Χίλιοι και ένας λάθος δρόμοι

 Πλέον, ούτε στην εκδρομή γλυτώνεις. Την εκδρομή, που κάθε φορά την βαφτίζουμε τελευταία.

Τι μπορεί να πληγώσει περισσότερο;

Ο βοσκός που θέλει αεροδρόμιο στο οροπέδιο με το μοναδικό δρυοδάσος ώστε αντί για τα πρόβατα, να ασχοληθεί με κάποιου είδους τουρισμό;

Οι κάτοικοι με τα καμένα από το 2007 σπίτια, που προτίμησαν με τα χρήματα τα προσφερόμενα από τον πλούσιο συντοπίτη τους –παλιά, τους έλεγαν  ευεργέτες αυτούς- να χτίσουν απρόσωπες μοντέρνες κατοικίες και όχι παραδοσιακά πετρόκτιστα;

Η αναγεννημένη μετά την καταστροφική πυρκαγιά, φύση που εκρήγνυται από ομορφιά για να θαυμαστεί μόνο απ’ τους περαστικούς τουρίστες;

Τα αντικρινά καφενεία πασόκων-νεοδημοκρατών που είναι ακόμα γεμάτα και ξέχειλα από επιχειρήματα αντιπαλότητας;

 

Ένας χρόνος στο twitter

Όλα ξεκίνησαν πριν από έναν ακριβώς χρόνο, ακολουθώντας προσεκτικά τις συμβουλές της σοφής @nefosis-το TWITTER έχει τους δικούς του κανόνες συμπεριφοράς, κρυφούς και φανερούς, OK, εκτός από τον έρωτα, σε όλα τα άλλα μ’αρέσει να έχω κανόνες. Και έτσι έδωσα μια άλλη προοπτική στην καθημερινότητά μου. Βρέθηκα μέσα σε ένα παιχνίδι που συμπυκνώνει όλη την ανθρώπινη διάσταση και τις εκφάνσεις της, ταυτότητα, προσωπικότητα, κοινωνικότητα, ενημέρωση και πληροφόρηση, σύγκρουση και μόνιασμα, ερωτισμό και ξεκατίνιασμα. Χρησιμοποιώ ένα μέσον τόσο άμεσο, που σε τσακίζει: Το έχετε καταλάβει πως ότι γίνεται εδώ το μαθαίνουμε πρώτοι ε; φωνάζει ο @Takis_K. Έχω εμπλακεί σε ένα μέσον που μου ροκανίζει κι αυτό το χρόνο μου, προς επίρρωση των σκέψεων του @PanosJee Time offline is the new holidays, ή των θιασωτών του μέσου: When you're on facebook, time moves so damn slow but time flies when you're tweeting Το πιο επικίνδυνο γνώρισμά όμως είναι ο εθιστικός του χαρακτήρας, και είναι αλήθεια, αλλά, μήπως είναι εθιστικό όπως όλα τα ωραία πράγματα, ή μήπως επειδή είναι εθιστικό είναι και απολαυστικό; Και έτσι καταλήγω να μου λείπει ο χρόνος και να κοιμάμαι με το smartphone και όχι με το βιβλίο αγκαλιά…

Μαζεύοντας τα καλοκαιρινά

Λατρεύω το καλοκαίρι. Είμαι επιρρεπής στο λιώσιμο της ζέστης αλλά και κάθε άλλου λόγου.  Γι αυτό, το ετήσιο μάζεμα των καλοκαιρινών, μου φαίνεται θλιβερή διαδικασία. Φέτος όμως, αυτή η θλίψη, όχι μόνο με ξεπερνάει μα μου ρίχνει μερικούς γύρους παραπάνω και γυρνώντας το ξινισμένο της κεφάλι, βγάζει μια γλώσσα να. Τώρα που την καλοκοιτάζω, μοιάζει λίγο στη Διαμαντοπούλου.

Αγκαλιάζω κάθε ρούχο, χώνω το πρόσωπο στις μπλούζες, κλείνω τα μάτια και βλέπω θαλασσινές σταγόνες να λιάζονται, μυρίζω θυμάρι σκαρφαλωμένο στις απόκρημνες πλαγιές. Στους γκρεμούς που περικυκλώνουν τις ομορφότερες παραλίες. Είπα περικυκλώνουν και σκέφτηκα περιφρουρούν. Σε κυκλώνω για να σε πνίξω ή σ’ αγκαλιάζω να σε προστατεύσω; Στις αγάπες δύσκολα τα ξεχωρίζεις αυτά και το μπλέξιμο τραβάει ως τις λέξεις. Τι να σου πουν κι αυτές οι έρμες. Τις ξαμολάμε έτσι, τις λέμε αλλιώς, στο τέλος ξεχνούν κι οι ίδιες τι σημαίνουν. Μόνο οι λέξεις οι δεμένες στα κατάρτια των αισθήσεων ελπίζουν στη σωτηρία:

Η επόμενη μέρα

Εμείς τη λέμε ζωή την πιάνουμε απ'τα χέρια

Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν*

Όλα είχαν πάει τόσο όμορφα σήμερα. Μέρα ζεστή, απλόχερη, κόσμος πολύχρωμος, ζωντανός, ενθουσιασμένος. Ποτάμι ακατασίγαστο. Ζεστασιά, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, το έβλεπες παντού, στα μάτια τους, στις αγκαλιές τους, “σαν μια γιορτή”, πέταξε κάποιος. Ήταν απαραίτητο όλο αυτό; Όλοι το ξέραμε, το απευχόμαστε, το φοβόμαστε, και προς στιγμή, παρασυρμένοι στη μέθη της αδελφοσύνης, το ξεχάσαμε, και προχωρούσαμε.

Και συ το μόνο που είχες να πεις ήταν “μεγαλειώδης”;

Και συ είσαι αυτός που πιστεύεις ότι έχεις λαϊκή εντολή;

Και συ είσαι εκείνος που αναρωτιέσαι αν και πόσο έφταιξες;

Και συ μιλάς ακόμα;

Και συ σιωπάς ακόμα;

Γύρισα στο πατρικό, η μάνα με περίμενε με ζεστό φαγητό. Αυτό είναι αγάπη, σκέφτηκα. Οι τηλεοράσεις έπαιζαν σκάι, όλη η έμφαση στα επεισόδεια, μην τους ακούτε, φωνάζω. Σκέφτομαι να κατέβω κάτω στην πολυκατοικία και να κολλήσω ένα χαρτί: ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΣΑΣ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ. Επανέκτησα το θυμό μου. Πώς μπορούν να αμελούν όλον αυτόν το λαό; Που άφησε δουλειές, μεροκάματο, οικογένεια και κατέβηκε στο κέντρο; Που ζητά μια πιο δίκαιη ζωή και μοίρα; Πώς με τόσα ψέματα και παραπληροφόρηση φέρνουν τούμπα τα πάντα; Με ποιο δικαίωμα μπορούν να σου τσαλαπατούν τον αγώνα και σου ροκανίζουν τα φτερά;

Κοίτα αλλού!

Κοίταξε αλλού!

Δες τα πρόσωπα των παιδιών, μύρισε τα κεφάλια τους, κοίτα τον αγαπημένο σου, εστιάσου στα χέρια του, θυμήσου τα ταξίδια τους. Γέλα με τους φίλους σου. Μην μιλάτε γι αυτά που λένε οι ειδήσεις. Ετοίμασε κάτι όμορφο να φάτε. Όχι ακριβό και σου χαλάσει τη διάθεση. Κάτι μοσχοβολιστό, να κάθεται πάνω στη δυσοσμία του δρόμου. Κρεμμύδι και σκόρδο και μπαχαρικά και μια πρέζα αλάτι, να διώχνει το κακό το μάτι και ζάχαρη στη μύτη του κουταλιού, ν’ αναρωτιούνται όλοι πού τη βρήκε τόση γλύκα το κοκκινιστό. Να οσφραίνονται οι γείτονες και να λένε μπράβο στη χρυσοχέρα.

Καλύψου! Κρύψου! Αν δεν δεις το τέρας, παίζει και να τη γλυτώσεις. Θα στραφεί στους άλλους που του φωνάζουν, στους ηλίθιους. Αυτούς που ποτέ δεν καταφέρνουν τίποτα, γιατί είναι λίγοι, λίγο κι αυτό που κάνουν, λίγος ο σκοπός τους. Άντε να φάνε καμιά ανάποδη και να το κάνουν μεγάλο θέμα.

Κοιμήσου! Αφαιρέσου! Άσε τους άλλους να σκεφτούν για σένα! Ποιος ή ποια είσαι εσύ που θα λύσεις τα άλυτα; Ένα ασήμαντο τίποτα. Εσένα περιμένανε όλοι αυτοί οι σοφοί και ακριβοπληρωμένοι, όλοι αυτοί που σου εξηγούν πόσο έφταιξες; Εντάξει, έφταιξες! Δεν παρκάρεις παράνομα και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση; Δεν δέχτηκες να νομιμοποιήσεις το υπόγειο στο χωριό; Δεν πήρες δάνειο να πας διακοπές σε κείνο το νησί που αναβόσβηνε χρόνια σε τηλεοράσεις και περιοδικά; Φταις και το έχεις αποδεχθεί πως πρέπει να πληρώσεις.

Γι αυτό κοίτα αλλού! Κοίτα το μεροκάματο. Είναι πολύτιμο όσο και να 'χει μείνει. Σφίξε το στην αγκαλιά σου.

Κοίτα τα παιδιά σου. Δεν είναι περιφρόνηση αυτή στα μάτια τους. Δες τον αγαπημένο σου. Μοιάζει, αλλά δεν είναι ταπείνωση αυτή στον τρόπο που καμπουριάζει. Γέλα με τους φίλους σου, ακόμα κι όταν δείχνουν πολύ σοβαροί. Μαγείρεψε κοκκινιστό. Ρίξε ότι βρεις στο ψυγείο και στο ντουλάπι. Σημασία έχει να μυρίζει όμορφα. Σφίξε το πορτοφόλι στην τσέπη μην στο βουτήξει ο ..."λωποδύτης αλλοδαπός".

Κοίτα αλλού...

Μην κοιτάζεσαι στον καθρέφτη! 

H απλή μέθοδος των τριών

Με μια κοινή ανακοίνωσή τους την όποία ανάρτησαν, ταυτόχρονα, στα sites τους, οι υπουργοί Ανδρέας Λοβέρδος, Άννα Διαμαντοπούλου και Γιάννης Ραγκούσης, δηλώνουν τη στήριξή τους στο πρωθυπουργό και ζητούν την ενότητα στο κόμμα τους και τη συναίνεση της κοινωνίας. Οι τρεις υπουργοί διατείνονται ότι για την οικονομική και κοινωνική κρίση «φταίνε όλοι», κυρίως όμως όσοι  διεκδικούν τα δικαιώματά τους, η αντιπολίτευση συνολικά, τα ΜΜΕ και οι πολίτες που ενώ συμφωνούν δεν στηρίζουν τις μνημονιακές επιλογές της κυβέρνησης.

Την παραπάνω κοινή ανακοίνωση των ισχυρών υπουργών της κυβέρνησης χαρακτήρισαν τα ΜΜΕ ως ηχηρή. Πού μπορεί να πάει το μυαλό του καθενός όταν συνδυάσει το επίθετο «ηχηρή» με την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα των ανθρώπων που έκαναν τις δηλώσεις, είναι μια άλλη ιστορία.

Διαβάζοντας την ανακοίνωση αρχικά, διαπιστώνεις πως πρόκειται για μια χιλιοστή επαναδιατύπωση  του «μαζί τα φάγαμε» μια και όπως γνωρίζει η υπουργός παιδείας, η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, το κείμενο που υποτίθεται πως καλεί σε ενότητα, αναδύει περισσότερη δυσωδία, γιατί οι τρεις κορυφαίοι στοχεύουν σε ένα διχαστικό κάλεσμα χρησιμοποιώντας την απλή μέθοδο των τριών:

Βόλτα στην πόλη

Αυτή την πόλη δεν τη θυμάμαι ποτέ όμορφη. Το ότι μεγάλωσα στον Άγιο Παντελεήμονα -όπου πάντα μαζεύονταν οι κόμποι της αθηναϊκής κόμης- θα πρέπει να έπαιξε κάποιο ρόλο. Όταν μεγαλώσεις στην ασχήμια, την ασχήμια την κουβαλάς στα αισθητήρια. Την υποψιάζεσαι και την οσφραίνεσαι παντού. Αναγνωρίζεις τη μυρωδιά της και ντρέπεσαι γιατί σ’ αναγνωρίζει κι αυτή. Απ’ την άλλη, πάντα λαχταράς την ομορφιά που είναι το άλλο, το αντίθετο, το φάρμακο στο φαρμάκι. Τα δέντρα, τη φύση, την απουσία πλήθους, τους γελαστούς ανθρώπους, τα σπίτια τα χαμένα στις σκιές των δέντρων -όχι των κεραιών.

Ινδικά στιγμιότυπα

Παρά λίγο να γίνουμε Δανία του Νότου. Σε κάτι λεπτομέρειες αστοχήσαμε. Θες οι απεργίες, θες ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΜΕ -χωριστά πάντα, θες οι δημόσιοι υπάλληλοι που βαριούνται κι οι ιδιωτικοί που αξιώνουν αμοιβές καταρρακώνοντας την ανταγωνιστικότητα, θες οι μπλόγκερς κουκουλοφόροι του διαδικτύου, γλίστρησε το σέλας μέσα απ' τις ακτίνες του καταπράσινου ήλιου μας.

Μια που δίκιο είναι ο λόγος των αγορών κι η ελληνική ανταγωνιστικότητα περνάει πια από τους δρόμους του μπαχαριού, αρχίζω να σκέφτομαι προς την κατεύθυνση που οδηγούν τη χώρα οι εκλεγμένοι μας άρχοντες. Εκεί όπου συναντιέται η Ελλάδα -πρώην ημιανεξάρτητη χώρα- και η Ινδία της εποχής του Γκάντι. Δεν συγκρίνω με τη σημερινή Ινδία, γιατί αυτή σε αντίθεση με μας είναι απ' τις αγαπημένες των αγορών. Θα προσπαθήσω να ταιριάξω την Ελλάδα με την Ινδία την  αποικιοκρατούμενη κι αγωνιζόμενη για την ελευθερία της. Ακόμη και πριν από πολλές δεκαετίες ήταν ένα σκαλί πάνω από μας.

Παραμιλώντας

…Καλά, κάτσε και θα δεις, σε λίγο ούτε το παιδί μου θα μπορώ να πηγαίνω στις δραστηριότητές του…Οι καλές δραστηριότητες είναι μακριά από το σπίτι…Και γιατί χρειάζονται όλα αυτά; Γιατί όσο μπορώ θα του προσφέρω εφόδια για μια καλύτερη ζωή…θα του προσφέρω, μέχρι πότε όμως; Και μέχρι πόσο; Και αν γίνω έφεδρος…Και άλλη δουλειά να κάνω; Να μάθω κάποια τέχνη; Μάθε τέχνη κι άστηνε. Και τι τέχνη να μάθω να κάνω; Ξέρω αυτό που σπούδασα, είμαι μηχανικός, λύνω συγκεκριμένα προβλήματα, να εφαρμόζω τη θεωρία στην παραγωγική διαδικασία. Να κάνεις τέχνη. Δεν είμαι καλλιτέχνης. Είσαι από τη στιγμή που χρησιμοποιείς τον αγοραίο χρόνο σου για να δώσεις χαρά και ερωτηματικά, είσαι από τη στιγμή που επενδύεις στους γύρω σου, είσαι από τη στιγμή που δημιουργείς κάτι όμορφα άχρηστο.

…Η τέχνη δεν αποδίδει -η τέχνη είναι πολυτέλεια-η τέχνη θέλει αφοσίωση, κι εγώ πρέπει να αφοσιωθώ να εξασφαλίσω την οικογένεια. Σου είπα: "Η κοινωνία που ανταλλάζει λίγη ελεθερία για λίγη ασφάλεια δεν αξίζει καμιά τους, και τις χάνει και τις δυο" (B. Franklin), που διάβασα και στο τουίτερ. Να κάνουμε μια έκθεση με τις κατασκευές που μου έχεις χαρίσει.. Μα δεν είμαι καλλιτέχνης. Να έρθω σε επαφή με τους οργανωτές της cheap art…Άτοπο, όπως οι καλές προθέσεις.