Μέρα μαγική

Είναι κάτι μέρες που τους ευχήθηκε ένα σμήνος καλές νεράιδες. Είναι αυτές οι μέρες που το κακό στέκει πίσω από το μαγικό κύκλο. Το κύκλο των φίλων. Αυτή τη μέρα, τα σύννεφα θα δροσίσουν το δρόμο μας, μα δεν θα ρίξουν ούτε σταγόνα, οι πέτρες που θα μπουρδουκλώσουν τα πιτσιρίκια, θα είναι στρογγυλές και δεν θ’ ανοίξει καμιά σοβαρή πληγή, ο ζόφος της βδομάδας θα προσπεράσει τις σκέψεις και θα λουφάξει παράμερα. Όλα τα φαγητά θα πετύχουν. Τα γλυκά θα είναι αυτά που όλοι ορεγόμασταν. Τα άγνωστα πιτσιρίκια θα παίξουν λες και γνωρίζονταν χρόνια, οι μεγάλοι θα τα καμαρώνουν με συγκίνηση και περηφάνια. Σαν  όλα να ήταν παιδιά όλων. Στο τέλος, θα γίνουμε κι εμείς παιδιά: παππούδες, γονείς, μικρά και μαζί θα κάνουμε γκριμάτσες και γέλια και σωστές μαντεψιές. Και θα νικάμε. Θα νικάμε όλοι.

Ποστ αφιερωμένο στον οργανωτή (και στην απίστευτη οικογένειά του) μιας εκδρομής-ονειροπαγίδας και στους συνεκδρομείς-συνοδοιπόρους.

Οι φωτό είναι του Λεωνίδα.

Πιτσιρίκια-σχολείο-Βαρκελώνη.

5 το πρωί, έξω απ’ το σχολείο. Νύστα, υγρασία κι αποχωρισμός. Αλλ' αυτά δεν μετράνε. Η ατόφια χαρά είναι εδώ. Η χαρά του μικρού τον κάνει ν’ αναπηδάει μαζί με τη βαλίτσα κι ο δικός μου ενθουσιασμός είναι ανείπωτος.
Φεύγει για έξι μέρες στην Ισπανία. Τα μάτια του καίνε στην κοινή πυρά των πιτσιρικιών της 1^ης Γυμνασίου. 47 τον αριθμό, περιμένουν το πούλμαν για το αεροδρόμιο. Τα ίδια συναισθήματα διακρίνουμε εμείς οι γονείς και στο πρόσωπο της επικεφαλής καθηγήτριας, της συντονίστριας του απογευματινού προγράμματος «στα μουσεία του Κόσμου».
Πράδο, Ρένια Σοφία, Τολέδο, Σαραγόσα, Βαρκελώνη, Φιγκέρες.
Οι μαμάδες συγκρατούμε ανεπιτυχώς την τάση να χοροπηδήσουμε μαζί με τα παιδιά μας.
Έχουμε διαβάσει και ξαναδιαβάσει το πρόγραμμα της εκδρομής. Ονειρευόμαστε πως ταξιδεύουμε μαζί τους.
Ονειρευόμαστε στη χώρα όπου τα όνειρα λοιδορούνται.
Ταξιδεύουμε.
Ζούμε πάνω απ΄ τις δυνάμεις μας.  Γιατί τα ταξίδια κοστίζουν και βρισκόμαστε σε κρίση. Επίσης, τα ταξίδια είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις γεωγραφία, ιστορία, πολιτισμό. Να γνωρίσεις ανθρώπους, ν’ ανοίξεις τα μάτια σου. Άρα, είναι πέρα για πέρα εκτός των στόχων της φυλακής που πήρε το σχήμα της χώρας.
Είμαι τόσο, μα τόσο χαρούμενη! Μια χαρά ισάξια με την είδηση της εγκυμοσύνης. Χαρά παιδική. Για τα παιδιά.
Το παιδί μου δραπετεύει! Πρόκειται για ομαδική απόδραση δεκατριάχρονων. Η ομαδικότητα πολλαπλασιάζει τη δύναμη της φωτιάς.
Δραπετεύουν με το μόνο τρόπο που αξίζει να φεύγει κανείς απ’ την χώρα του: σε μια εκδρομή. Όχι ως μετανάστες αλλά ως εξερευνητές. Ως άνθρωποι που ανοίγουν τα φτερά της αυτονομίας και "σκίζουν τη θολή γραμμή των οριζόντων". Σκίζουν! 
Δεν είμαι απλά χαρούμενη.
Πανηγυρίζω.

Έκρηξη χαράς

«Μα τι πατάει; Μα, πείτε μου, τι πατάει; Θέ μου τι πατάει;» αναρωτιόταν δυνατά, αλλά και από ευγένεια χαμηλόφωνα, με το ιδιαίτερό του στυλ ο Λεωνίδας, έχοντας δώσει τη dslr μηχανή του στον Βούλγαρο επιστάτη που προθυμοποιήθηκε να αποθανατίσει την αποχαιρετιστήρια φωτογραφία της εκδρομής. Κι όλοι εμείς βλέποντας τον επιστάτη να προσπαθεί να τα  βγάλει πέρα με τα διάφορα κουμπιά που προεξείχαν από διαφορετικά σημεία της μηχανής, και αισθανόμενοι την αμφίθυμη αγωνία του Λεωνίδα, ξεσπάσαμε σε γέλια. Ένα γέλιο αυθόρμητο και ατόφιο, ταυτόχρονο και πηγαίο που μας διέσωζε από το απαραίτητο στήσιμο της αναμνηστικής φωτογραφίας. Ένα γέλιο που ανέδυε όλη τη χαρά μιας επιτυχημένης εκδρομής. Μιας εκδρομής που από τον μικρότερο έως τον μεγαλύτερο θα μας μείνει αξέχαστη, για διαφορετικούς λόγους στον καθένα. Και η φωτογραφία, ακαδράριστη και ερασιτεχνική, συλλαμβάνει ακριβώς αυτή τη στιγμή. Είναι από αυτές τις φωτογραφίες που πιάνουν το flair της στιγμής μεταφέροντάς το στο διηνεκές, που αποτυπώνουν το απροσδόκητο, αλλά και το εκπληρωθέν. Βλέποντάς την, μετά από χρόνια, θα αναγνωρίζουμε την αλεγράδα του Σαββατοκύριακου. Τη χαρά που καταφέραμε να δραπετεύσουμε από την καθημερινότητα και να βρεθούμε κοντά στη φύση μαζί με άλλους ανθρώπους σε ίσους όρους. Να τα πούμε με φίλους, με κολλητούς, με συνεργάτες, με κάποιους που δεν γνωρίζαμε. Τα παιδιά είχαν έτσι και αλλιώς στηθεί, υπακούοντας στους γονείς τους, τα παιδιά δεν έπιασαν το αστείο, αλλά για τα παιδιά η ζωή είναι πάντα αστεία.

Στον Λεωνίδα, που γιόρταζε χθες