Με το όπλο στο χέρι

Ο Γιώργος είναι δέκα χρονών, με φακίδες διάσπαρτες κάτω από αεικίνητα πράσινα μάτια. Πυροβολεί με ερωτήσεις εύστοχες, αγαπάει το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τη μουσική, το χορό, το θέατρο,  ξεφουρνίζει ατάκες, βαριέται γρήγορα τους πλατειασμούς και τις ανέμπνευστες διδασκαλίες,  αλλά χαρίζει τη σειρά του στα στενοχωρημένα φιλαράκια για να τα παρηγορήσει. Με λίγα λόγια, είναι το μοναχοπαίδι που χαίρονται να μεγαλώνουν οι γονείς του, μόνο που…
Μόνο που.. ένας λόγος ασήμαντος και άσχετος , όπως ο τόπος κατοικίας, ανατρέπει τα  σενάρια και φαλτσάρει -που να πάρει. Ο Γιώργος μένει στην Κυψέλη και στην περιοχή του δεν κυκλοφορείς πια μετά τις δέκα το βράδυ. Βέβαια, τα δεκάχρονα αυτή την ώρα βρίσκονται στο κρεβάτι, αλλά και νωρίτερα τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Ποτέ δεν υπήρχαν χώροι για βόλτα και παιχνίδι, ποτέ η γειτονιά δεν ήταν καθαρή και στο δρόμο, οι εκνευρισμένοι οδηγοί συνεχίζουν να μην αφήνουν τα πιτσιρίκια να περνούν στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου μένει ο φίλος, μα τώρα τα σκουπίδια και τ’ αυτοκίνητα δεν είναι παρά μύγες στη ράχη του ελέφαντα. Τώρα το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη είναι ο φόβος ο ίδιος, σπινταριστός, ακοίμητος, με το στιλέτο στο χέρι, ν’ αδιαφορεί για τις  ιστορίες  των ανθρώπων όπως αδιαφορούν κι οι πολιτικοί οι σκυμμένοι πάνω απ’ το πρόβλημα της βίας.
Τα παιδιά της γειτονιάς παρατηρούν, σχολιάζουν και παίρνουν θέση.  Μία μόνο  θέση, την ίδια για όλους. Όποιος μιλάει πιασιάρικα επικρατεί.  Όποιος έχει την προφανή λύση, πείθει και τους άλλους.
Τις προάλλες, ο Γιώργος έχωσε στην τσέπη την απάντηση προς το φόβο κι αφού στάθηκε μπροστά στη μαμά του, την έφερε ενώπιον των ευθυνών της. Να τι της είπε:

In the pink of the night

Ήδη από μικρό παιδί είχα ταυτιστεί με τον ροζ πάνθηρα σ’ αυτό το επεισόδιο όπου μαλώνει με ένα αχρείο και επίμονο ξυπνητήρι.  

Mαθήτρια, θεωρούσα το πρωινό ξύπνημα πιο βάρβαρο κι απ’ το να σε εξετάζει ο δάσκαλος τη μέρα που δεν έχεις διαβάσει.  Ευχόμουν τότε,  να βρω σαν μεγαλώσω μια δουλειά απογευματινή. Λένε πως ο ύπνος είναι κλέφτης της ζωής. Αδερφός του θανάτου. Εμένα μ’ αρέσει. Βλέπω όνειρα χρωματιστά, διαυγή, ευωδιαστά, με μορφές στρογγυλές σαν τους μικρούς κύριους και τις μικρές κυρίες του Roger Hargreaves με λίγο από El Greco αν έχω παραφάει. Στα όνειρα αναπνέω βαθιά, σκέφτομαι καθαρά, βρίσκω λύσεις, θυμάμαι ότι έχω ξεχάσει, πετάω. Οι χαμηλές πτήσεις είναι οι αγαπημένες μου. Χαϊδεύω τις κορφές των δέντρων κι εκείνες σκύβουν μην γρατζουνίσουν. Βυθίζω τα δάχτυλα σε ήμερες θάλασσες κι αντιγυρίζουν ζεστασιά.  Στα όνειρα ο ήλιος δεν έχει αγκαθωτές ακτίνες, τα σύννεφα είναι από μπαμπάκι, παιδικές ζωγραφιές ζωντανεύουν κι ανθρωπάκια γραμμικά με πρόσωπα κύκλους και μάτια τελίτσες τρέχουν σαν την Όλιβ Όιλ ανάμεσα από σπίτια με καμινάδες, χωρίς σκιές και προοπτικές επιμήκυνσης.

Και η ζωή στην πόλη...

"Σημερα μαχαιρωσαν εναν ανθρωπο.

Ειδα την Α.και μου ειπε τι και πως. Δεν ειχα ιδεα καθ'οτι ημουν παλι σε νοσοσκομειο το πρωι οχι για δικο μου θεμα αυτη τη φορα, ετσι για αλλαγη.

Ομως, περα απο την τεραστια βια, την αδικια και οποιοδηποτε συναισθημα που πλεον δεν περιγραφεται, νιωθω και μια μεγαλη θλιψη που σιγουρα μου προκαλει, οπως σε καθεναν νομιζω, το ιδιο το γεγονος αλλα σιγουρα και το συναισθημα οτι η βια εχει μπει 'εκδικητικα' στο μυαλο ανθρωπων που πιστευα οτι ειχαν ολο το υποβαθρο για να δουν πιο καθαρα ποιος-ποιοι εχουν-εχουμε μεγαλο μερος ευθυνης για ολα οσα συμβαινουν και 'να μην εξαθλιωνουμε τους εξαθλιωμενους' οπως εγραψε και ο Μαινας στο γνωστο αρθρο.

Το αποτελεσμα ειναι ενας νεκρος και ξυλοκοποιμενοι μεταναστες, στο νοσοκομειο καποιος αν σεν απατωμαι και αν τολμησεις να πεις οτι αλλου ειναι οι πραγματικες ευθυνες και δεν οδηγει πουθενα ολο αυτο, οτι καπηλευονται τον τραγικο θανατο πολιτικες μειονοτητες που τεινουν πλεον αν γινουν πλειοψηφιες, τουλαχιστον στο μυαλο πολλων, τοτε γινεσαι 'ο τυπος που εισαι αλλου', και το χειροτερο, σου λενε 'αντε τραβα και πεστα αυτα στη γυναικα του νεκρου που τον περιμενε για να την παει στο μαιευτηριο εκεινο το βραδυ'...

Επειδη λοιπον κατα πολλους δεν μπορουμε να ξερουμε ποιοι πραγματικα το εκαναν, καλως ξυλοκοπουμε τους μεταναστες που βρηκαμε μπροστα μας γιατι

σιγουρα ηταν μεταναστες και οχι Ελληνες. Αν ομως και εκεινοι θελησουν να κανουν το ιδιο, γιατι σιγουρα Ελληνες τους ξυλοκοπησαν και οχι δικοι τους, που οδηγει ολο αυτο?

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ και ευτυχως δεν εχουμε παιδια για να στειλουμε εκει..."

"Η φίλη μου η Ε. ζει από παιδί στην Κυψέλη. Από τότε που την ξέρω αντιμετωπίζει όλες τις καταστάσεις και τα προβλήματα με έναν ορθολογισμό που σου τσακίζει το αντεπιχείρημα και μια γλυκειά κυνικόητα που ζηλεύεις. Θα πρέπει να ένοιωσε την πνιγηρότητα του βρόγχου της κοινωνικής βίας και της επιπολλής αντίδρασης/εθελοτυφλίας  ώστε να ξεπεράσει τα προβλήματα όρασης που τελευταία αντιμετωπίζει και να μου στείλει με email το πρώτο προσωπικού κείμενό της"

Ανοιξιάτικη Πάρνηθα.

Επειδή υπάρχουν και άλλα πράγματα εκτός του μνημονίου.
Μπορείτε να μεγαλώσετε λίγο τις φωτογραφίες με κλικ.

 

ΠΑΜΕ πορεία;

Απαριθμώντας μερικούς λόγους για τους οποίους κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας σε συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις-τελευταία ολοένα και περισσότερο, αφού υπάρχουν ολοένα και περισσότεροι λόγοι για να το κάνω, αναφέροντας ή υποδηλώνοντας και τους λόγους για τους οποίους κάποιοι άλλοι δεν θέλουν (τολμούν;) να κατέβουν.

 

v     Γιατί στις μνήμες μου έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα οι τεράστιες, μαζικές και ειρηνικές πορείες της μεταδικτατορικής ΕΦΕΕ ως το απαύγασμα αγωνιστικότητας.

v     Γιατί παρόλο που συνδικαλισμός είναι πλέον κατά κανόνα ιδιοτελής ή έχει (ξε)πουληθεί σε συσκευασία βολέματος η διαδήλωση είναι το συμπύκνωμα των αιτημάτων του.

v     Γιατί έχω την πολυτέλεια να μπορώ να κάνω απεργία και παρόλο που αναγνωρίζω το «αναγκαστικό» συνδικαλιστικό κάλεσμα σε γενική απεργία των ηγεσιών-συνδικαλιστών στο όνομα των «αυθεντικών» απεργιών και αγώνων με υπαρκτά και δίκαια αιτήματα, δεν θα κοιμηθώ ήσυχα αν καθίσω σπίτι μου ή/και κάνω τις δουλειές μου.

v     Γιατί κάποιοι φίλοι μου θα είναι εκεί και θα μου πιάσουν το χέρι, άμα χρειαστεί (πάντα).

v     Γιατί παρά το γεγονός ότι ειρηνικές πορείες δεν θα ξαναγίνουν (και κατά συνέπεια μαζικές πορείες δεν θα ξαναγίνουν και η κρίσιμη μάζα δεν θα δημιουργηθεί), το δικαίωμα του να ελπίζω σε αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει.

v     Γιατί –φευ-πιστεύω ακόμη στη συλλογικότητα και προσπαθώ να βάλω το λιθαράκι μου στη δημιουργίας μιας κρίσιμης μάζας.

v     Γιατί πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί και πρέπει να κάνει μια μικρή διαφορά.

Γιατί μαμά πας στην πορεία;

Κάθε φορά αυτό με ρωτάνε οι γιοι μου. Φοβούνται. Στην τηλεόραση οι πορείες ερμηνεύονται με εικόνες ξύλου και φωτιάς. Δεν συμπαθούσα τις διαδηλώσεις. Όχι λόγω των επεισοδίων. Θεωρούσα πως οι περισσότερες απ’ αυτές είχαν ταπεινά ερείσματα μια και σχετίζονταν με οικονομικές διεκδικήσεις. Αν αξίζεις αύξηση, θα σου τη δώσουν σκεφτόμουν τότε. Δεν φταίει ο τρόπος που μεγάλωσα. Δικιά μου ήταν η σκέψη αν και πρέπει να με επηρέασαν οι πολλές χολιγουντιανές ταινίες. Ένας άλλος λόγος ήταν πως δεν μου πολυάρεσε να περπατάω στο κέντρο της πόλης. Έχει πολύ καυσαέριο. Επίσης, στραβοκοίταζα τις συλλογικές αντιδράσεις και κυρίως τα κομματικά μαντρώματα. Δεν έχει καμία αξία η σκέψη αν δεν ξεπηδάει απ’ το δικό σου νου, έλεγα λες και τ’ ανθρώπινα μυαλά είναι απομονωμένα νησιά.

Οι μόνες πορείες όπου είχα πάρει μέρος, πριν την επίσημη εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, είχαν ειρηνιστικά και οικολογικά αιτήματα. 

Εδώ και ένα χρόνο, τίποτα πια δεν είναι ίδιο. H φευγάτη προοπτική, αυτή που κουνάει το μαντήλι στο αύριο των παιδιών, είναι μια εικόνα απ’ την κόλαση για κάθε μαμά. Ή τουλάχιστον είναι για μένα. Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω, είναι να πάω σε μια πορεία.

Ήταν να μην ξεκινήσω.

365 μέρες

Ημέρα της μητέρας, της γυναίκας, της γης, του έρωτα, της ποίησης. Εικοσιτετράωρα ανταλλάγματα ενός χρόνου αμνησίας. Συμφέρει συναισθηματικά, αφήνει και κάτι στη δοκιμαζόμενη επαγγελματική τάξη των εμπόρων.

Από την άλλη, αν δε σέβεσαι τα πρόσωπα και τις ιδέες στα οποία είναι αφιερωμένες οι μέρες, μην χλευάζεις τις γιορτές. Εκτός από γκρινιάρης, γίνεσαι και τσιγκούνης κι όχι μόνο στα χρήματα. Αν οι αφορμές της γιορτής σου λένε κάτι, οι συγκεκριμένες μέρες δεν έχουν σημασία. Έχεις προσφέρει τα δώρα στη διάρκεια των υπολοίπων τριακοσίων εξήντα τεσσάρων.

Δεν μπορώ βέβαια να κατηγορήσω ούτε τους γκρινιάρηδες, ούτε τους εμπόρους. Δεν αποδίδω τα πρέποντα σε τίποτα από τα παραπάνω. Το μόνο που μπορώ να κάνω σήμερα, μια κι ευνοήθηκα απ’ την τύχη κι έγινα μαμά, είναι να νιώθω ευγνωμοσύνη προς όλους αυτούς τους ανθρώπους που έδειξαν στα παιδιά μου αγάπη, χωρίς να είναι οι φυσικοί τους γονείς. Σε όλους αυτούς δηλαδή, που με βοήθησαν να απολαύσω τη μητρότητα και δεν αρκέστηκαν σε ένα τυπικό χρόνια πολλά την όποια Κυριακή του Μάη. Επειδή ο παγκοσμιοποιημένος πλανήτης συρρικνώνει τις ανθρώπινες μονάδες εξορίζοντας τις σε μια μηδαμινότητα ισοδύναμη της ανυπαρξίας, σήμερα βρίσκω άλλη μια ευκαιρία να θυμηθώ συγκεκριμένους καθημερινούς ανθρώπους, σημαντικούς για το μικρόκοσμό μου:

Μια ιδέα της Ε. για το Άσπεργκερ

Η Ε. έχει μια γλυκύτατη δωδεκάχρονη κορούλα, τη Ζ.

Η Ζ. διαγνώσθηκε πρόσφατα με Άσπεργκερ, μια μορφή αυτισμού την οποία πιθανολογείται ότι παρουσίαζαν άνθρωποι  όπως ο Μότσαρτ, ο Αϊνστάιν, η Μαρία Κιουρί, ο Νεύτωνας και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Όχι κι άσχημα εκ πρώτης όψεως. Κάτι σαν ευλογία μοιάζει αυτό, παρά σαν διαταραχή, έλα όμως που οι ευλογίες κατέρχονται στον υλικό κόσμο αλυσοδεμένες. Οι εν λόγω αλυσίδες εκφράζονται με τη μορφή επικοινωνιακών δυσχερειών. Δεν είμαι ειδικός, αλλά απ’ όσα διαβάζω, τα παιδιά με Άσπεργκερ μπορεί να διαθέτουν κάποιο ή κάποια εντυπωσιακά ταλέντα, δεν ξέρουν όμως πώς να κάνουν φίλους και πώς να τους διατηρούν. Μπορούν όμως να το μάθουν, όπως τα υπόλοιπα άτομα διδάσκονται, ας πούμε, το πιάνο.

Η Ε, λατρεύει τα πιτσιρίκια. Σκέφτηκε λοιπόν πως οι πιο αποτελεσματικοί θεραπευτές αυτιστικών παιδιών θα μπορούσαν να είναι άλλα παιδιά. Αρκεί κάποιος να μπορέσει να τα εκπαιδεύσει.

 

Σε πιστεύω - δεν σε πιστεύω

Εξηγούσα στο γιο μου πόσο δυσάρεστη μπορεί να είναι η επαφή του ανθρώπινου σώματος με τα 220 αγριεμένα βόλτ του ρεύματος. Ήταν τότε μόλις δύο χρονών και οπλισμένος με περιέργεια ικανή  ν’ ανακαλύψει νέες ηπείρους, πλανήτες, εξωγήινες μορφές ζωής, νέα υποατομικά σωματίδια.

Με παρακολουθούσε με μάτια τεράστια και ήδη πνιγόμουν στις τύψεις γι αυτά τα ορθάνοιχτα παράθυρα. Μόνο ένα μικρό παιδί μπορεί να σε κοιτάξει με τόση εμπιστοσύνη. Οι υπόλοιποι δεν εκθέτουμε έτσι αλόγιστα το βλέμμα μας ούτε όσα καθρεφτίζει το βάθος του. Παριστάνουμε τους κουλ τύπους με βλεφαρόπτωση.  Μισοκλείνουμε τα μάτια, κοιτάμε πλάγια, αμφιβάλλουμε, αμφισβητούμε.

-        Μ’ εμπιστεύεσαι αγοράκι μου; τον ρώτησα.

-        Ναι.

Ούτε που το σκέφτηκε καθόλου. Ένιωθε τι τον ρωτούσα παρά καταλάβαινε. Ήμουν σίγουρη όμως , πως δεν μπορούσε να γνωρίζει σε τι ακριβώς απαντάει.

-        Ξέρεις τι θα πει εμπιστεύομαι;

-        Αγαπάω.

Απάντησε χωρίς να διστάσει και πάλι.