Αποχαιρετισμοί

Να αποχαιρετήσω ή ν’ αγκαλιάσω; Η χρονιά αποχωρεί με διλήμματα.  Για την καινούρια βλέπουμε.

Μα πώς να μην αποχαιρετήσω το φίλο μας τον Αποστόλη; Πώς να μην χαιρετήσω το θείο που λαχταρούσε ένα κοριτσάκι κι όταν ήμουν πιτσιρίκα σκάρωνε για ώρες κοτσιδάκια στα μαλλιά μου; Και μην κοιτάς που τώρα τα ισιώνω, τότε ήταν ολόσγουρα κι αυτά δεν ήταν κοτσιδάκια, κερατάκια ήταν, όπως άλλωστε ταίριαζαν στο διαολάκι που ήμουν και διακαώς αγωνίζομαι να παραμείνω. Πήξαμε στους αποχαιρετισμούς αγαπημένων μπαμπάδων, αγαπημένων μουσικών, καλλιτεχνών –κάτι σαν γονείς, σαν φίλοι κι αυτοί. Λες και στριμώχτηκαν τόσοι καλοί στην έξοδο. Λες και δεν θέλανε να μοιραστούν μαζί μας το βάρος της χρονιάς που έφευγε ή την ντροπή της επόμενης.

Σε αποχαιρετιστήριο εξελίχθηκε το ποστάκι. Αποφάσισε μόνο του καθ’ οδόν. Άλλη μια απόδειξη πως για να πάρεις αποφάσεις –σωστές ή λάθος, δεν έχει τόση σημασία, όλα έτσι κι αλλιώς κοιτάνε κι απ’ τις δυο πλευρές- πρέπει να ξεκινήσεις. Πρέπει να βγεις στην οδό, στο δρόμο.

Καλά ξεκινήματα λοιπόν.

Τα δώρα

*"Hey Dad, Here's That..."

Ο Αηβασίλης ποτέ δεν μου είπε κάτι, από μικρή είχα εύκολο να καταρρίπτω μύθους και να απορρίπτω πράγματα που δεν χωρούσαν στο διάφανο απλοϊκό κόσμο μου. Τα δώρα τα είχα δεδομένα, ήμουν από τα τυχερά παιδιά, ιδιαίτερα μέσα στη χαρμοσύνη των γιορτινών ημερών. Παρόλα αυτά ξεχώριζα αμέσως τα δώρα αγάπης από τα τυπικά, που ακόμη και το περιτύλιγμά τους με απωθούσε. Κατσούφιαζα με τα κοινότυπα, τις εύκολες λύσεις, το φακελάκι που είχε μέσα χρήματα αντί για προσεχτικά κομμένες καρδούλες. Τότε δεν ήξερα ότι κάποιοι άνθρωποι μεγαλώνουν στερημένοι ή πώς στεγνώνουν στην πορεία της ζωής τους και δεν το δικαιολογούσα...τότε πίστευα ότι ο κόσμος είναι, όπως ο δικός μου, δίκαιος και γεμάτος αγάπη...

Τα κορίτσια

Εικόνα από το flickr

Για κάποιες μουσικές, αξίζει  να γραφτούν κείμενα πολύ πιο όμορφα απ’ αυτό εδώ.
Από τα πιο αγαπημένα μου  και ταξιδιάρικα τραγούδια είναι το Orinoco Flow.

 Τι θα μπορούσα να γράψω γι αυτό; Κάτι άσχετο θα ‘ ναι, αλλά να τι ήρθε στο μυαλό μου.

Σε σπίτι φίλων.

Οχτώ μεγάλοι κι έξι πιτσιρίκια. Γλαρώνουμε στον καναπέ απολαμβάνοντας τα σπιτικά μας λικεράκια , όταν οι τρεις μικρότερες: 6, 7 κι 8 χρονών, πλησιάζουν ναζιάρικα και συνωμοτικά το σπιτονοικοκύρη. Λες κι απαιτεί επιπλέον καρύκευμα η  μαρμίτα της σαγήνης τους.

Kατασκευάζοντας το φονιά

Nα σου τηλεφωνούν στις 10 το βράδυ από το σύλλογο γονέων του σχολείου για έκτακτη συνεδρίαση, δεν το λες και χαλαρωτικό.

-        Και ποιο είναι το θέμα; Ρωτάω

-        Μεταγράφεται στο σχολείο μας ένα παιδί με παραβατική συμπεριφορά από προβληματική οικογένεια. Το έχουν διώξει απ’ όλα τα σχολεία της περιοχής. Θα έρθετε;

-        Θα έρθω.

Kαι πήγα. Κι εγώ και ο μικρός είμαστε καινούριοι στο σχολείο κι άμαθοι σε τέτοιου είδους προβλήματα. Τι κάνουν εδώ; Πώς  τ’ αντιμετωπίζουν; Τι θα απογίνει το συγκεκριμένο παιδί; Γιατί είναι βίαιο; Μπορούμε ως γονείς να το βοηθήσουμε; Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να το αποδεχτούν; Αυτά τα παρανοϊκά σκεφτόμουν εκείνη τη νύχτα, πριν φτάσω στο σχολείο.  
Στο σχολείο, οι γονείς έχουν συζητήσει το «πρόβλημα» πριν ακόμα τη συγκέντρωση. Το όνομά του Ιάκωβος. Όπως Τζακ, Τζέησον, Χάνιμπαλ.
Οι γονείς αγχωμένοι. Παίρνουμε καρέκλες από τις αίθουσες και καθόμαστε σε κύκλο στην αυλή –παρά το κρύο- γιατί κάποιοι δεν μπορούν χωρίς τσιγάρο. Παρά τον ανοιχτό αέρα,  την απόσταση, ένα σύννεφο νικοτίνης ίπταται πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Τόσο πυκνό που θα μπορούσαμε να το τυλίξουμε και ως τουρμπάνι.
Μια κυρία απέναντι είναι έτοιμη να κλάψει. Άλλαξε το παιδί της σχολείο για ν’ αποφύγει τον Ιάκωβο και ο Ιάκωβος-το τέρας, την ακολουθεί παντού. Αυτήν και το γιο της.  Της δίνουν το λόγο για να μας περιγράψει τη συμπεριφορά του Ιάκωβου.

Love is a circle

Ακροβατείς

Κάνεις Κύκλους

Με τη σκέψη – και χωρίς

Με τα πόδια – και με τα χέρια

Είναι αργά

Μόνο οι νύχτες μετράνε πια

Και τα ξημερώματα

Μεγέθη ισόποσα

Πας κι έρχεσαι

Ούτε θυμάσαι τι πήγες να κάνεις

Θυμάσαι τι είπες, αλλά δεν θυμάσαι τι σου είπε

Θυμάσαι τι είπε, αλλά δεν θυμάσαι τι απάντησες εσύ

Ο τομέας δικός σου. Η ακτίνα σε καθορίζει. Και σε γυρνά. Αναποδογυρίζεις. 

Μερικά στοιχεία μόνο, προσθέτεις και αφαιρείς ταυτόχρονα, ακινησία.

...

Κάνεις ένα βήμα, απλώνεσαι, ζητάς λίγο παραπάνω περιθώριο, βρίσκεις, απλώνεσαι, προσπαθείς να καταλάβεις, αφουγκράζεσαι, κάνεις ένα άλμα, αμφιταλαντεύεσαι, συγκρατιέσαι, μετράς τα δεδομένα, συρρικνώνεσαι, κατασκευάζεις γέφυρες, απλώνεσαι, αποτυγχάνεις να περάσεις, αναδιπλώνεσαι, αναπνέεις, απλώνεσαι, περιμένεις, αμβλύνεσαι, συγκατανεύεις, εγγράφεσαι, φτιάχνεις όνειρα, ξεδιπλώνεσαι, μιλάς με εικόνες, παραμιλάς στα δέντρα, συντονίζεσαι, απλώνεσαι, διασπάσαι, μαζεύεσαι...

Πιάνεις το εαυτό σου σε φάκα που έχεις στήσει για σένα.

Απλώνεις τα χέρια, αλλά να, δεν φτάνεις, ποτέ δεν φτάνει...

Αλάρμ

Ανάσες

Σε χώρο και χρόνο τελματωμένο στην ήττα και στη μιζέρια, αποζητάω ανάσες.

Ανάσα 1^η - Τρίγωνα-Κάλαντα

Μεσημέρι στο τραίνο. Κόσμος και κοσμάκης διαφόρων διαθέσεων και χρωμάτων, αλλά κυρίως αλλού. Ο καθένας λικνίζει το δικό του αλλού στο ντούκου-ντούκου, ντούκου-ντούκου του ηλεκτρικού. Σε σταθμό του κέντρου, οι πόρτες ανοίγουν για να κλείσουν στο βαγόνι τρία παιδιά. Τσιγγανάκια με ακορντεόν. Δύο αγόρια, λιγότερο από δέκα κι ένα μικρότερο κορίτσι με μαλλί τόπους-τόπους ξεβαμμένο απ’ τ  οξυζενέ αλλά μ’ ένα χαμόγελο που λογίζεται κι εξωγήινο. Παίζουν τα τρίγωνα-κάλαντα. Κι είναι εξαιρετικοί μουσικοί. Κοιταζόμαστε οι επιβάτες και χαμογελάμε με ύφος «μπα, είσαι κι εσύ εδώ; Μπα, σ’ αρέσει κι εσένα το τραγούδι των αγγέλων με τ’ ακορντεόν;» Κι από επιβάτες γινόμαστε για λίγο συνταξιδιώτες.

Ανάσα 2^η  - Ο Μήουλος

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί πόνημα της οκτάχρονης φίλης των παιδιών, της Λ. Για λόγους αυθεντικότητας, έχω σεβαστεί την ορθογραφία της νεαρής συγγραφέως.
«Έχω  έναν  γάτο  που  τον  λένε  Τρίστανο. Τον  πείραμε  από  ένα  ωδείο. Είναι  10  μηνόν  και  ζιγίζει   5  κιλά. Εχει  φουντοτό  τρίχομα  με  γκρίζες  ραβδόσεις  στο  κεφάλι  στη  ράχη  στα  αυτιά  του  στην  ουρά  του και  στα τέσσερα  πατούσια του. Το  αγαπημένο  του  φαγητό  είναι  η  γατοκροκέτες  που  σινοδέυουν  το  κανονικό  φαγητό  του. Δηλαδή  κάτι  σαν  επιδόρπιο. Τον  πείραμε  επειδή  το  ωδίο  οπού  τον  πείραμε  είναι  σε  κεντρικό  δρόμο  και  μπορούσε  να  τον  πατίσει  κανά  αυτοκίνιτο. Ή  θα  μπορούσε  να  φάει  καμιά  φόλα. Το  αγαπημένο  παιχνίδι  του  Τρίστανου  είναι  ένα  ψεύτικο  ποντίκι  που  έχει  έντονα  χρόματα  και  μιά  ροζ  ουρά  που  στην  άκρη  της  έχει  ένα  ασιμί  κουδουνάκι. Το   όνομα  του  το  πήρε  από  τον  διάσιμο  τραγουδιστή  Τριστάνο  και  από  την  διάσιμη  συναυλία  του  Τριστάνου  την  συναυλία  του  Τριστάνου  και  της  Ιζόλδης. Οι  ιδιοκτήτες  του  ΤΡΙΣΤΑΝΟΥ  είναι  τέσσερις. Τα  ονόματα  τους  είναι  «Σ.  μαμά, Α.  μπαμπάς, Δ. μεγάλη  αδερφη, Λ. μεσέα  αδερφή  και  μην  ξεχνάτε  τον  μέγα  μήουλο  η  αλλιώς  ΤΡΙΣΤΑΝΟΣ, μικρότερος  αδελφός. Όλλοι  μαζί.»

 Ανάσα 3η - Πάλη

Ο Τζάστιν παλεύει με τον Τζάρετ. Ο Τζάρετ είναι αντίπαλος από το άλλο σχολείο. Ο Τζάρετ είναι επίσης, τετραπληγικός. Δεν μπορεί να παλέψει. Όχι όπως οι άλλοι. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να θέλει πάρα πολύ να συμμετάσχει στον αγώνα. Στον κόσμο της λογικής δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τη νίκη. Εκτός κι αν αντίπαλος του είναι ένας αθλητής  μ΄ ευγενική καρδιά σαν τον Τζάστιν, που θα χαρίσει τη δύναμή του στον Τζάρετ.  Τα παιδιά αυτά είναι 12 χρονών και όπως και να το δεις, βρήκαν έναν τρόπο, να κερδίσουν κι οι δύο.

Aνάσα 4η - Επαγγελματίες

Απαντάω απότομα στη μητέρα μου, τη δέκατη ή δωδέκατη φορά που επαναλαμβάνει την ίδια ερώτηση (πόσο του μηνός έχουμε σήμερα;) κι ο μικρός μου γιος παρατηρεί:
-          Καταλαβαίνω πως έχεις χάσει την υπομονή σου, αλλά δεν φέρνονται έτσι οι επαγγελματίες.
-          Ποιοι επαγγελματίες;
-          Της αγάπης.

Χωρίς ήρωες

Σήμερα συνάντησα την Ελλάδα σ’ ένα βαγόνι του ηλεκτρικού. Δεν ήταν η Ελλάδα του Ντελακρουά.

Όχι, δεν συνάντησα αυτήν την Ελλάδα

Ήταν ένας γέρος με ματιά γαλανόλευκη-καλορυθμισμένο λέιζερ. Tο βλέμμα του είχε τη σβελτάδα του θηράματος που τη γλυτώνει χρόνια. Ένας παππούς φολκλόρ. Με τριμμένο καρό σακάκι και φαρδύ καφέ παντελόνι. Πουλούσε μαγκούρες αν και όπως περήφανα μας δήλωσε, είχε κλείσει τα ενενήντα κι είχε –αυτός που τον βλέπαμε- ένα κορίτσι εξήντα χρονών. Ένα κορίτσι, που προφανώς, δεν υπήρξε ποτέ παιδί.

Μια ανυποψίαστη Δευτέρα

Κοιτάς τις ώρες και τις μέρες να περνούν· τις εποχές να αλληλοεξοντώνονται. Η εποχή της ανθισμένης μυγδαλιάς, της κατακόκκινης φράουλας, του ώριμου ροδάκινου, του ξινού μήλου, παρακολουθούν στη σειρά τους αυτές με τα ανέμελα παιχνίδια, με τα ζαχαρωτά και τα παγωτά χωνάκι, με τα γεμιστά της μάνας, με τα μαύρα τι-σερτ και τα φαρδιά αμπέχονα, το σιγοντάρισμα της κιθάρας και τα ακατάστατα μαλλιά. Ανάμεσά τους οι χρόνοι που μας καθορίζουν, οι περίοδοι που το βέλος του χρόνου κάμπτεται και γυρνά πίσω, που δεν έχει σημασία το αύριο ή το χθες. Έχεις κάτι να μου πεις; Μίλα μου για το τώρα.

Ξεκίνησες με πάρτυ και χορό στο μισοσκόταδο, πέρασες σε γάμους λαμπερούς με σαμπάνιες και πυροτεχνήματα, έγραψες ιστορίες που ανταπόδωσαν με χειροκροτήματα, αγαλλίασες με βαφτίσια και στολισμένες με ήρωες παιδικές τούρτες, διεκδίκησες τα σημάδια σου, επέμεινες στις αυταπάτες σου, κουράστηκες από την ομοψυχία, κατέληξες να σέρνεσαι σε δεύτερους γάμους, κηδείες και μνημόσυνα, να επαναλαμβάνεις κοινοτυπίες, και να αναβάλεις τις προσωπικές διαφυγές. Έχει φτάσει το φθινόπωρο, κι εσύ ακούς ChetBaker σαν πλησιάζουν οι γιορτές και συνεχίζεις να τρέχεις να προλάβεις τα πάντα νοιώθοντας ότι τίποτε δεν θα είναι ποτέ αρκετό.

Το κεφάλαιο της αναπαραγωγής

Σήμερα ο μικρός έκανε στη Βιολογία το πολυαναμενόμενο κεφάλαιο που μιλάει για τη λειτουργία της αναπαραγωγής. Το  κείμενο που ακολουθεί είναι η ιστορία που ζητάει το βιβλίο να συμπληρώσουν οι μαθητές. Ο μικρός συγγραφέας (επιστήμων και άνθρωπος) της οικογένειας, αφιέρωσε το κείμενό του στον Einstein.

Ακολουθεί η ιστορία του νεαρού (και ίσως μελλοντικού) επιστήμονα.

H περιπέτεια του Σπερματοζωαρούλη



Από το mitrotita-library.blogspot.com

O Σπερματοζωαρούλης 14554 κοίταξε γύρω του και είδε τ’ αδέρφια του να κουνάνε το μαστίγιό τους  και να τρέχουν μέσα σε μια σήραγγα. Τεντώθηκε και άρχισε και αυτός να τρέχει. Έπρεπε να φτάσει πρώτος στην αγαπημένη του Ωαρούλα. Θα τα κατάφερνε; Θα προλάβαινε; Θα έφτανε πρώτος στον τόπο συνάντησης; Θα ήταν η αγαπημένη εκεί ή θα ‘χε φύγει; Κούνησε σαν τρελός το μαστίγιό του και βρέθηκε επικεφαλής. «Ζήτω!!! …Σου έρχομαι!» φώναξε και όρμησε μπροστά.
Ο Σπερματοζωαρούλης με αριθμό 14554 είχε ένα μεγάλο δίλημμα, να πάει στην αριστερή σάλπιγγα ή στη δεξιά; Τελικά, αποφάσισε να πάει στην αριστερή.
Ένας φίλος του με αριθμό 666 δεν ήξερε πού να πάει και αυτοκτόνησε.
Ο Σπερματοζωαρούλης 14554 πήρε τη σωστή απόφαση. Τότε, είδε ένα χοντρό Ωάριο και έτρεξε γρήγορα για να το φτάσει, αλλά τον πρόλαβε ένας μπούλης σπερματοζωάριο που τον έσπρωξε και τον έβγαλε νοκ άουτ. Ο Μπούλης μπήκε στο χοντρό ωάριο.
Στη συνέχεια, ο Σπερματοζωαρούλης είδε ένα όμορφο ωάριο με αριθμό 14900 (επρόκειτο για περίπτωση διδύμων). Ο 14554 κούνησε πολύ γρήγορα το μαστίγιό για να φτάσει την ομορφούλα του. Τελικά, τα κατάφερε και έφτιαξαν με την αγαπημένη του το ζυγωτό 14784.
Όταν τα δίδυμα γεννήθηκαν, ο Μπούλης βγήκε χοντρός και χαζός. Αντιθέτως, ο 14784 βγήκε καλός και όμορφος και όταν μεγάλωσε, έγινε γιατρός του ΕΟΠΥΥ.

Αφιερωμένο -όπως είπαμε- στον Einstein.