Αποχαιρετισμοί

Να αποχαιρετήσω ή ν’ αγκαλιάσω; Η χρονιά αποχωρεί με διλήμματα.  Για την καινούρια βλέπουμε.

Μα πώς να μην αποχαιρετήσω το φίλο μας τον Αποστόλη; Πώς να μην χαιρετήσω το θείο που λαχταρούσε ένα κοριτσάκι κι όταν ήμουν πιτσιρίκα σκάρωνε για ώρες κοτσιδάκια στα μαλλιά μου; Και μην κοιτάς που τώρα τα ισιώνω, τότε ήταν ολόσγουρα κι αυτά δεν ήταν κοτσιδάκια, κερατάκια ήταν, όπως άλλωστε ταίριαζαν στο διαολάκι που ήμουν και διακαώς αγωνίζομαι να παραμείνω. Πήξαμε στους αποχαιρετισμούς αγαπημένων μπαμπάδων, αγαπημένων μουσικών, καλλιτεχνών –κάτι σαν γονείς, σαν φίλοι κι αυτοί. Λες και στριμώχτηκαν τόσοι καλοί στην έξοδο. Λες και δεν θέλανε να μοιραστούν μαζί μας το βάρος της χρονιάς που έφευγε ή την ντροπή της επόμενης.

Σε αποχαιρετιστήριο εξελίχθηκε το ποστάκι. Αποφάσισε μόνο του καθ’ οδόν. Άλλη μια απόδειξη πως για να πάρεις αποφάσεις –σωστές ή λάθος, δεν έχει τόση σημασία, όλα έτσι κι αλλιώς κοιτάνε κι απ’ τις δυο πλευρές- πρέπει να ξεκινήσεις. Πρέπει να βγεις στην οδό, στο δρόμο.

Καλά ξεκινήματα λοιπόν.