Aπό μικρό κι από τρελό

Ο Γερμανός συνεργάτης έχει λεφτά. 
Εμείς δεν έχουμε.
Θέλει διακαώς να οργανώσουμε την επόμενη συνάντηση στην Αθήνα. Είναι βαρετό το Βερολίνο μωρέ.
Το έχει πει.
Του είπαμε ότι θέλουμε να τους φιλοξενήσουμε μα είναι πολλοί κι οι μέρες αρκετές. Δεν έχουμε budget καρντιά μου...
Αλλά επιμένει. Θα βρει λεφτά. Τα χρήματα δεν είναι το παν.
Κυρίως για όσους τα κραδαίνουν στη μούρη των φτωχών. 
Η μόνη του ανησυχία ...να...πώς να το θέσει;
Αποφασίζει να το εκφράσει ως Γερμανός.
Σαν τον Μπετόβεν ή σαν το Χίτλερ;
Θα είναι το ποιοτικό αποτέλεσμα αντάξιο της γερμανικής οργάνωσης; Είμαστε ικανοί να τοποθετήσουμε σωστά τα στυλό στο τραπέζι; Κατανοούμε τη σημαντικότητα του γεγονότος;

Του απαντάμε ότι αν αμφιβάλλει μπορεί να αναλάβει την οργάνωση στη χώρα του. Μα δεν του αρνιόμαστε τα λεφτά. Όσο κι αν ανταλλάσσουμε οργισμένα βλέμματα. Ό,τι κι αν είπαμε μετά.

Ο συνάδερφος αποχαιρέτησε τον 22χρονο γιο του. Μετανάστης στην Αγγλία. Εδώ έβρισκε δουλειές με ωράριο 8 το πρωί με 4 τα ξημερώματα. 400 μαύρα. Και θα ‘τανε και τυχερός αν πληρωνόταν στην ώρα του. Άλλους τους σκοτώνουν όταν ζητάνε δεδουλευμένα.
Πρέπει να το δεχτώ, λέει ο πατέρας.
Δεν έχω λόγια να τον παρηγορήσω.
Ίσως να πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε. Τα λόγια ξεχειλώνουν μαζί με την αξιοπρέπεια. Με τα όρια του πόνου. Τα λόγια τα μολύνουν στις τηλεοράσεις. Καταντούν καθρέφτες των εκπτώσεων παντός ψυχικού είδους.
Αν δεν έχουμε κουβέντες-λύσεις, να σωπάσουμε, λέω. Μόνο ν' αγκαλιαζόμαστε. Μήπως και μαζέψουμε θραύσματα ζεστασιάς.
 

Είναι ένας συνάδερφος παλαβός. Όχι χαριτωμένα τρελούτσικος. Με τα φάρμακα μένει ήσυχος. Χτες, δήλωσε παραίτηση.
Πάει αλλού είπε.
Έξω; ρώτησαν όλοι.
Όχι, εδώ.
Πώς εδώ; Εδώ δεν βρίσκουν καν και καν.
Ε, εγώ βρήκα.
Μας έφαγε η περιέργεια (καβουρδισμένη στην πράσινη σκόνη της ζήλιας) να μάθουμε τι δουλειά βρήκε.

Και μάθαμε. Αγάπησε μια βορειοελλαδίτισσα και πάει στο χωριό της να τη βρει.

Θ' αφήσει και τα διδακτορικά και τις επιστημοσύνες. Μπορεί και τα φάρμακα.
Λες;
 

Η τάξη

Τελευταία κοιμόταν πολύ. Τραβούσε τα κλινοσκεπάσματα προς το μέρος του και καμιά φορά έχωνε και το κεφάλι του μέσα τους. Ένιωθε ότι έτσι μόνο θα έπαιρνε δύναμη για να αντιμετωπίσει όσα του συνέβαιναν. Αρνιόταν να σηκωθεί κι ακολουθούσε τα όνειρά του μέχρι το τέλος. Ολιγωρούσε λες και δεν είχε ένα σωρό πράγματα να φτιάξει. Δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι παρά μόνο αφού είχε τελειώσει τις διαπραγματεύσεις. Προσπαθούσε να αποδιώξει τους φόβους του. Όσο πλησιάζε το τέλος τόσο αυτοί μεγάλωναν.

Βαθιά μέσα του πίστευε ότι το δικό του τέλος πλησιάζε. Το δικό του ή κάποιου άλλου κοντινού του. Αν ήταν το δικό του δεν είχε και πολύ σημασία, βέβαια. Αν ήταν κάποιου άλλου ίσως και να χρειαζόταν να διορθώσει κάποια πράγματα. Να έβρισκε το χρόνο επιτέλους να ασχοληθεί. Ήθελε να ξεμπερδέψει με τις εκκρεμότητες.

Να, ας πούμε, έπρεπε να χαμηλώσει λίγο το ένα βουνό και να ανυψώσει το διπλανό του. Να έδειχνε στο ρυάκι τον δρόμο μέχρι να συναντήσει το ποτάμι. Να δώσει ένα φα στα πουλιά πάνω στα σύρματα. Να προλάβει να χαϊδέψει τους ανεμόμυλους. Να καθαρίσει λίγο το βαλτότοπο. Να σιάξει τα κουτάκια των ρυθμών του. Να ξεριζώσει τα αγριόχορτα από το δρόμο του. Να γεφυρώσει δύο συνεχόμενες επιτυχίες του. Να ξαναχτίσει τη γκρεμισμένη σκάλα των αξόδευτων κόπων του. Να γυαλίσει λίγο τα σύννεφα της ψυχής του. Και προπάντων να βάλει σε τάξη τα όνειρά του. 

Υπόγειος Σταθμός

http://swo0sh.deviantart.com

Πλατεία Βικτωρίας. 

Σταθμός Ηλεκτρικού. 

Υπόγειος. Κρυμμένος. 

Η ρουφήχτρα του συρμού, σκοτεινό χωνευτήρι έτοιμο να σε καταπιεί. Ή να σε φτύσει. Φρεσκαρίστηκε ανόρεχτα το 2004. Εδώ το αποτύπωμα της παρακμής επικράτησε του έπους. Ίσως γι αυτό να είναι κι ένας από τους πιο οικείους μου σταθμούς. Ένα μέρος να χαζέψω λίγη αμασκάρευτη ειλικρίνεια. Η αλήθεια -έστω κι αρρωστημένη- μαγνητίζει. Το ίδιο κι οι γκρεμοί. Ποιος αντέχει να μην ρίξει μια ματιά στην άβυσσο;

Εδώ οι αέρηδες παγώνουν μουτρωμένοι. Οι άνθρωποι απομακρύνονται με γρήγορα βήματα από μια γειτονιά που τους τρομάζει. Μια γειτονιά όμως, που όσο τη θυμάμαι -πριν ακόμα τη διεκδικήσουν μετανάστες ή χρυσαυγίτες- ακροβατούσε μεταξύ κινδύνου, περιθωρίου κι αδιαπραγμάτευτης αποδοχής (μόνο όσοι δεν έχουν ζήσει εδώ, ισχυρίζονται ξεπεσμούς). Γι αυτό και ο σταθμός αυτός, που ανακαινίστηκε για να παραμείνει πιστός στην αρχική του ασχήμια, είναι τόσο μα τόσο ελκυστικός. Από τις λίγες αυθεντικές γωνιές της πόλης.

Παλιοί κάτοικοι διασταυρώνονται με νέους. Διερχόμενοι φοιτητές με βιαστικούς επαγγελματίες. Άστεγοι με την πραμάτεια-βιος δίπλα από λάτρεις του θεάτρου. Οι μισοί φεύγουν βιαστικά κι οι άλλοι μισοί εύχονται να μπορούσαν να φύγουν. Να και το κοντινό μέλλον της χώρας.

Κι αυτό το τραίνο που όπου να ‘ναι έρχεται, ενσαρκώνει όλους τους πλανόδιους φόβους. Τους άστεγους, τους περιθωριακούς, τους παρείσακτους, τους διωγμένους. Ο ήχος της έλευσης προηγείται. Ειδικό εφέ να επιτείνει το φόβο. Η βροντή πριν απ’ τη φωτιά του κεραυνού, η βοή πριν το σεισμό, η σειρήνα πριν το βομβαρδισμό. Το τραίνο-μέλλον ξεχύνεται μέσα απ’ τη σκοτεινή τρύπα φουριόζικο κι αναπόδραστο. Κάτσε εδώ. Θα σε πατήσω έτσι κι αλλιώς. Θα σε καταπιώ.

Ναι, έχει μια γοητεία ο τρόμος. Κυρίως όταν είναι συμβολικός, όταν δεν είναι ο ίδιος αλλά οι  εκπρόσωποί του.

Μα αν βαρεθείς να γοητεύεσαι; 

Αν σιχαθείς την αναμονή του τέλους; 

Τι κάνεις τότε; 

Ψάχνω να βρω τη λέξη. Ανακατεύω το βιβλίο με τα ξόρκια κι αφού ψαχουλέψω κι ανακατέψω, ανασύρω μόνο αυτό:

Απλότητα.

Υπέρ αδυνάτου 3 (Παγκόσμια μέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού)

Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού, ως επέτειος της υιοθέτησης της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού*, είναι αφιερωμένη στην καταπολέμηση της βίας κατά των παιδιών. Είναι άραγε μάταιη η υπενθύμιση όταν παντού, σε όλον τον κόσμο, όπου κι αν κοιτάξει κάποιος τριγύρω του, διαπιστώνει μια ολοένα κλιμακούμενη βία; Δυστυχώς για μας ζούμε στην εποχή εκείνη που μια παγκόσμια μέρα που όχι μόνο από μόνη της δεν είναι αρκετή, αλλά ακόμη και η ανάληψη δράσης δείχνει ποτέ να μη φτάνει. Κι όταν ζούμε σε μια χώρα που τα δικαιώματα των ενηλίκων κατοίκων της ολοένα και περισσότερο καταπατούνται και περιθωριοποιούνται και αυτά των ξένων επισκεπτών της διαγράφονται και πολτοποιούνται, δεν περιμένει κανείς πολλά πράγματα για τα δικαιώματα των πλέον αδυνάτων, γυναικών, παιδιών και ζώων. Είναι αναμενόμενο να αυξάνεται η κακοποίηση εις βάρος των ασθενέστερων. Το επιβεβαιώνουν διεθνείς οργανισμοί και κοινωνικές οργανώσεις**. Αλλά δεν χρειάζεται, το βλέπουμε γύρω μας, στο κλάμα ενός παιδιού στη βόλτα μας, στα μάτια του ρομά στο δρόμο μας, στο απότομο τράβηγμα από το χέρι για να μπει το παιδί στο αυτοκίνητο, το χαστούκι για να κάτσει ήσυχο στο μετρό…το νιώθουμε όταν ακούμε την πόρτα που βαράει με δύναμη και παιδικό κλάμα πίσω της ή την απεγνωσμένη φωνή «συγνώμη-μαμά-δεν-θα το-ξανακάνω" εκεί που έξαλλη η μάνα ουρλιάζει...στις πονεμένες ιστορίες που φτάνουν στο διαδίκτυο και την τηλεόραση...στις ζωγραφιές των μικρών στις παιδικές εκθέσεις... 
«Όποτε και όπου τα παιδιά πλήττονται, η οργή και ο θυμός μας, πρέπει να φαίνονται και να ακούγονται. Πρέπει να κάνουμε το αόρατο ορατό», λέει ο Εκτελεστικός Διευθυντής της UNICEF.

Όταν η βία μεταφέρεται στους ασθενέστερους η τραγικότητα περισσεύει. Και χρειαζόμαστε τη μέρα αυτή και άλλες πολλές για να αναψηλαφήσουμε τις καρδιές μας μπας και βρούμε περίσσεια ψήγματα αγάπης, ενδιαφέροντος και εμπλοκής. 

Βιώνουμε τον αιώνα που ακόμη κι η φύση μας τιμωρεί για τις επιλογές μας. Φτιάχνουμε την ιστορική περίοδο εκείνη που δεν θα αξίζει να διασωθεί…εκτός αν…εκτός αν γυρίσουμε και κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας:

(για να ξαναβρεί ο κόσμος τη μεγαλοσύνη του αρκεί να τον κοιτάξεις με τα μάτια ετων παιδιών)

* Το κείμενο της συνθήκης επικυρωμένο από την Ελλάδα με το ΦΕΚ 192/2-12-1992 είναι στα γαλλικά…

** World Report on Violence and health: Εδώ 

     Key facts and figures on child injuries and violence  Εδώ

    Η Έκθεση της Unicef για την κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα το 2013 αποτυπώνει αδρά τις επιπτώσεις της κρίσης στη ζωή όλων. Εδώ