Καμιά ιδέα για να μην φαγωθούμε;

"Καλά όλα αυτά*, αλλά η σκληρή πραγματικότητα είναι μία. Δεν χωράμε σ' αυτό τον τόπο. Είμαστε πάρα πολλοί κι οι ξένοι πρέπει να φύγουν. Διαφορετικά σε λίγο θα φάμε ο ένας τον άλλο."
Το επιχείρημα το έχω ακούσει από κόσμο πολύ. Ο αριθμός των υποστηρικτών αυτής της φράσης, σε άλλες εποχές, θα ήταν τρομακτικός. Αλλά παλιά τρόμαζα στα θρίλερ. Τώρα απέκτησα αυτή τη μορφή ανοσίας που τι λες κι αναισθησία. Όλοι αυτοί που παλιά έλεγαν -ναι είμαστε πίσω σε σχέση με του δυτικούς, αλλά εμείς ρατσιστές δεν είμαστε- έχουν  δικαίωμα ψήφου και κανείς τους δεν είναι υποστηρικτής της αποχής. Όλοι αυτοί αδιαφορούν για τους μαχαιρωμένους μετανάστες,  όσα βίντεο, όσες φωτογραφίες κι αν τους δείξεις. Αδιαφορούν και για σένα και για μένα, αλλά ακόμα ντρέπονται να το πουν δυνατά. Ενδέχεται και να σε  μισούν. Γιατί είσαι δημόσιος υπάλληλος, γιατί είσαι ιδιωτικός με δουλειά, γιατί είσαι ελεύθερος επαγγελματίας και σίγουρα θα φοροδιαφεύγεις, γιατί είσαι άνεργος και καμιά φορά διαμαρτύρεσαι γι αυτό και μπορεί να τους κλείνεις το δρόμο για τη δουλειά/τα ψώνια/τον καφέ/το...σιγά μη σου δώσουμε λογαριασμό ρε φίλε.
Αλλά στ' αλήθεια τι σημαίνει αυτό το "είμαστε πάρα πολλοί;"

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, είμαστε 10.787.690 Δηλαδή τόσοι ήμαστε το 2011. Στο μεταξύ κάποιοι μετανάστευσαν. Υπάρχει και ένας ακαθόριστος αριθμός μεταναστών. Επειδή δεν καταγράφονται από καμία επίσημη αρχή, ο αριθμός τους κυμαίνεται από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μέχρι μερικά εκατομμύρια. Και το πρόβλημα είναι γνωστό. Οι άνθρωποι έρχονται για να φύγουν, αλλά λόγω των γνωστών συνθηκών, εγκλωβίζονται εδώ. Και συνωστίζονται και κακοποιούνται και περιθωριοποιούνται και διώκονται από επίσημους και ανεπίσημους Ιαβέρηδες.
Βέβαια, σχεδόν όοολοι εμείς (κι οι περισσότεροι ξένοι) είμαστε μαζεμένοι στο νομό Αττικής. Το σχετικό γράφημα μοιάζει κάπως προκλητικό. Έως και σέξι.

Στην πρωτεύουσα μαζευτήκαμε πολλοί. Έλληνες και ξένοι. Επίσης, στην πρωτεύουσα δουλειές δεν υπάρχουν. Οι παλιές μέρες που το καμάρι της οικογένειας έβρισκε μια κακοπληρωμένη δουλειά που εμπεριείχε τον πιασάρικο τίτλο something manager, πέρασαν. Και μάλλον πέρασαν ανεπιστρεπτί για τις τρέχουσες γενιές. Επίσης, το ύφος του wannabe γιάπη, μαράθηκε. Οι νεαροί something managers είναι άνεργοι ή αμείβονται ακόμα χειρότερα από πριν δουλεύοντας όλο και περισσότερο, προσφέροντας όλο και λιγότερα πρωτογενή αγαθά.Και μπορεί στον κύκλο των φιλόδοξων νεαρών να γίνεται σφαγή για μια τέτοια θέση, αλλά αυτού του τύπου τις δουλειές, μάλλον δεν τις απειλούν οι μετανάστες. Ίσως βέβαια οι Έλληνες να επιθυμούν πλέον να χτυπήσουν μια θέση window trasparency manager ή paper towels freelancer.Αυτό δεν μπορώ να το αποκλείσω. Επίσης, οι μετανάστες δεν διεκδικούν τις ντροπιαστικές θέσεις του δημοσίου. Εκτός της αστείας σύγκρουσης συμφερόντων παραεμπορίου και μικρομάγαζων, άλλη κοινή διεκδίκηση δεν βλέπω.
Όμως δουλειές συνεχίζουν να μην υπάρχουν και θα βρίσκονται όλο και λιγότερες. Για ντόπιους και Έλληνες. Η βιομηχανία της χώρας είναι ανέκδοτο. Και οι πρωτότυπες ιδέες πνίγονται κυρίως λόγω βλακείας και κακίας που ανθούν όλο και περισσότερο. Και μάλλον θα φαγωθούμε μεταξύ μας. Έλληνες με Έλληνες (κυρίως). Έλληνες με ξένους. Ξένοι με άλλους ξένους.
Εκτός, αν...
...Ξαναδούμε λίγο την κατανομή του πληθυσμού. Και την πυκνότητα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Κι αναρωτηθούμε.
Κι η υπόλοιπη Ελλάδα κύριε; Που δεν είναι μόνο η Αθήνα κύριε; Είμαστε κι εκεί πολλοί κύριε;
Ε, όχι ακριβώς. Θυμάστε που ήμαστε παιδιά και μας έλεγαν πως η Ελλάδα είναι χώρα αραιοκατοικημένη; Πως έχουμε λέει πρόβλημα δημογραφικό και σε λίγο καιρό οι λίγοι νέοι θα πρέπει να θρέψουν το γερασμένο πληθυσμό; Ε, όποτε κι αν ήταν αυτό, ο πληθυσμός δεν άλλαξε σημαντικά. Συνεχίζουμε να είμαστε λίγοι. Και μαζί με τους ξένους, λίγοι είμαστε. Κι εκεί στην αγαπημένη ελληνική ύπαιθρο υπάρχουν παρατημένα χωράφια. Ορεινά και άγονα ίσως, αλλά με κάποια ζωή μέσα τους. Αντί να κανιβαλλιστούμε, θα μπορούσαμε να στραφούμε στις παλιές αξίες της χώρας. Αγροτικές καλλιέργειες. Δεν θα μπορούσαμε; Και αγαθά θα παράγαμε για να τραφούμε και δεν θα ξεπουλάγαμε την ανθρωπιά μας για μια χούφτα παλιονομίσματα. Που δεν τρώγονται κιόλας.
Λέω τώρα. Κι αν έχεις κάτι άλλο να πεις που δεν περιέχει δολοφονίες και ματωμένα δανεικά, θα ήθελα πολύ να το ακούσω.

*Όπου, όλα αυτά:
το γράμμα του δασκάλου στον Κασιδιάρη
η απάντηση των τρίτεκνων στην ΧΑ
Οι αστικοί μύθοι δια πάσαν νόσον