Ίσως
έτσι πρέπει να γίνει. Ίσως η παρα-φύση
της νέας παγκόσμιας τάξης έτσι έχει
σκοπό να πράξει. Ίσως να το επιδιώκουμε
ολόψυχα και όλοι εμείς. Στις προσευχές
μας. Στο άλλο μας εαυτό, τον καλικαντζαράκο,
που κρύβεται μέσα και παραφυλάει. Γιατί
σε τι άλλο μπορούμε να ελπίζουμε άλλωστε;
Όπως
τότε, στο μακρινό 2003, με το πευκοδάσος
στο χωριό. Ένας ιδιαίτερα ζεστός Γενάρης.
Οι κάμπιες που πολλαπλασιάστηκαν
υπέρμετρα και ανεξέλεγκτα· μετά βίας
προσπαθούσες να τις αποφύγεις, όταν
έκανες τη συνηθισμένη βόλτα στο δάσος,
δίπλα στη θάλασσα, προσπαθώντας να
αναπνεύσεις ιώδιο και οξυγόνο, ξεχωριστά
από το κάθε ρουθούνι, γιατί είχες ακούσει
ότι το μείγμα τους είναι εκρηκτικό. Κι
εσύ δεν θα ήθελες εκείνη τη συγκεκριμένη
εποχή να αντέξεις άλλο πάταγο μέσα σου.
Έπειτα ήταν κι η άνοιξη που δεν έλεγε
να ξεκινήσει. Κι εσύ σε κατάσταση βραδυφλεγούς αναμονής, ξυπνούσες κάθε μέρα και
κοιτούσες απέναντι, μέσα από το παράθυρο,
περιμένοντας, μάταια, την αναγέννηση της
φύσης. Δεν ήξερες τι είχε συμβεί. Στην
τελευταία συνέλευση των δέντρων, δεν
ήσουν καλεσμένος, είχες απομακρυνθεί
πολύ από κοντά τους. Τα κοίταζες μέσα
από γυάλινα κάδρα και φαρδιά τοιχοποϊία.
Και όταν περπατούσες δίπλα τους ήσουν
πάντα βυθισμένος στις θορυβώδεις σκέψεις
σου. Εκείνα είχαν πάρει την απόφασή
τους.
