριά, από παντού. Λες κι έχει σημασία η πλευρά. Λες κι έχουν όχθη οι νεκροί. Αφού αυτοί δεν χρειάζονται ταυτότητες, δεν θα ‘πρεπε κι εμείς να τις αναζητάμε. Δεν θα έπρεπε να το σκεφτούμε για το αν θα στενοχωρηθούμε ή θ’ αδιαφορήσουμε. Κάποιοι το καταφέρνουν. Εγώ δεν μπορώ. Αυτό κάνει η χρόνια ασκούμενη βία όταν σέρνεται χωρίς να την πατάς. Σε γαριάζει στη λάσπη του μίσους κι άντε μετά να την ξεπλύνεις απ’τους πόρους. Κάθε μέρα, νέοι στόχοι μίσους. Σήμερα μισούμε τους κόκκινους, αύριο τους ροζ. Αντιδρούμε σαν ρομπότ. Αντιμισώντας. Κάτι είναι τελείως λάθος. Μισώντας κι αντιμισώντας κολυμπάμε στον ίδιο βούρκο με ότι απεχθανόμαστε. Θα ‘ πρεπε να βρούμε δρόμους να μας ενώνουν. Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο. Απλώς, δεν θα μας το πουν απ’ τα κανάλια.

και μίσησε τον πλησίον σου...

Δεν είναι τα μέτρα της κυβέρνησης, δεν είναι η υπεροψία των ευρωπαίων που έχουν πιστέψει τους λαγούς της ελληνικής δημοσιογραφίας και πολιτικής. Ούτε τα επίσημα ψέματα με πειράζουν πια. Τα συνήθισα. Τα περιμένω. Δεν είναι ούτε καν η αδράνεια, η μαζική υποχώρηση, η βουβαμάρα. Την καταλαβαίνω. Αυτό που με διαολίζει είναι η κακία. Μας τέλειωσαν όλα τ’ άλλα κι απέμεινε ο φθόνος. Σπρώχνουμε τους άλλους πεζούς με αηδία, παραβιάζουμε κανόνες και προτεραιότητες, κλέβουμε τη σειρά θριαμβεύοντας, συνεχίζουμε να βάζουμε μέσα γιατί τα δικά μας τα παιδιά είναι ενός ανώτερου Θεού κι αν το παιδί του γείτονα διακριθεί, το αποδίδουμε σε εύνοια- ποτέ στην αξία του. Ένας λαός γυμνός, φτωχός και ζηλιάρης ως τη στερνή ανάσα. Να καεί ο διπλανός, ο ταξιτζής, ο φορτηγατζής, ο γιατρός, ο μικροεπιχειρηματίας που φοροδιαφεύγει, ο δημόσιος υπάλληλος, ο υπάλληλος της ΔΕΚΟ που τον απαξιώνουμε χωρίς να γνωρίζουμε τι κάνει. Να δυστυχήσουν όλοι γιατί το βλέμμα μας δεν έχει γυμναστεί παρά να κοιτάει ευθεία. Εκεί βλέπουμε τους ενόχους. Σε ότι βρίσκεται στο ύψος της τηλεόρασης. Δεν έχουμε δύναμη ν’ ανασηκώσουμε τη ματιά. Ούτε και να τη στρέψουμε προς τα μέσα, να γιατρέψουμε τα δήθεν, τα στρεβλωμένα, τα δε βαριέσαι μωρέ, τα εσύ θ’ αλλάξεις τον κόσμο;

Κι είναι τόσο εύκολο ν’ αφήνεσαι σ’ αυτό το παλιό, το αιώνιο, το πανίσχυρο:

Μίσησε τον πλησίον σου ως σεαυτόν.