Δεν θέλω να πάω σχολείο

Οι εφιάλτες μου έχουν να κάνουν με σχολικές εξετάσεις. Ή που θα γράφω διαγώνισμα αδιάβαστη ή που θα έχω βρεθεί σε αίθουσα μεταξύ αγνώστων ή που θα έχω καθυστερήσει κι όλο θα τρέχω και δεν θα φτάνω. Τόσα χρόνια μετά το λύκειο, με λες και τυχερή που ότι χειρότερο καταγράφηκε στο υποσυνείδητο έχει να κάνει με το άγχος των μαθημάτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Και ήμουν και πολύ καλή μαθήτρια, όχι άριστη γιατί βαριόμουν να διαβάζω τα πάντα, αλλά με λαμπρές επιδόσεις σε ότι αγαπούσα. Αλλά ο εφιάλτης, εφιάλτης.

Θα πρέπει να μεταδίδω φρικτούς αρνητισμούς στα παιδιά μου, όσο κι αν προσπαθώ να παραστήσω την άνετη. Χτυπάει σήμερα το ξυπνητήρι μαζί με τα δόντια μου. Λες και τηλεμεταφέρθηκα στη Σιβηρία κι ενώ έτοιμη είμαι να φωνάξω «Δεν θέλω να πάω σχολείο», φοράω το κυριακάτικο χαμόγελο κι ετοιμάζω πρωινό με ευχές.

Και να ο γνώριμος αυλόγυρος. Ολόιδιος παντού. Γύρω τσιμεντένια κτίρια, στη μέση η αυλή με ένα φιλέ για βόλευ και κάτι ξεχαρβαλωμένες μπασκέτες. Κάγκελα οριοθετούν το χώρο απ’ τη διπλανή λεωφόρο που κορνάρει και αγχώνεται στις δικές της αρρυθμίες.

Ο μικρός ξεκινάει σήμερα την πρώτη τάξη του Γυμνασίου. Σε νέο σχολείο. «Θα έρθεις, αλλά θα καθίσεις μακριά μου» δηλώνει και με ζυγιάζει με το βλέμμα, μην τυχόν και παρακούσω, μην και τον περάσουν για μαμάκια. Έχουμε κι ένα κοινωνικό προφίλ να περισώσουμε και βέβαια στέκομαι έξω απ’ το μαντρότοιχο. Κι εκείνος κιαλάρει τη θέση μου. Όπως λένε στις δουλειές : «μην μας καλέσετε, θα επικοινωνήσουμε εμείς.» Γονείς σε αναμονή, πολλοί δίπλα μου. Και συγκίνηση επίσης. Στους γονείς. Τα παιδιά αναζητούν τους φίλους τους. Το στήριγμά τους στον προθάλαμο μιας κοινωνίας εχθρικότερης  από κάθε άλλη χρονιά. Και το γνωρίζουν. Το βλέπεις στα μάτια τους. Οι φίλοι-σανίδες θα τους κρατήσουν μακριά απ’ τα μεταλλικά γρανάζια που πήραν μπροστά. Η αγκαλιά της κολλητής όλα τα ισιώνει. Ο δικός μου κοιτάει τους συμμαθητές που συναντιούνται με συγκρατημένο αναστεναγμό. Δεν ξέρει κανέναν, αλλά ευτυχώς εντοπίζει κάποια παιδιά στο ύψος του και πάει να τα ρωτήσει. Αν είναι κι εκείνα πρωτάκια, υποθέτω. Κολλάει σε μια παρέα και φαίνεται πως τον καλοδέχονται. Για να δούμε.

Οι καθηγητές τρέχουν σαν μυρμήγκια σε συναγερμό.
Να παραλάβουν αιτήσεις, να τσεκάρουν εγγραφές, να μην ξεχνάνε να μας εμψυχώνουν-διαβάζουν τον πανικό μας, να χαμογελούν (πού βρίσκουν τη δύναμη;) , να κουβαλήσουν το τραπέζι για τον αγιασμό, να ελέγξουν τα μικρόφωνα, να μας εξηγήσουν υπομονετικά το αυριανό πρόγραμμα. Ναι, αύριο έχει προκηρυχτεί τρίωρη στάση, αλλά το σχολείο θα λειτουργήσει κανονικά. Και μας αρέσει αυτό κι ας θέλουμε συμπαραστάτες στις δικές μας απεργίες. Αισθάνομαι ανακούφιση, αισθάνομαι και κάθαρμα. Αλλά δεν στέκομαι για πολύ εκεί. Το εγωιστικό μου σύμπαν πυροβολεί με ερωτήσεις. Να ‘ ναι καλό το σχολείο, όπως μου είπαν; Θα τα καταφέρει το πιτσιρίκι μου; Θα μπορέσω να του σταθώ; Θα βρει φίλους; Θα βρει ενδιαφέροντα τα μαθήματα; Θα γίνονται μαθήματα; Θα συνεχίσουν να λειτουργούν τα σχολεία; Πόσο θ’ αντέξουν οι δάσκαλοι;

Κουδούνι.
Ότι πήγα να συγκινηθώ (το ‘χουμε εύκολο εμείς οι μαμάδες), μαζεύονται γύρω απ’ το τραπέζι του αγιασμού παπάδες και η δημοτική αρχή παραμερίζοντας τους καθηγητές. Ψαλμωδίες και χασμουρητά. Λόγοι κι υποκρισία. Ο δήμαρχος λέει θα σταθεί δίπλα στα παιδιά κι απ’ τα παιδιά περιμένει να δώσουνε πρωτιές στο Δήμο. Τι κι αν δεν είναι ιππόδρομος; τι κι αν τα στοιχήματα είναι ψυχές; Τελευταίος μιλάει ο Διευθυντής του σχολείου. Η φωνή του ακούγεται ανθρώπινη. Φωνή δασκάλου. Ίσως και να είναι η ελπίδα μου που την εξιδανικεύει, μα λέει πως σ’ αυτό το χώρο έχει δει τα όνειρα να γεννιούνται (και σίγουρα, τα έχει δει και να πεθαίνουν, αλλά δεν μας το λέει αυτό). Ζητάει από τους μαθητές ν’ αντισταθούν. Ίχνη παράκλησης στη φωνή του. Δεν το φαντάζομαι. Να μην αφήσουν κανέναν (κανέναν δάσκαλε;) να σκοτώσει τα όνειρά τους, λέει.

Καλό κουράγιο παιδιά. Είστε τα δικά μας όνειρα κι ονειρευόμαστε να γίνετε όπως θέλετε. Κι όπου θέλετε. Ή έτσι θα έπρεπε.

Σχετικά ποστ: Το μωρό μου;