Τα κορίτσια

Εικόνα από το flickr

Για κάποιες μουσικές, αξίζει  να γραφτούν κείμενα πολύ πιο όμορφα απ’ αυτό εδώ.
Από τα πιο αγαπημένα μου  και ταξιδιάρικα τραγούδια είναι το Orinoco Flow.

 Τι θα μπορούσα να γράψω γι αυτό; Κάτι άσχετο θα ‘ ναι, αλλά να τι ήρθε στο μυαλό μου.

Σε σπίτι φίλων.

Οχτώ μεγάλοι κι έξι πιτσιρίκια. Γλαρώνουμε στον καναπέ απολαμβάνοντας τα σπιτικά μας λικεράκια , όταν οι τρεις μικρότερες: 6, 7 κι 8 χρονών, πλησιάζουν ναζιάρικα και συνωμοτικά το σπιτονοικοκύρη. Λες κι απαιτεί επιπλέον καρύκευμα η  μαρμίτα της σαγήνης τους.

«Μπαμπάααα, θα μας βάλεις μουσική να χορέψουμε;»

Ο μπαμπάς έχει έτοιμες τις επιλογές κι οι πιτσιρίκες αρχινάνε να λυγιόνται , να χοροπηδούν, ν’ αυτοσχεδιάζουν φιγούρες και σχηματισμούς. Να συγχαίρει , ν’ αντιγράφει, να βοηθά η μία την άλλη. Κορμάκια ευλύγιστα, ρυθμικά . Κλαράκια με μακριά μαλλιά-πέπλα για τις τρεις Σαλώμες. Κάποιος συγγραφέας έχει πει πως δεν υπάρχει ευτυχία μεγαλύτερη απ’ το να ‘χεις κορίτσια. Κι αφού απέσπασε εύκολα τη συγκινημένη μας συγκατάνευσή, σκότωσε τα κορίτσια του βιβλίου με τρόπο φρικιαστικό. Ναι, για το Στήβεν Κινγκ πρόκειται, μα έχει δίκιο για την ευτυχία. Τη βλέπω μπροστά μου να λικνίζεται εις τριπλούν. Φυσικά και σηκωθήκαμε κι εμείς οι νυσταγμένοι να χορέψουμε μαζί τους. Φυσικά κι αγκαλιάσαμε και στριφογυρίσαμε μια-μια τις πιτσιρίκες . Κι από κοιμισμένη παρέα μεταμορφωθήκαμε σε γλεντοκόπους άλλων εποχών. Γιατί τα κορίτσια σε ταξιδεύουν στο χρόνο.
Πηγαίνω στο γηροκομείο μ’ ένα σφίξιμο –τι σφίξιμο; στραγγάλισμα- στην καρδιά. Είναι τα πρόσωπα που μοιάζουν νεκρά, τα κεφάλια που γέρνουν στο στήθος, τα χάσκοντα φαφούτικα στόματα, μα πιο πολύ, τα τρομαγμένα μάτια. Αυτά που λεν: με ξεγέλασες. Αλλά όχι όλα. Η κυρία Αγγελική κι η κυρία Στέλλα κι η Σωτήρα κι η Σεβαστή σχηματίζουν την παρέα που αντιστέκεται στον ανίκητο κατακτητή. Το γαλατικό χωριό, το έχουν στήσει σε μια γωνιά του σαλονιού. Μου κάνουν νόημα και χώρο να καθίσω ανάμεσα τους. Ρωτάνε και ξαναρωτάνε τα ίδια πράγματα, γιατί ξεχνάνε τι ρώτησαν. Μου δίνουν και μου ξαναδίνουν ευχές. Μου λένε και ξαναλένε τι όμορφη που είμαι. Κι αρχίζουν το τραγούδι. Με φωνές αλώβητες, κοριτσίστικες. Ρυθμικές κι ολόσωστες: «Σκληρή καρδιά, γιατί να σ’ αγαπήσω.»  Με νάζι και τσαχπινιά αγέραστη. Και μετατρέπουν την επίσκεψη σε ιαματικό λουτρό, καθαρτήριο όλων των ρύπων της μέρας. Γιατί τα κορίτσια ξέρουν να ταξιδεύουν και τα ίδια στο χρόνο.
Πάνω στον Ορινόκο.