Πιτσιρίκια-σχολείο-Βαρκελώνη.

5 το πρωί, έξω απ’ το σχολείο. Νύστα, υγρασία κι αποχωρισμός. Αλλ' αυτά δεν μετράνε. Η ατόφια χαρά είναι εδώ. Η χαρά του μικρού τον κάνει ν’ αναπηδάει μαζί με τη βαλίτσα κι ο δικός μου ενθουσιασμός είναι ανείπωτος.
Φεύγει για έξι μέρες στην Ισπανία. Τα μάτια του καίνε στην κοινή πυρά των πιτσιρικιών της 1^ης Γυμνασίου. 47 τον αριθμό, περιμένουν το πούλμαν για το αεροδρόμιο. Τα ίδια συναισθήματα διακρίνουμε εμείς οι γονείς και στο πρόσωπο της επικεφαλής καθηγήτριας, της συντονίστριας του απογευματινού προγράμματος «στα μουσεία του Κόσμου».
Πράδο, Ρένια Σοφία, Τολέδο, Σαραγόσα, Βαρκελώνη, Φιγκέρες.
Οι μαμάδες συγκρατούμε ανεπιτυχώς την τάση να χοροπηδήσουμε μαζί με τα παιδιά μας.
Έχουμε διαβάσει και ξαναδιαβάσει το πρόγραμμα της εκδρομής. Ονειρευόμαστε πως ταξιδεύουμε μαζί τους.
Ονειρευόμαστε στη χώρα όπου τα όνειρα λοιδορούνται.
Ταξιδεύουμε.
Ζούμε πάνω απ΄ τις δυνάμεις μας.  Γιατί τα ταξίδια κοστίζουν και βρισκόμαστε σε κρίση. Επίσης, τα ταξίδια είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις γεωγραφία, ιστορία, πολιτισμό. Να γνωρίσεις ανθρώπους, ν’ ανοίξεις τα μάτια σου. Άρα, είναι πέρα για πέρα εκτός των στόχων της φυλακής που πήρε το σχήμα της χώρας.
Είμαι τόσο, μα τόσο χαρούμενη! Μια χαρά ισάξια με την είδηση της εγκυμοσύνης. Χαρά παιδική. Για τα παιδιά.
Το παιδί μου δραπετεύει! Πρόκειται για ομαδική απόδραση δεκατριάχρονων. Η ομαδικότητα πολλαπλασιάζει τη δύναμη της φωτιάς.
Δραπετεύουν με το μόνο τρόπο που αξίζει να φεύγει κανείς απ’ την χώρα του: σε μια εκδρομή. Όχι ως μετανάστες αλλά ως εξερευνητές. Ως άνθρωποι που ανοίγουν τα φτερά της αυτονομίας και "σκίζουν τη θολή γραμμή των οριζόντων". Σκίζουν! 
Δεν είμαι απλά χαρούμενη.
Πανηγυρίζω.