το κούρεμα - η επιστροφή

Η μουσική παίζει σιγανά, όπως πάντα

Προσέξτε το κουαρτέτο αυτό, επιμένει διακριτικά ο Γιώργος… Για τους φίλους, 24 Μαίου στο Κελάρι του Ατέναουμ. Στο Θησείο. Με ένα τσάι-ρόφημα στο χέρι, ειδική περιποίηση-είμαι η μοναδική γυναίκα, βυθίζομαι στον καναπέ, περιμένοντας τη σειρά μου. Αρνούμαι να κατασκοπεύσω ηλεκτρονικά κι απλώς ανοιγοκλείνω τα μάτια και τα αυτιά, σαν ανθρώπινος τηλεφακός. Σκυφτά πρόσωπα. Σκαμμένα δέρματα. Σκούρα ρούχα. Εγκάρδιο το τσάι και σε ωραίο χρώμα, κόκκινο… από ιβίσκο-υπάρχει φυτό ιβίσκος, με ρωτά ο διπλανός μου. Κάθε τόσο, κάθε πολύ λίγο τόσο, ανοιγοκλείνει η τζαμένια πόρτα και μπαίνει και κάποιος. Χαιρετά. Κάθεται ή βρίσκει κάτι σαν δικαιολογία, και ξαναφεύγει. Το ‘έχω δουλειά’ σαν δικαιολογία δεν παίζει. Αποφεύγεται. Πονάει. Άλλοι έρχονται κάθονται για λίγο, πιάνουν κουβέντα. Σηκώνονται να φύγουν. Θα ξαναπεράσω. Πάω να φάω. Στο nosotros τα φαγητά είχαν τελειώσει. Ας κάνουμε ένα τσιγαράκι. Σιγά-σιγά παιδιά, ένας-ένας να καπνίζετε. Έχω ευαισθησία στο λαιμό και πρέπει να τον προσέχω, είναι το μεροκάματό μου. Εμείς του καναπέ αλληλοκοιταζόμαστε. Δεν τον αναγνωρίζουμε… Συστηνόμαστε. Με τα μικρά μας εμείς… Εκείνον, μας τον παρουσιάζει ο Γιώργος. Ντράμερ σε ελληνικό ποπ συγκρότητα των 60s. Τώρα παίζει σε εστιατόριο-μπαρ στην Κηφισιά. Δεν είναι ακριβό. Ελάτε. Α, να το σημειώσω…στο τοίχο-κυριολεκτικά. Δεν υπάρχουν διπλής ανάγνωσης εδώ.
 Έρχεται ο Δημήτρης. Τρεις οι Δημήτρηδες. Τι νέα; Πρόβατα πολλά. Πάνε για σφαγή. Για το Πάσχα, ούτε λόγος. Γιατί σε είπα Χρήστο; Δεν υπήρχαν Χρήστοι στην Επανάσταση… Ούτε Βασίληδες. Υπήρχε ο Κίτσος. Τι όνομα είναι αυτό; Δεν είναι το Χρήστος. Του Κώστα; Κώτσος, είναι όχι Κίτσος. Κανείς δεν σκέφτεται να το γκουγκλάρει. Δεν υπάρχει αυτή η οψιόν στο σύστημα. Πάω να φύγω. Θα ξαναπεράσω. Κάποιος κινεί τα νήματα. Τα πόδια πάνε κι έρχονται. Δεμένα από συνήθεια. Κάποιος έλεγε, δεν υπάρχει αναβλητικότητα μόνο φόβος. Υπάρχει νόμος από σύστασης του ελληνικού κράτους να μη βαφτίζονται τα μη χριστιανικά ονόματα. Κι έτσι γίναμε όλοι Γιώργηδες, Κώστηδες,  Μαρίες, Ελένες, Δημήτρηδες και Βασίληδες… Αυτοί που έχουν γεννηθεί πριν το 21 δεν έχουν πρόβλημα, πετάει ο Γιώργος.  Νάτο πάλι το 21. Μπρος-πίσω. Εικοστός-πρώτος. Κολλημένοι στο 21. Black-jack. Ελπίδες που παίζονται σε πράσινους τάπητες και χάνουν. Γιατί η μάνα έχει πάντα δίκιο. Γιατί δεν έχεις τον έλεγχο της ρουλέτας που γυρίζει. Μόνο να επιλέξεις να πας ή να μην πας μέχρι εκεί μπορείς. Κι αν δεν σε τραβά η συνήθεια μόνο. Όσο κι αν ξέρεις να μετράς, ποτέ δεν ξέρεις πόσα χαρτιά μπορεί να βγάλει από το μανίκι της. Ένα από αυτά θα σε τυλίξει, για πάντα.

Μπαίνει ο ψηλός. Έχεις λίγο σελοτέηπ; Να κολλήσω αυτό; Συγκέντρωση -διαμαρτυρία ενάντια σε ένα καινούργιο μώλ που λένε να χτίσουν στην Ακαδημία Πλάτωνος. Να μαζευτούμε να συζητήσουμε. Προτάσεις, ιδέες. Δεν γίνεται τίποτε, ρε. Αν το έχουν αποφασισμένο θα γίνει. Μια μέρα θα φέρουν τις μπουλντόζες τους και πάει. Κι η ελιά μαζί, γιαυτό την έκοψαν την ελιά. Η ηττοπάθεια βγαίνει από τους πόρους τους, όπως ο καπνός από τα τσιγάρα τους βγαίνει με την αναπνοή τους. Ακούστε κι αυτό. Το’γραψα σήμερα στο γραφείο. Απίθανα πράγματα μπορείς να κάνεις από τη μια στιγμή στην άλλη με την τεχνολογία. Βγάζει το μίνι-iPad και ακούμε το κομμάτι του. Σε διασκευή. Με τον πρώτο καφέ της ημέρας ενός πρώην γιε-γιε. Ρέι-Τσαρλς είναι αυτό; Ναι, είναι ένα γνωστό κομμάτι του. Ο Ρέι-Τσαρλς πέθανε 61 χρονών. Όλοι οι καλοί πεθαίνουν νωρίς. Τζόπλιν, Χέντριξ… Ξέρεις γιατί αυτή η μουσική αγαπήθηκε τόσο και ακούγεται μέχρι σήμερα; Απλά τα λόγια. Άμεσο το νόημα. Εύκολη. Κατευθείαν στην καρδιά. Κατευθείαν στην καρδιά. Αστραπιαία η συζήτηση γυρνά στην Άντζελα, τη Δημητρίου. Ο χρόνος μας κρατά καθηλωμένους. Τα τσιγάρα πολλαπλασιάζονται ντουμάνι· κάθε τόσο ανοίγουμε και ξανακλείνουμε. Έχει πιάσει και αυτή η απρόσμενη χειμωνιά, μες τον Απρίλη. Έχει πιάσει και αυτή η απίστευτη χειμωνιά, μες τον Απρίλη. Σαν την απελπισία που δε λέει να ξεκολλήσει από πάνω μας. Μπαίνει κάποιος, σταματά. Κοιτάζει το Γιώργο που με κουρεύει. Τι θέλετε εσείς οι γυναίκες σε αντρικό κουρείο; Πηγαίντε σε ένα κομμωτήριο, α γεια σου. Πειράζει και τον νεαρό, που έχει αδειάσει σαν σακί στην άκρη του μαγαζιού. Κι η ΑΕΚ στην τρίτη κατηγορία. Αλλάζει ο κόσμος μας. Κι εμείς υποβιβαζόμαστε.

Μπαίνουν-βγαίνουν. Χαιρετούν. Βρίζουν. Συγνώμη. Με το μπαρδόν. Είναι κι η κοπέλα από εδώ. Δεν έχουν ησυχία. Είναι σε κάποια χαλαρή ανησυχία. Που σε τσιτώνει. Είμαι λίγο εκτός προγράμματος. Τι ώρα πήγε; Τι δείχνει εδώ; Δεν είναι πέντε και δέκα, έξι είναι. Δεν τους εμπιστεύομαι, κάθε έξι μήνες αλλάζουν την ώρα. Τελειώνω…

Η κοπέλα από εδώ έχει τραβήξει τα πάνδεινα, απορώ πώς μας ανέχεται.

Κι όμως…

Σχετικές αναρτήσεις:  Το Κούρεμα (Νο 1 :-)