Όλα βιαστικά

Μπαμπά...μπαμπά...μπαμπααά...μ'ακούς;

μ'ακούς εκεί κάτω;

ουφ έφτασα...να σου πω ένα γεια...πώς είσαι;

βιάζομαι όμως...είναι τόσα τα πράγματα...κι εγώ πάλι βιάζομαι...

πάντα βιαζόμουν όταν ερχόμουν να σας δω...

ξέρεις, η καθημερινότητα...το χρέος...κι η ευχαρίστηση που το εκπλήρωνα...

να ελέγξω τους λογαριασμούς που πλήθαιναν

να δω τη γαρδένια που άνοιξε

να φτιάξω τα κανάλια στην τηλεόραση

να ρυθμίσω την ώρα στο κινητό σου

κάποια ηλεκτρονική συσκευή που αποσυντονίστηκε...

μικρές-μικρές αγγαρείες για τις οποίες καμιά φορά βαρυγγωμούσα, γιατί μου έκλεβαν από την ώρα που αφιέρωνα για να σας δω και να τα λέμε, το χρόνο, τον μετρημένο, τον βδομαδιάτικο ..

και μετά, να μην ξεχάσω να πάρω όσα μου επιδιόρθωσες

να πάρω κι ένα πεπόνι ωραίο που μου αγόρασες

ό,τι σου ζητούσα-μερικές φορές κι επίτηδες φυσικά-το ήξερες, αλλά δεν έλεγες τίποτε, την επομένη φορά το είχες διεκπεραιώσει, αψόγως, όπως πάντα...καμιά φορά έκανες και λάθος, όσο βάραινε ο χρόνος και σου καρφώνονταν αλλόκοτες οι σκέψεις στο μυαλό, και σου 'βαζα τις φωνές, σαν τη μάνα μου κι εγώ...

αλλά κι εσύ βιαζόσουν τώρα πια...όλο και περισσότερο βιαζόσουν τελευταία, να προλάβεις να τα διεκπεραιώσεις όλα...κι εσύ βιάστηκες...πριν προλάβω να γυρίσω...δεν με περίμενες...έχασα μια αγκαλίτσα κι ένα φιλάκι στο μάγουλο...μα περισσότερο έχασα την ασπίδα μου...αυτή που με έκανε αδιάτρητη στα μάτια του κόσμου...ξέρω, μου το είπαν κι όλοι, η σκέψη σου θα με συντροφεύει, έτσι θέλω κι εγώ, κι από παιδί ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να με εμποδίσει να κάνω αυτό που θέλω...αυτό το πήρα από σένα, γιαυτό και σέβομαι την επιλογή σου, να πιέσεις τα πράγματα, να φύγεις ξαφνικά και γρήγορα, όρθιος και ανεξάρτητος, βιαζόσουν, δεν το κατάλαβες, αλλά και πάλι, κι αν την τελευταία στιγμή το μετάνιωσες;