Κόκκινο

Αμέτρητοι οι τρόποι να κοιτάξεις τον κόσμο. Από μακριά, από κοντά. Ματιές σε σημείο ιδιαίτερο εστιασμένες, ανεστίαστες, θολές, πολύπλοκες, φαντασιακές, χαμένες.

Καλή βδομάδα

Και το ερώτημα είναι:

Θα λιμνάσουμε;

Θα αφρίσουμε;

Θα πετρώσουμε;

(άλλο;)

*Φωτογραφίες του Λεωνίδα

Όταν μένω αντιμέτωπη με τα όνειρά μου

Βαρέθηκα να επιλέγω τον πόθο

Με σώζει μια ευλογημένη κούραση

Αλλά το τρελό βρίσκει μέρη να κρύβεται

Μέρη πιο βαθιά από οποιοδήποτε αντίο

L.Cohen, Its crazy to love you

Πιτσιρίκια-σχολείο-Βαρκελώνη.

5 το πρωί, έξω απ’ το σχολείο. Νύστα, υγρασία κι αποχωρισμός. Αλλ' αυτά δεν μετράνε. Η ατόφια χαρά είναι εδώ. Η χαρά του μικρού τον κάνει ν’ αναπηδάει μαζί με τη βαλίτσα κι ο δικός μου ενθουσιασμός είναι ανείπωτος.
Φεύγει για έξι μέρες στην Ισπανία. Τα μάτια του καίνε στην κοινή πυρά των πιτσιρικιών της 1^ης Γυμνασίου. 47 τον αριθμό, περιμένουν το πούλμαν για το αεροδρόμιο. Τα ίδια συναισθήματα διακρίνουμε εμείς οι γονείς και στο πρόσωπο της επικεφαλής καθηγήτριας, της συντονίστριας του απογευματινού προγράμματος «στα μουσεία του Κόσμου».
Πράδο, Ρένια Σοφία, Τολέδο, Σαραγόσα, Βαρκελώνη, Φιγκέρες.
Οι μαμάδες συγκρατούμε ανεπιτυχώς την τάση να χοροπηδήσουμε μαζί με τα παιδιά μας.
Έχουμε διαβάσει και ξαναδιαβάσει το πρόγραμμα της εκδρομής. Ονειρευόμαστε πως ταξιδεύουμε μαζί τους.
Ονειρευόμαστε στη χώρα όπου τα όνειρα λοιδορούνται.
Ταξιδεύουμε.
Ζούμε πάνω απ΄ τις δυνάμεις μας.  Γιατί τα ταξίδια κοστίζουν και βρισκόμαστε σε κρίση. Επίσης, τα ταξίδια είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις γεωγραφία, ιστορία, πολιτισμό. Να γνωρίσεις ανθρώπους, ν’ ανοίξεις τα μάτια σου. Άρα, είναι πέρα για πέρα εκτός των στόχων της φυλακής που πήρε το σχήμα της χώρας.
Είμαι τόσο, μα τόσο χαρούμενη! Μια χαρά ισάξια με την είδηση της εγκυμοσύνης. Χαρά παιδική. Για τα παιδιά.
Το παιδί μου δραπετεύει! Πρόκειται για ομαδική απόδραση δεκατριάχρονων. Η ομαδικότητα πολλαπλασιάζει τη δύναμη της φωτιάς.
Δραπετεύουν με το μόνο τρόπο που αξίζει να φεύγει κανείς απ’ την χώρα του: σε μια εκδρομή. Όχι ως μετανάστες αλλά ως εξερευνητές. Ως άνθρωποι που ανοίγουν τα φτερά της αυτονομίας και "σκίζουν τη θολή γραμμή των οριζόντων". Σκίζουν! 
Δεν είμαι απλά χαρούμενη.
Πανηγυρίζω.

το κούρεμα - η επιστροφή

Η μουσική παίζει σιγανά, όπως πάντα

Προσέξτε το κουαρτέτο αυτό, επιμένει διακριτικά ο Γιώργος… Για τους φίλους, 24 Μαίου στο Κελάρι του Ατέναουμ. Στο Θησείο. Με ένα τσάι-ρόφημα στο χέρι, ειδική περιποίηση-είμαι η μοναδική γυναίκα, βυθίζομαι στον καναπέ, περιμένοντας τη σειρά μου. Αρνούμαι να κατασκοπεύσω ηλεκτρονικά κι απλώς ανοιγοκλείνω τα μάτια και τα αυτιά, σαν ανθρώπινος τηλεφακός. Σκυφτά πρόσωπα. Σκαμμένα δέρματα. Σκούρα ρούχα. Εγκάρδιο το τσάι και σε ωραίο χρώμα, κόκκινο… από ιβίσκο-υπάρχει φυτό ιβίσκος, με ρωτά ο διπλανός μου. Κάθε τόσο, κάθε πολύ λίγο τόσο, ανοιγοκλείνει η τζαμένια πόρτα και μπαίνει και κάποιος. Χαιρετά. Κάθεται ή βρίσκει κάτι σαν δικαιολογία, και ξαναφεύγει. Το ‘έχω δουλειά’ σαν δικαιολογία δεν παίζει. Αποφεύγεται. Πονάει. Άλλοι έρχονται κάθονται για λίγο, πιάνουν κουβέντα. Σηκώνονται να φύγουν. Θα ξαναπεράσω. Πάω να φάω. Στο nosotros τα φαγητά είχαν τελειώσει. Ας κάνουμε ένα τσιγαράκι. Σιγά-σιγά παιδιά, ένας-ένας να καπνίζετε. Έχω ευαισθησία στο λαιμό και πρέπει να τον προσέχω, είναι το μεροκάματό μου. Εμείς του καναπέ αλληλοκοιταζόμαστε. Δεν τον αναγνωρίζουμε… Συστηνόμαστε. Με τα μικρά μας εμείς… Εκείνον, μας τον παρουσιάζει ο Γιώργος. Ντράμερ σε ελληνικό ποπ συγκρότητα των 60s. Τώρα παίζει σε εστιατόριο-μπαρ στην Κηφισιά. Δεν είναι ακριβό. Ελάτε. Α, να το σημειώσω…στο τοίχο-κυριολεκτικά. Δεν υπάρχουν διπλής ανάγνωσης εδώ.

Βουλιάζουμε άρα υπάρχουμε

Ίσως έτσι πρέπει να γίνει. Ίσως η παρα-φύση της νέας παγκόσμιας τάξης έτσι έχει σκοπό να πράξει. Ίσως να το επιδιώκουμε ολόψυχα και όλοι εμείς. Στις προσευχές μας. Στο άλλο μας εαυτό, τον καλικαντζαράκο, που κρύβεται μέσα και παραφυλάει. Γιατί σε τι άλλο μπορούμε να ελπίζουμε άλλωστε;

Όπως τότε, στο μακρινό 2003, με το πευκοδάσος στο χωριό. Ένας ιδιαίτερα ζεστός Γενάρης. Οι κάμπιες που πολλαπλασιάστηκαν υπέρμετρα και ανεξέλεγκτα· μετά βίας προσπαθούσες να τις αποφύγεις, όταν έκανες τη συνηθισμένη βόλτα στο δάσος, δίπλα στη θάλασσα, προσπαθώντας να αναπνεύσεις ιώδιο και οξυγόνο, ξεχωριστά από το κάθε ρουθούνι, γιατί είχες ακούσει ότι το μείγμα τους είναι εκρηκτικό. Κι εσύ δεν θα ήθελες εκείνη τη συγκεκριμένη εποχή να αντέξεις άλλο πάταγο μέσα σου. Έπειτα ήταν κι η άνοιξη που δεν έλεγε να ξεκινήσει. Κι εσύ σε κατάσταση βραδυφλεγούς αναμονής, ξυπνούσες κάθε μέρα και κοιτούσες απέναντι, μέσα από το παράθυρο, περιμένοντας, μάταια, την αναγέννηση της φύσης. Δεν ήξερες τι είχε συμβεί. Στην τελευταία συνέλευση των δέντρων, δεν ήσουν καλεσμένος, είχες απομακρυνθεί πολύ από κοντά τους. Τα κοίταζες μέσα από γυάλινα κάδρα και φαρδιά τοιχοποϊία. Και όταν περπατούσες δίπλα τους ήσουν πάντα βυθισμένος στις θορυβώδεις σκέψεις σου. Εκείνα είχαν πάρει την απόφασή τους.

Υπνοβάτες

Χθες το βράδυ συναντηθήκαμε μ’ ένα φίλο που γύρισε για λίγο απ’ τη Μαδρίτη. Ήπιαμε ανεπιφύλακτα και γελάσαμε με κάθε επιφύλαξη. Είναι που η χαρά ανεβαίνει στο στήθος τοίχο-τοίχο. Ούτε η ίδια ξέρει πώς θα φτάσει. Θα είναι ακόμα χαρά όταν καθίσει στα χείλη ή θα μεταλλαχθεί σε γκρίνια κι ειρωνεία;

Θυμήθηκα όμως. Ταξίδια, εικόνες, εποχές όπου τα όνειρα επιτρέπονταν.

Γυρνώντας με τ’ αμάξι, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν μπλοκαρισμένος. Ένα αυτοκίνητο είχε φρενάρει κάθετα στη ροή και μπροστά απ’ τις κοκαλωμένες ρόδες διακρίνονταν δυο ξαπλωμένα πόδια. Μπλουτζίν και μπότες. Πιο πίσω μια πεταμένη μηχανή. Κόσμος να κοιτάει με θλίψη κι αρρωστημένη περιέργεια. Η θλίψη κρατάει το κεφάλι πιο πίσω, η ανθρωποφαγία τραβάει το μισό κορμί μπροστά. Κι έτσι τα σώματα στραβώνουν σε μια δαιμονισμένη λόρδωση. Ούτε πλησιάζεις να βοηθήσεις, ούτε αποχωρείς να δώσεις αέρα στο θύμα. Το κεφάλι του χτυπημένου κρύβεται πίσω απ' την καρότσα. Θα μπορούσε να είναι ένας από μας. Που είναι. Μόνο που σήμερα είναι αυτός. Κι εμείς μόνο παρακολουθούμε χωρίς να βοηθάμε. Παγωμένοι σε στάσεις αφύσικες, περιμένουμε τη σειρά μας. Να ξαπλώσουμε δίπλα στις ρόδες, να λαχταρήσουμε μόνοι ή αν είμαστε τυχεροί με κάποιον να μας παραστέκει στ’ αλήθεια. Να λιώσει μαζί μας, να δώσει ίσως ένα κομμάτι της ζωής του για να μας σηκώσει.

Μα όρθιοι ή ξαπλωμένοι, είμαστε στ’ αλήθεια ζωντανοί αν έχουμε πάψει να ονειρευόμαστε; Αν δεν σχεδιάζουμε νέα ταξίδια, αν κάθε μέρα βεβαιωνόμαστε πως μ΄όλη μας την αγάπη μεγαλώνουμε μετανάστες, αν μας απασχολεί μόνο το πώς θα συρρικνωθούμε αθόρυβα, τότε τι είμαστε;

Καλημέρα

Άνοιξα σήμερα το mail κι ο καλός μου, είχε στείλει αυτήν την φάτσα. Για να την παρατηρήσω έστριψα το λαιμό μου στο όριο του κρατς-κρουτς. Αγνόησα τη φαγούρα απ' τα τσιμπητερά φύλλα, στραβώθηκα απ' το κίτρινο του λουλουδιού και μάτωσα στις κόκκινες απολήξεις των σέπαλων. Έτσι σιωπηλή έρχεται η παρηγοριά. Δεν γουρλώνει τα μάτια, δεν φωνασκεί, δεν διακόπτει τις σκέψεις σου. Μοσχοβολάει, στέκεται στην άκρη κι αν την προσέξεις, σου λέει καλημέρα.

Μερικά πράγματα που έμαθα από τα σκυλιά*

• • Τα σκυλιά ενεργούν σύμφωνα με τη φύση τους και όχι με κώδικα καλής συμπεριφοράς.
  • Τα σκυλιά διαθέτουν ελάχιστη φαντασία και απεριόριστη διαίσθηση σχετικά με τη ζωή μας, εμείς συνήθως έχουμε λάθος αντιλήψεις γι’αυτά, αλλά άπειρη φαντασία. Η σχέση μας μαζί τους βρίσκεται κάπου στο μέσον.
  • Ο έλεγχος της τροφής είναι αδιαμφισβήτητη πηγή εξουσίας. Μόνο με το τάισμα κερδίζεται η εμπιστοσύνη του σκύλου, ακόμη και ενός φοβισμένου αδέσποτου. Ως μέσο επιβράβευσης, οι λιχουδιές είναι απαραίτητες για την εξοικείωση και την εκπαίδευση του σκύλου.
  • Συγκρινόμενος με τον άνθρωπο, ο σκύλος «μιλά» πολύ περισσότερο με το σώμα του και «διαβάζει» καλύτερα τις ανθρώπινες κινήσεις και εκφράσεις.
  • Ο σκύλος σέβεται την ιεραρχία, αλλά θα αναζητήσει τρόπους να την παρακάμψει.
  • Οι ανάγκες του σκύλου σε κάθε ηλικία μένουν ίδιες και απαράλλαχτες: φαί, βόλτα, παιχνίδι. Όλη του η ζωή γυρίζει γύρω από αυτά. Κι όμως, ποτέ δεν βαριέται με την επανάληψη.
    
  • Το κακοποιημένο σκυλί είναι επιθετικό και φοβισμένο μαζί. Εύκολα πλησιάζει τα άλλα σκυλιά και εξαιρετικά δύσκολα τους ανθρώπους.
    
  • Παρόλο που ο σκύλος είναι ζώο της συνήθειας, κάθε τόσο του αρέσει να ξεφεύγει από την πεπατημένη. Μια ευχάριστη έκπληξη γίνεται αμέσως αποδεκτή: στο σκύλο αρέσει να κάθεται δίπλα σου όταν τρως, σε περίπτωση που...
  • Τα σκυλιά είναι περίεργα, γιαυτό και εξοικειώνονται ευκολότερα. Κατ'αντιστοιχία επιλέγουν το οικείο, γιαυτό και είναι επιδεκτικά εκπαίδευσης.
  • Ο σκύλος είναι κτητικός: δεν παραχωρεί τίποτε δικό του άνευ λόγου.
    
  • Ο σκύλος σου σε δοκιμάζει πάντα. Δοκιμάζει ποια ορμέμφυτη συμπεριφορά μπορεί να «περάσει». Και δεν απογοητεύεται ποτέ.
  • Ο σκύλος είναι επίμονος όταν διεκδικεί. Και συνήθως κερδίζει...
  • Ο σκύλος ποτέ δεν θα σε απογοητεύσει.
  • Ο σκύλος πάντα θα περιμένει να γυρίσεις και πάντα θα σε υποδέχεται  με χαρά, ό,τι και να έχει συμβεί αναμεσά σας.
    
  • Η άνευ όρων αφοσίωση· η πίστη που δεν θα προδώσει ποτέ· η αυταπάρνηση όταν χρειαστεί...
  • Η ευγνωμοσύνη ενός σκύλου που σώθηκε από το δρόμο είναι αιώνια και αποτυπώνεται στα μάτια του.
    
    
    
    
    
    
    
    *για την παγκόσμια μέρα των αδέσποτων ζώων 4/4. Σε πρώτο πλάνο, κάποια από τα αδέσποτα δεσποζόμενα σκυλιά μας...
    
    
    Σχετική ανάρτηση: Μαύρα σκυλιά