Η ευτυχία είναι ένα μικρό πλάσμα

Νύχτα. Μια μπύρα και δεν δίνω δεκάρα για την παλιά και την καινούρια κυβέρνηση. Άναψα κάτι φαναράκια. Ρεσώ καπακωμένα με φτηνά μπουκάλια. Όλα κρεμασμένα από ένα μεταλλικό πλαίσιο. Κατασκευή της δεκάρας, που αιωρείται υπέροχα στο καλοκαιρινό μπαλκόνι. Θυμήθηκα ρακόμελα στα Κουφονήσια. Ένα μπαράκι, νομίζω Μύλος λεγόταν, με τα ίδια ακριβώς φαναράκια για να βρίσκεις και καλά το τραπέζι σου. Την τύφλα μας δεν βλέπαμε κι είχε και κάτι χωμάτινα σκαλοπάτια να φας τα μούτρα σου, αλλά τα ρακόμελα σκίζανε. Πριν καταλήξουμε στο μπαράκι, είχαμε ξεκινήσει τη μέρα  νωρίς. Πώς αλλιώς, όταν πας διακοπές με τα πιτσιρίκια. Μαζί με τους φίλους είχαμε τρία μικρά, κοινωνικότατα κι ακούραστα. Παραλία ποδαράτοι, μπάνιο ολοήμερο, παιχνίδι, ατελείωτες ερωτήσεις για τους γυμνούς(-ες) συν-λουόμενους(-ες) και τις ανατομικές λεπτομέρειες του καθενός(-μιάς), επιστροφή στα δωμάτια, ντους, ένας χαμός από μαγιώ, πετσέτες, μετρημένα μανταλάκια, μελτέμια, τα βρεμμένα στη μούρη ή στο χώμα, έξοδος για φαγητό, γεμάτα τραπέζια (τι εποχές, Θε μου!), τα μικρά πεινασμένα, αλλά ευτυχώς απασχολημένα με την παρέα, να τρώνε στη συνέχεια τ’ απίστευτα, που ποτέ-μα ποτέ- δεν θα τολμούσα να τους σερβίρω στο σπίτι και να θέλουμε και ποτό οι μεγάλοι –χαρά στα κουράγια μας- με τα παιδιά ξεσαλωμένα απ το εκδρομικό κι αναπάντεχο ξενύχτι. Να δοκιμάζουν γουλίτσες, να λιγώνονται με το μέλι, να ξαναδοκιμάζουν -λίγο μόνο, αν και κανείς δεν μπορεί να τσεκάρει στο σκοτάδι- να μας κοροϊδεύουν και να ξεραίνονται τα τρία τους αγκαλιασμένα στο διθέσιο καναπέ, απολύτως δικαιωμένα μια και όλα πια τα κατέκτησαν παρέα με τους μεγάλους. Λίγο πιο μεγάλα και τα ίδια κατά μία τεράστια, αξιομνημόνευτη μέρα. Κι οι μεγάλοι, να τα χαζεύουμε, να χαλαρώνουμε, να γελάμε με την κάθε σαχλαμάρα, να πίνουμε, να δακρύζουμε απ’ τ’  αστεία που δεν τα χωράει ένα τόσο δα νησάκι και να συλλογιόμαστε πως τα μελτέμια γεννιούνται απ’ τις ευτυχισμένες εκπνοές των παραθεριστών κι ότι εκείνη ειδικά τη νύχτα, πρέπει όλοι να ήταν πολύ-πολύ ευτυχισμένοι γιατί κόντευε ο αέρας να μας πάρει και να μας σηκώσει κι ένα θεός ξέρει πού ταξίδευαν τώρα τα μαγιώ κι οι πετσέτες. Κι ούτε να θυμάμαι πώς γυρίσαμε στα δωμάτια, μα νομίζω σταματήσαμε για λουκουμάδες.

Η θάλασσα μέσα του

Life makes me feel a vague nausea, 

and any kind of movement aggravates it.

*Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα, πειραγμένες κάπως...

Τελευταία φορά

Έργα τέχνης στο κουκούλι τους

Βγαίνουμε για ρακές, χαιρετάμε φίλους που μεταναστεύουν, μετανάστες που έγιναν φίλοι κι επιστρέφουν στη χώρα τους, γεμίσαμε αποχαιρετισμούς, στερεύουν οι αγκαλιές μας, πάμε εκδρομή, σινεμά, αγοράζουμε ένα δώρο, ένα ρούχο, μια λιχουδιά στο σούπερ μάρκετ, εκείνο το μυρωδάτο φρούτο στη λαϊκή –όλο και σπανιότερα- και λέμε χαλάλι, γιατί είναι η τελευταία φορά. Κι ας αδειάζει όλο και πιο γρήγορα το πορτοφόλι κι ας αδειάζει μαζί του κι εκείνο το μέρος στο στομάχι όπου άλλοτε φτεροκοπούσαν πεταλούδες. Χαζές μεν. Πεταλούδες δε. Κάθε φορά, τελευταία φορά. Σαν τα τελευταία πέντε λεπτά των παιδικών υποσχέσεων τα τελευταία χρόνια (Άλλα πέντε λεπτά μαμά!). Μια παράταση αναπνοών.

O Ασπιρινάς

dreancom.com

Ένα παραμύθι για καληνύχτα είναι ένα κοτσύφι. Στη ράχη του  κουρνιάζει το πιτσιρίκι σφίγγοντας στη χούφτα ένα μοναδικό εισιτήριο για την ονειροχώρα. Κρατηθείτε απ΄τις φτερούγες (απαλά όμως, ε;). Θα πετάξουμε.

Φοράει λευκή ποδιά, γυαλιά με χρυσό σκελετό, έχει γαλάζια  -λίγο χαζά- μάτια, μια συμπαθητική καραφλίτσα και κόκκινα μωρουδιακά μάγουλα. Είναι κάπου στα -άντα –κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσο- και είναι ο γιατρός του χωριού. Όλη τη μέρα κάθεται στο γραφείο του και φτιάχνει σαΐτες. Κι ενώ έχει καταναλώσει τόνους χαρτί προκαλώντας τη μήνη των οικολόγων, δεν έχει καταφέρει να πετύχει το στόχο του, δηλαδή τον οφθαλμιατρικό πίνακα που κρέμεται πίσω απ ΄την πόρτα. Τα ξέρω αυτά, γιατί έχω ρωτήσει το δημιουργό του. Τον μπαμπά μου δηλαδή.

Eυχαριστούμε, ω υπέροχε ηγέτη μας

Χάρη σε σας, θυμηθήκαμε όλοι, πόσες υπέροχες εκπομπές μας έχει δώσει η δημόσια τηλεόραση και πόσο η ιδιωτική - εκτός απ’ την προπαγάνδα- κατακρεούργησε και το κριτήριο της αισθητικής μας.
Χάρη σε σας, οι κρατικοί υπάλληλοι της ΕΡΤ ανακάλυψαν εκ νέου το ταλέντο τους στη δημοσιογραφία. Μάθαμε σε ποια γόνατα κανακεύτηκε κι ανδρώθηκε  ο δικός σας Σίμος, που παλιά ήταν ο Σίμος της ΕΡΤ. Γεια σου βρε Σιμάκο με τη ρομφαία της εξυγίανσης, την απαστράπτουσα!
Χάρη σε σας μάθανε –οι λίγοι που δεν το γνώριζαν- ότι προσπάθεια εξυγίανσης δεν επιχειρήθηκε ποτέ στην ΕΡΤ, όπως και σε καμία άλλη Δημόσια Επιχείρηση, γιατί -βρε κουτά- τις ΔΕΚΟ τις έχετε για να βολεύετε τα φιλαράκια σας στις υψηλόβαθμες θέσεις. Και καθόλου δεν αρέσει στα δικά σας παιδιά η εξυγίανση, γιατί αν γινόταν, θα ένοιωθαν όπως τα μικρόβια μπροστά στην αντιβίωση.
Ακόμα κι οι άνοες που θεώρησαν πως εξυγίανση μπορούσε να γίνει  μόνο με την ΕΡΤ κλειστή, λίγο θα προβληματίστηκαν, όταν πληροφορήθηκαν, ότι τα δικά σας παιδιά διορίστηκαν ήδη στη ΝΕΡΙΤ σε λίστα διχόνοιας και απειλής που κυκλοφόρησε γρήγορα-γρήγορα μεταξύ των απολυμένων. Χωρίς ΑΣΕΠ και σαχλαμάρες.
Σε σας οφείλει ο 902, ω υπέροχε πρωθυπουργέ μας ,τα υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης που γνώρισε ποτέ. Τόσο ψηλά που ούτε η Αλέκα στις εφηβικές της ονειρώξεις τολμούσε να οραματιστεί.

Η πρώτη σκέψη

Μ.Τετάρτη 30/4

Βρίσκω κολλημένο στο γραφείο μου το χαρτάκι με το εξής μήνυμα:

Μ. Παρασκευή 10.00 ΝΕΤ Τρίπτυχο, Μαυρίκιος

και ξέρω ότι, πριν φύγω για τις διακοπές του Πάσχα, έπρεπε να προγραμματίσω το ρεκόρντερ γαι την εγγραφή.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Κυριακή 9/6

Αντιγράφω σε DVD το ντοκυμαντέρ που μου είχε ζητήσει ο καλός ανώνυμος φίλος. Είχα καθυστερήσει να το κάνω δίνοντας προτεραιότητες σε άλλες δουλειές, από εκείνες που πιάνεις και δεν τελειώνεις ποτέ.

Δευτέρα 10/6

Αφήνω το DVD στο γραφείο του ανώνυμου φίλου.

-Εγώ πάντως στο΄γραψα όπως μου ζήτησες, παρόλο που το σήμα στο σπίτι μου είναι κακό. Είναι κουραστικό όμως γιατί τα βλέπεις όλα διπλά.

-Δεν πειράζει βρε κουτό, το έχω δει, πολλά χρόνια πριν, και μου είχε αφήσει αυτήν την αλλούτερη αίσθηση, ήθελα να το ξαναδώ.

-Μπορούμε ανά πάσα στιγμή να το κατεβάσουμε από το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ.

-Δεν μπορείς να το κατεβάσεις, να το δεις μόνο ονλάιν μπορείς...

Τρίτη 11/6

(Ούτε αυτό πια)

Τετάρτη 12/6

U-tube: 493+1 views

Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζονται…ακόμη

Είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν μαθαίνεις ότι κάποιος έφυγε· ανεπιστρεπτί. Αυτό που νιώθεις όταν χάνεις κάποιον δικό σου. Αυτό που σε πιάνει και σε σφίγγει για μερικά δευτερόλεπτα. Η πρώτη σου σκέψη είναι πότε τον/την/το είδες τελευταία φορά. Το μπαλόνι γεμάτο με ελαφρό αέριο έχει ξεκινήσει την άνοδό του. Κι εσύ ψάχνεις με μανία να βρεις την κλωστή που σε συνέδεε μαζί του. Μάταια αναζητάς την κλωστή. Σου απομένει μόνο η τελευταία ματιά. Αυτή της καρδιάς. Ο χρόνος όμως, όπως και η ζωντανή καρδιά, δεν σταματά. Συνεχίζεις να ζεις, και κάθε μέρα ανασύρεις και κάτι διαφορετικό από τα βάθη της μνήμης σου, πετώντας μακριά τα τσιρότα που άκομψα έχει κολλήσει η καθημερινότητα...

Μέχρι που ο χρόνος που κυλά, περνά κι από πάνω σου και σε παρασύρει στα κανάλια της μικροζωής σου. Η ανάμνηση ολοένα και πιο αχνά παίζει. Κι η πρώτη σου σκέψη πάει να απαντήσει την τελευταία ματιά.

Ιστορίες Διαφθοράς και Δικαιοσύνης

-

- Δεν υπάρχει άλλος τρόπος! Μόνο με τη βοήθεια της Ευρώπης και του ΔΝΤ, θα επιβιώσουμε. Κανείς άλλος δεν μας δανείζει! Κι εμείς δεν παράγουμε τίποτα! Τα μέτρα είναι αναγκαία και έρχονται χειρότερα. Πρέπει όμως να τ’ αποδεχθούμε. Είναι η μόνη λύση για να μην κοπούν εντελώς μισθοί και συντάξεις. Με το να διαδηλώνεις στο Σύνταγμα με τους φασίστες που φωνάζουν «και Α και Ο-Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από ΄δω», ρίχνεις το επίπεδό σου. Και το δικό μου επίπεδο, γιατί είσαι φίλη μου. Και με ποιους είσαι δηλαδή; Μ’ αυτούς που δεν έχουν τίποτα ρεαλιστικό να προτείνουν; Αυτούς που υποστηρίζουν βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους και διεφθαρμένους επαγγελματίες; Μην τρελαθούμε κιόλας! Αυτοί που πλήττονται, δικαίως τα παθαίνουν! Καλά που ήρθε η τρόικα να μας δείξει τι έπρεπε να είχαμε κάνει μόνοι μας τόσο καιρό.

Εδώ ο φίλος μου ο Κώστας ξεκινούσε τις ιστορίες και τ’ ανέκδοτα της σαπίλας. Για τους συνδικαλιστές, τους ταξιτζήδες, τους γιατρούς, τους χαλυβουργούς, τους πολεοδόμους, τους εφοριακούς,  τους καθηγητές, για σένα, για μένα, για τον Χαζηπετρή, για όλους μας ήξερε πράγματα. Όλα τα ράμματα της γούνας μας. Και για τους πολιτικούς ήξερε και για τους μεγαλοεργολάβους, αλλά εντάξει. Γι αυτούς δεν μιλούσε πολύ. Αν του ανέφερες κάποιο περιστατικό, θα συμφωνούσε μαζί σου, αλλά δεν το έκανε μεγάλο θέμα. Δεν ήταν αυτοί οι λίγοι το πρόβλημά μας. Εμείς οι πολλοί διαμορφώναμε το χαρακτήρα της χώρας. Και το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο Κώστας χειριζόταν θαυμάσια το λόγο. Ποιητής βλέπεις. Εξαιρετικός ντοκυμαντερίστας επίσης και δραστήριος δημοσιογράφος. Καλλιτέχνης, δημιουργός κι ελιτιστής.

Το μάθημα που πρέπει να πάρεις, μικρέ μου Δίδυμε

«Η οικονομία αλλάζει εκκωφαντικά από την εποχή που ο Πλούτωνας μπήκε στον Αιγόκερω το 2008. Στις 26 Ιουνίου ο Δίας αφήνει τους Διδύμους και περνά στον Καρκίνο (…) Με τους πλανήτες να διελαύνουν τα υδάτινα ζώδια “Καρκίνος/Σκορπιός/Ιχθείς” του ζωδιακού θα βρεθούμε στην ανατολή της θηλυκής κυριαρχίας….(Σε σταθερή τροχιά) η διέλευση του Κρόνου από τον Σκορπιό που συμβολίζει το θάνατο, την οικειότητα, τη μεταμόρφωση, τη σεξουαλικότητα, δηλαδή θέματα στα οποία ο Κρόνος αισθάνεται άβολα (…)».

Γ. Πανόπουλος 2013-Αυτή τη φορά είναι προσωπικό! (2008-2013: επεισόδιο 5ο)

Είναι η διέλευση του Κρόνου. Το νιώθεις κι εσύ. Σαν να βρίσκεσαι στη δίνη μιας πρόβας τζενεράλε. Πρέπει όλα να λειτουργούν σωστά. Χρειάζεται τα πάντα να είναι στη θέση τους. Κι εσύ να δουλέψεις σκληρά, να ιδρώσεις, να υπομείνεις, να αντέξεις την πίεση, να αναλάβεις τις ευθύνες, να μην αρνηθείς τις δεσμεύσεις. Στο κρίσιμο σταυροδρόμι να επιμείνεις παρόλες τις αντίξοες συνθήκες. Αδούλωτα. Παληκαρίσια.

Μέχρι το τέλος. Μέχρι να φανεί το αποτέλεσμα των προσπαθειών, της δουλειάς, και των κόπων σου. Μέχρι να πληρωθούν οι φιλοδοξίες και οι στόχοι σου. Και δεν το λέω εγώ, το λένε τ’άστρα κι οι ουρανοί.

Εμπρός λοιπόν καλά μου βιβλία!

Πρωτογνώρισα τον βιβλιοθηκάριο μέσα απ’ αυτό  το κείμενο, με τίτλο "τα δωμάτια της γραφής". Μιλάει για τον Νίκο Καββαδία και την Άλκη Ζέη, που μιλάει για τον Κόλια. Τον τρόπο και το χώρο που έγραφε τα ποιήματά του.

Όπως υπάρχουν όνειρα μέσα στα όνειρα, ταινίες μες τις ταινίες, υπάρχουν και βιβλία μες από άλλα κείμενα και λογοτέχνες μες απ’ τα μάτια άλλων γραφιάδων. Στα έργα αυτά αναμετριέται το εντός με το γράφοντα κι ας μην έχει προηγηθεί η σχετική συμφωνία. Ενίοτε, αυτός που περιγράφει ταυτίζεται με τον περιγραφόμενο. Στην πρώτη μου λοιπόν γνωριμία με το λόγο του Γιώργου Κατσαμάκη, τον ζωγράφισα σύμφωνα μ’ αυτές εδώ τις στροφές:

«Ήθελα πάντα νάμενα μικρό κι αγνό παιδί
Που απ’ το ψυχρό δωμάτιό του έξω ποτέ δε βγαίνει
Και που σκυφτό, παράξενα βιβλία φυλλομετρεί
Κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι αραδιασμένοι.»

Στις κατηγοριοποιήσεις που πιστεύεις

Προσπαθώ να φυτέψω μαργαρίτες του αγρού στη γλάστρα του γραφείου, στη θέση του τελευταία φυτεμένου φυτού, εσωτερικού χώρου, ειδικά αγορασμένο για γραφείο, με ολίγο φυσικό φως και πολύ τεχνητό, με ολίγη φυσική ατμόσφαιρα και πολύ τεχνητή, με σταθερές συνθήκες πίεσης και υγρασίας, σε θερμοκρασία ανάλογη με τα κέφια του ρυθμιστή. Πιάνουν όμως. Αντέχουν. Δεν ξεραίνονται. Περιμένουν κάτι. Την επόμενη άνοιξη;

Η Τουρκία, τα τραίνα και οι άλλοι

Η πλατεία Ταχρίρ, η πλατεία Ταξίμ, η πλατεία Συντάγματος. Διαφορετικοί λόγοι; Διαφορετικοί. Διαφορετικοί άνθρωποι; Ίσως. Δεν μπορώ να πω τίποτα για τις ειδικές συνθήκες που αγνοώ. Μπορώ όμως να κάνω κάποιες παρατηρήσεις στις ομοιότητες. 
Η αντιμετώπιση, η καταστολή-η αστυνομική βία- τ' απαξιωτικά σχόλια των κυβερνώντων, δείχνουν πως υπάρχουν κοινοί τόποι στα γεγονότα των γειτονικών χωρών.
Πέρα όμως απ’ τους εκάστοτε κυβερνώντες, υπάρχουν κι άλλα κοινά στις πλατείες που γεμίζουν μ΄ ελπίδα κι αδειάζουν απ’ τα χημικά.
Οι Έλληνες που έχουν πάρει μέρος στις -κατά βάση- ειρηνικές διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, βλέπουν τον Τούρκο που εκτελείται από ένα κανόνι νερού και βαραίνει η καρδιά τους. Παρατηρούν την ομίχλη των δακρυγόνων στην Πόλη και τους πιάνει δύσπνοια.
Εκείνοι πάλι, που θεωρούν αυτού του τύπου τις αντιδράσεις εξαρχής άσκοπες κι αναποτελεσματικές, ανασηκώνουν τους ώμους και -κρυφά ή φανερά-προσδοκούν στην αποτυχία των εξεγερμένων. Ακόμα κι εκείνοι που απεχθάνονται τις θεωρίες συνωμοσίας, ακουμπούν για παρηγοριά στους συνωμοσιολόγους προκειμένου να εφεύρουν υποκινητές. Ελπίζουν πως οι εξεγέρσεις, όλες οι εξεγέρσεις θα πνιγούν σε πηχτό, ταπεινωτικό αίμα. Πως θα αποκαλυφθούν τα ταπεινά κίνητρα των "δήθεν" επαναστατών. Όσο ηχηρότερη η πτώση των αιθεροβαμόνων, όσο πιο εφετζίδικη, τόσο πιο νανουριστική θα είναι για τις συνειδήσεις τους. Τόσο πιο καθησυχαστική για τη μεριά εκείνη του μυαλού, που μετράει τις μέρες με βλέμματα που χάνονται στο κενό. Με ώρες που ποτέ δεν σε κοιτούν στα μάτια, με την κυρίαρχη σκέψη του –Δεν Υπάρχει Εναλλακτική- να στρογγυλοκάθεται σε κάθε όραμα που δεν αφορά τις μικρές ζωές τους και μόνο. Αν η τούρκικη εξέγερση πετύχει, θα πουν πως αυτό οφείλεται στη διαφορετικότητα των συνθηκών. Αν αποτύχει, θα πρέπει να παραδειγματίσει όλους, γιατί οι επαναστάσεις ίδιες είναι. Κυρίως οι αποτυχημένες. Κάτι σαν τους πρωινούς σεισμούς που σε ξυπνούν στο καλύτερο κομμάτι του ονείρου. Ενοχλητικές, κομματάκι τρομακτικές κι ας γνώριζες για τα χάσκοντα ρήγματα κι ας είχες ειδοποιηθεί για τα γλιστρήματα των λιθοσφαιρικών πλακών. Win-win θα χαρακτηρίσουν τη θέση τους, οι αυτοαποκαλούμενοι συνετοί, αν και κανείς δεν ξέρει γιατί νιώθουν κερδισμένοι. Πιστεύουν για τους εαυτούς τους, πως είναι εξαίρετοι δάσκαλοι. Πώς πρέπει να τους προσέχεις την ώρα που σου κουνούν το δάχτυλο. Όλοι δάσκαλοι λοιπόν. Κι οι μαθητές;

Ένα κοινό πρόβλημα  είναι πως αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι στην πλειοψηφία μας, μαθητές είμαστε . Ένα άλλο κοινό πρόβλημα είναι που δεν μαθαίνουμε με τους ίδιους ρυθμούς. Άλλοι βλέπουν το τραίνο να έρχεται από μακριά κι άλλοι περιμένουν να αστοχήσει τη στιγμή που τους πατάει.

Αγάπη μου, πρέπει να σου πω πως δεν είναι συμπονετικά τα τραίνα.
(Τα τραίνα όμως, είναι οι δάσκαλοι.)