Ashes to ashes

     -          Κωστούλη, πάω για μπάνιο. Θα έρθεις να μου τρίψεις την πλάτη;
    -          Μα βέβαια! Φώναξε με.
Κι η θεία μου τον φώναζε. Κι εκείνος έτρεχε. Συνομήλικοι πενηντάρηδες ήταν τότε. Με φιλοξενούσαν στο σπιτικό τους στην Αγγλία.  Ήμουν πιτσιρίκα  και έβλεπα μια γυναίκα αξιολάτρευτη. Αποκλείεται να μην την αγαπούσες. Η θεία είναι απ’ τους ανθρώπους που σε διαβάζουν με μια πονηρή τσακίρικη ματιά. Κανένας λόγος να μην είσαι αληθινή μαζί της. Σκέτη ξεκούραση.
     -          Αν πεθάνεις  πρώτη, θ’ αυτοκτονήσω. Για ποιο λόγο να συνεχίσω να ζω χωρίς εσένα, της έλεγε.
Να μια δήλωση που δεν θα χρειαστεί να δοκιμαστεί. Ο θείος πέθανε σήμερα το πρωί. Κατάκοιτος τα τελευταία χρόνια. Μωρό αφημένο στα χέρια της. Κάθε τόσο μπαινόβγαινε στα πανάκριβα αγγλικά νοσοκομεία, μα μόλις πριν τρεις μέρες, ο πονόκοιλος διαγνώστηκε ως καρκίνος στα έντερα.  Στο ύστατο στάδιο. Α, ναι. Οι κάτοικοι της γηραιάς Αλβιόνας δεν έχουν σε τόση εκτίμηση το βρετανικό σύστημα υγείας.
Σήμερα τ’ απόγευμα έλαβα αυτό το SΜS που με λίγα λόγια συνόψιζε το θλιβερό μαντάτο.  Στο τηλέφωνο ήταν πιο αναλυτική «Να ‘ναι καλά η μορφίνη. Πέθανε σαν σπουργίτι. Του τραγούδαγα ένα σκοπό απ’ τα νιάτα μας κι είχε σκάσει στα γέλια με τη φωνή που έχω.»
Της είπα πόσο την αγαπάω. «Κι εγώ σε λατρεύω κοριτσάκι. Απ’ τη στιγμή που γεννήθηκες. Κι ας ήσουν σε άλλη χώρα. Κι ας έκανα χρόνια να σε δω. Ήξερα πως μου μοιάζεις.»
Να, κάτι τέτοια σου λέει στα ίσα. Χωρίς κλάματα. Με γέλια μου περιέγραψε τα σχέδια της για την αποτέφρωση.  Γιατί τα σιχαίνεται τα σκουλήκια. Κι εκείνη με τη δική του θα ενώσει τη στάχτη της και θα ζητήσει να τους σκορπίσουν στη Μεσόγειο. Δεν έμαθε ποτέ κολύμπι, αλλά σκοπεύει –μια μέρα- να μάθει για τα καλά. Μόνο μην ξεχάσουν να της φορέσουν το μαντήλι το ασορτί με το φόρεμα. Μια ζωή κοκέτα.

(Ήσουν πολύ τυχερός θείε μου)